Շարժման առաջնորդ Նիկոլը և վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը
Առաջին օրերի թոհ ու բոհից, մեծամեծ խոստումներից, լայվերից ու լայֆերից, ծիկրակումներից և սեփական անձի բարձրադրումից հետո, պետք եղավ մի քանի օր, որպեսզի դառն իրականությունը քիմիական զենքի նման ամայացներ հեղափոխականների հեղափոխական մտքերի անդաստանը:
Նախ առաջինն ուշքի եկավ Նիկոլ Փաշինյանը. լայվերն արդեն վեր են ածվել կոնկրետ նամակների, եթե նախկինում զվարճանում և զվարճացնում էր ոչ միայն ազգին նախագահական, վարչապետական նստավայրերով ապա այժմ դիմում է կոնկրետ անձանց. նախկին խանդառավությունը չկա:
Երկրորդը՝ ինչ էլ խոստացել էր նախահեղափոխական էյֆորիայի մեջ, մտքով հավանաբար չէր էլ անցել, որ մի օր պետք է այդ բոլորն ի կատար ածի, չէ՞ որ խոստումները նաև ֆանտաստիկայի ժանրից էին` երջանիկ եք ապրելու Հայաստանում: Սա այն դեպքում, երբ մարդկային տարրական երջանկությունը կատեգորիա չէ, առնվազն Նիկոլ Փաշինյանից կախված չէ, և փառք Աստծո:
Հետվարչապետական շրջանում նա գտնում է, որ Տարոն Մարգարյանի կամ Գլխավոր դատախազի հրաժարականները պահանջելու ժամանակը չէ, այլ փուլ առ փուլ պետք է պահանջել: Եթե նախկինում Փաշինյանն իշխանություններից էր այս կամ այն բանը պահանջում` միանգամից, ապա այսօր նա որևէ մեկից չի կարող պահանջել, նախ քանի որ կան մարդիկ, ովքեր տարիներով արձանացել են քաղաքական դաշտում և այնտեղից նրանց պոկելու համար գոնե քաղաքական վերամբարձ կռունկ է հարկավոր, նաև հեշտ չէ պաշտոնյային զանգել, ասել` գիտե՞ս, սիրելիս, ես քեզ չեմ համակրում, պաշտոնդ թող:
Այն ժամանակ, երբ պաշտոնյան միլիոնատեր է, հարստացել է պաշտոնավարելիս և տեղյակ է ոչ միայն իր անցյալին, այլև Փաշինյանի կյանքի ոչ հանրային էջերին, հաստատ չի պաշտոնազրկվի:
Արդեն վարչապետ Փաշինյանը հասկացել է մեկ բան, որ միայն ինքը չէ, որ կարող է փողոցներ փակելու հրամաններ տալ, պահանջներ ներկայացնել և այլն, այդ կատեգորիան արդեն իրացված է քաղաքական դաշտում` բացօթյա է:
Փաշինյանին հաստատապես դուր չի գալիս այն, որ ոստիկանությունը քիչ է միջամտում հատկապես երևանյան գործընթացներին. դեռ երեկ ինքն էր առնչակցվում ոստիկանության հետ, իսկ այսօր դեռ երեկվա զգացողությունը մխում է:
Եվ, ի վերջո, վարչապետ Փաշինյանի համար հաստատ հաճելի չէ, որ այստեղ-այնտեղ միտինգներն ու «ճանապարհփակոցիները» խաթարում են հասարակական կարգը և մայրաքաղաքի բնականոն աշխատանքը: Վերջապես այդքան մարդ փողոցներում է` արդյո՞ք այդ մարդիկ աշխատանք չունեն, զբաղմունք, որ կարող են օրերով մնալ փողոցներում և չգնալ աշխատանքի: Գործազրկության այս խնդիրը դեռ Փաշինյանի ճակատի կնճիռներն ավելացնելու է, իսկ մորուքի մազերը` գունաթափելու:
Իսկ ոտքով կառավարությունից նախագահականի շենք գնալը, արագաչափերի վերաբերյալ մտմտանքը, վարկերի «ջրհեղեղը» պարզապես նախնական քծնանք են ժողովրդին և դեռ հարց է՝ այդ «թեթևի մեջ» խոստումներն իրականում ինչ մարտահրավերներ են պարունակում հանրության կյանքում մեծ հաշվով:
Ինչ վերաբերում է Մյասնիկյանի արձանի հետևի այգում քաղաքապետարանի կողմից իրականացված «ծառասպանդին», ապա Փաշինյանը պատասխանել է, որ կհետևենք, որ ծառեր տնկվեն: Է՜, ՀՀԿ-ականներն էլ էին նույն բանն ասում, Փաշինյանն էլ, տարբերությունը ո՞րն է:
Պարզապես մինչև վարչապետացում քննադատում էր բոլորին և ամեն ինչ Հայաստանում, վարչապետացումից հետո վերընձյուղվել է՝ որպես վարչապետ: Ամեն: