Հասարակ արհամարհանք սեփական ժողովրդի հանդեպ
Օրերս հայտնի դարձավ, որ «2019 թվականի հունվարի 1-ին՝ ժամը 04:00-ի սահմաններում, ՀՀ ՊՆ N զորամասի մարտական դիրքի պահպանության տեղամասում կրծքավանդակի շրջանում ստացած հրազենային վնասվածքով հայտնաբերվել է նույն զորամասի պայմանագրային զինծառայող Էդգար Էդուարդի Գրիգորյանը: Նա տեղափոխվել է Մեղրի ԲԿ, որտեղ ժամը 08:10-ին մահացել է»։
Որքան էլ տարօրինակ է, սակայն Ամանորի գիշերը ունեցած զինվորական կորստի մասին հասարակությունն իմանում է փետրվարի առաջին տասնօրյակում, հանգամանք, որը առնվազն զարմանքի և տարակուսանքի առիթ է տալիս նիկոլական իշխանությունների՝ մինչև վերջ թափանցիկ աշխատելու ճվճվոց-հավաստիացումների ֆոնին։
Ընդ որում, այն, որ բանակում ունեցած կորուստի մասին լրատվամիջոցներն են իմացել հրապարակել լուրը, որից հետո միայն Պնախարարությունը բարեհաճել է պարզաբանում տալ, էլ ավելի է խորացնում անհանգստությունը, որ եթե լրատվամիջոցները չլինեին, այդ կորուստի մասին հասարակությունը գուցե և երբեք էլ չիմանար։ Սա անհասկանալի ու անընդունելի գործելաոճ է, եթե չասենք՝ Նիկոլի ու նրա թիմի՝ սեփական ժողովրդի հանդեպ արհամարհանքի դրսևորում։
Նույնիսկ ապրիլյան պատերազմի օրերին, զոհերի և վիրավորների մասին, որքան էլ ցավոտ, սակայն հրապարակումները լինում էին և բավականին ազնիվ կերպով՝ առանց քողարկումների։ Առհասարակ, պետության մեջ հասարակություն-իշխանություն հարաբերություններում ազնվությունը բավական կարևոր է, որքան էլ ընդհանուր առմամբ քաղաքականության մեջ ազնվությունը ձևախեղվել ու նույնացվել է երբեմն պոպուլիզմի ու դեմագոգության հետ։
Հիշեցնենք հատուկ Նիկոլի ու նրա թիմակիցների համար, որ բանակն այն կառույցն է, որտեղ չես կարող երկար ժամանակ կեղծիքով, քողարկումով աշխատել։ Բանակը նույն հասարակության խտապատկերն է։ Այնտեղ ցանկացած դեպք գոնե խոսակցությունների մակարդակով դուրս է գալիս հասարակության մեջ ու հասնում լրագրողներին, անկախ թե ինչ խստություններ են կիրառվում։
Բացի այդ, մարդու հիմնարար իրավունքներից է տեղեկացված լինելը, հետևաբար կեղծելը ու թաքցնելը բանակում տեղի ունեցածը, այն էլ ենթադրաբար ոչ-կանոնադրական հարաբերությունների մասին, որը հանգեցրել է նման տխուր ավարտի, ինչպես փորձում են ներկայացնել պաշտոնական վարկածում, արդեն իսկ այդ իրավունքի իրացման խախտում է հանդիսանում, գոնե այնքան ժամանակ, քանի դեռ չեն ներկայացվել այնպիսի հիմքեր, որոնք տեղեկացված լինելու իրավունքի դիմաց այլ իրավունքներ կարող էին դնել, որով և, ենթադրենք, սահմանափակումը կլիներ հիմնավորված։
Ի վերջո, մենք ադրբեջանցիներից տարբերվում ենք նաև նրանով, որ գոնե այս հարցում ազնիվ ենք եղել մեր հասարակության հետ։ Իսկ Ադրբեջանում առհասարակ մինչև այժմ գործում է կեղծիքի վրա հիմնված արատավոր համակարգը, որը և Ադրբեջանին բռնապետություն համարելու չափորոշիչներից է հանդիսանում։