Փողոցի մի ծայրին գտնվում է Արամի արձանը, իսկ մյուս ծայրին՝ Արամի քանդված տունը
«Երբ գիշերը գա, մտնեք ձեր հոգու սենյակը, խոսեք ձեր խղճի հետ և ասեք՝ արդյո՞ք աշխատել եք հայ ժողովրդի համար այնպես, ինչպես Արամը, եղե՞լ եք այնքան անձնազոհ, որքան Արամը, տվե՞լ եք ձեր ամբողջ կյանքը հայ ժողովրդին, ինչպես Արամը..․»․
Նիկոլ Աղբալյան։
Հայ մեծերից Նիկոլ Աղբալյանն այսպես էր գնահատում ու արժևորում Արամին։ Արամի մասին շատ են գրված գրքերը։ Որքան էլ զարմանալի է, սակայն միայն 100 տարի անց մենք կամաց-կամաց սկսում ենք արժևորել, բացահայտել, հասկանալ Արամ Մանուկյանի ապրած կյանքը, կատարած աշխատանքն ու մեզ փոխանցված արժեքները։ Նոր-նոր են բացահայտվում արխիվների խոնավ ու մութ խցերում թաքցված նամակները, փաստաթղթերն ու հուշերը, որոնցից տեղեկանում են Արամ Մանուկյան մարդու, քաղաքական գործչի ու հայի կատարած աշխատանքի մասին։
Արամ Մանուկյանն այն հայն էր, ով թույլ չտվեց, որ առանց կռվի Երևանը հանձնվի թուրքերին։ 1918 թվականի մայիսի 18-ին տեղի ունեցած նիստի ժամանակ Երևանի քաղաքագլուխ Թադևոս Թոշյանը որոշում է քաղաքն առանց դիմադրության հանձնել թուրքերին, իսկ քաղաքի բնակչությունը պիտի տարհանվի ու դիրքավորվի Քանաքեռի բարձունքում։
Սակայն Երևանի քաղաքագլխի որոշումը չեղարկեց Արամ Մանուկյանը, ով չեղարկելուց զատ նաև հրահանգեց Երևանի մատույցները պաշտպանական ամրություններով ապահովելու աշխատանքներ իրականացնել։
Արամը կերտեց Հայաստանի Առաջին Հանրապետությունը, Արամը թույլ չտվեց, որ հանձնվի Երևանը։ Արամը պայքարեց 20-րդ դարասկզբին Երևանում մոլեգնող հիվանդությունների ու հիվանդություններից մահացող մարդկանց կյանքերի համար։ 1918 թվականի դեկտեմբերին վարակվեց բծավոր տիֆով եւ 1919 թվականի հունվարի 29-ին կնքեց իր մահկանացուն։
Որքան էլ հասարակությունը քննադատեց Արամ Մանուկյանի արձանի տեղադրման վայրի ու գաղափարական լուծումների որոշումը, այնուամենայնիվ ամենամեծ հայերից մեկի արձանը վեր խոյացավ։ 100 տարի անց միայն Արամն իր «ներկայությամբ» հաստատվեց Երևանում, սակայն արդեն 100 տարի է, որ Արամի փողոցում մեր աչքի առաջ քանդվում է Արամ Մանուկյանի տունը։ Ժամանակն առաջ է շարժվում, սակայն այդ ընթացքի հետ մեկտեղ Արամի փողոցում ամուր կառչած է մնում մեծ հայի տունը։ Այդ տանն իր կյանքի վերջին տարիներին ապրեց Արամը։ Ու հատկանշական է, որ հնի, պատմականի ու արժեքավորի պահպանման փոխարեն մենք, սովորաբար, նախընտրում ենք նորի կառուցումը։ Այդպես է նաև մեր ճարտարապետական շինությունների պահպանման հարցում։ Ճարտարապետական հրաշալի լուծումներ ունեցող եկեղեցիների պահպանման, վերանորոգման փոխարեն մենք սիրում ենք մի քանի անգամ ավելի շատ գումար ծախսել ու կառուցել նորը, որը աննկարագրելիորեն զիջում է կիսաքանդ, կամ շատ դեպքերում էլ գրեթե ամբողջությամբ քանդված կառույցին։
Ճիշտ են գրող, պատմաբան Հարություն Թուրշյանի այս խոսքերը․ «Արամ Մանուկյանը հայ ժողովրդի բովանդակ պատմության այն սակավաթիվ իրատես դեմքերից մեկն է, որոնց մեծությունը ճիշտ տեսնելու և ճիշտ գնահատելու համար հարկավոր է ժամանակի հեռավորություն», սակայն մյուս կողմից էլ ժամանակն առաջ է գնում, պատմությունը բացահայտվում է, սակայն մյուս կողմից մեր աչքի առաջ քանդվում է մի մեծ պատմություն՝ Արամի տունը։
Ու այս համատեքստում մի կողմում քանդվում է պատմական ու արժեքավորը, իսկ մյուս կողմում բացվում է նորը։