Մշակույթը դարձրել են խոպանատեղի
Խոսակցություններ են պտտվում, որ Գառնու տաճարի շրջակայքում բազմահարկ, շքեղ հյուրանոց են կառուցելու:
Հիշեցնենք, որ մի քանի տարի առաջ անմիջապես բաղնիքի հարևանությամբ, Հասմիկ Պողոսյանի գլխավորությամբ որոշվել էր սրճարան բացել, որը հանրային ճնշման ներքո փակվեց, այժմ էլ խոսվում է հյուրանոցի մասին:
Նշենք, որ այդ տեղանքը դեռևս ուսումնասիրության կարոտ է, և պեղումներ պետք է իրականացվեն, իսկ ինչ-որ մեկը, որը, ըստ լուրերի, հենց Գառնիի նախկին բնակիչ է, գործարար, ով այժմ բնակվում է ՌԴ-ում, ոմն Յուրա, որոշել է հենց տաճարի մոտ կառուցել իր հյուրանոցը:
Իսկ ինչո՞ւ հայ գործարարների զգալի մասը որևէ մշակութային պատկերացում չունի Հայաստանի մասին: Քանդում և ոտնատակ են տալիս մշակութային այն արժեքները, որոնք հարյուրամյակներով են հիմնվել և համարվում են ազգի ձեռքբերումները:
Պատասխանը պարզ է՝ գործարարները խելքը գլխին կրթություն չունեն, ապրում են առանց հոգևոր կյանքի և արժեքների, պարզապես փող են աշխատում` ինչպես կարողանում են՝ ի՞նչ մշակույթ, ի՞նչ արժեք:
Նույն առումով Հայաստանի բախտը մշակույթի նախարարների հարցում ևս չի բերել՝ ո՛չ Հասմիկ Պողոսյանն էր իրապես մշակութասեր, ոչ էլ, պարզվում է, Արմեն Ամիրյանը:
Հասմիկ Պողոսյանի մասին. այս տարիներին, ըստ որոշ լուրերի, հենց Գառնիի տաճարն ամսական զգալի եկամուտներ է ունեցել, որը որևէ տեղ չի գրանցվել: Խոսվում է միլիոնավոր դրամների մասին:
Ի դեպ, ՊՈԱԿ-ի նախկին տնօրեն Վլադիմիր Պողոսյանը, ըստ որոշ լուրերի, չի փայլել իր «մաքուր ձեռքերով»՝ հատկապես Գառնու տաճարի մուտքերի և ելքերի ֆինանսական հաշվետվությունների հետ կապված, որից իր բաժինն է ունեցել նաև Հասմիկ Պողոսյանը՝ մեծ մուտքերը ներկայացնելով քիչ մուտքեր, իսկ մնացած գումարներն ուղղել գրպանները:
Իսկ «Պատմամշակութային արգելոց-թանգարանների և պատմական միջավայրի պահպանության ծառայություն» ՊՈԱԿ-ի տնօրեն Արա Թարվերդյանը, ով պատասխանատու է նաև Գառնու տաճարի համար, մասնագիտությամբ տնտեսագետ է և գյուղատնտես, որևէ կապ չունի մշակույթի, հնագիտության, ընդհանրապես ոլորտի հետ: Հաստատ ինչ-որ մեկի ծանոթն է, ում խցկել են այստեղ: Ինչևէ, նման անօրինականություններով Հայաստանում արդեն որևէ մեկին չես զարմացնի:
Հաճախ են պատկան մարմինները խոսում ոչ մասնագետների մասին, որոնք ղեկավարում են իրենց ոլորտից տարբերվող աշխատանքներ: Ահա «Պատմամշակութային արգելոց-թանգարանների և պատմական միջավայրի պահպանության ծառայությունը» դրա վառ օրինակն է, և սա եզակի չէ:
Երբեմն զարմանալի է, թե ինչպես որևէ պաշտոն ստանձնելով` անձը վերածվում է գայլի՝ ոչնչացնում է հանուն փողի: Հուսանք՝ այս իրավիճակն ազգայինի հետ կապված չէ, այլ անհատների, հակառակ դեպքում՝ սեփական մշակույթը մշակույթի մարդկանց ձեռքով ոչնչացնելու համար չենք կարող այլ ազգերին մեղադրել, այլ ինքներս մեզ: Մի քանի վաչկառուն կարող է ոչնչացնել արժեքներ, որի ո՛չ ստեղծմանը, ո՛չ կերտմանը, ո՛չ պահպանմանը չի մասնակցում, այլ մտածում է միմիայն սեփական որկորը հնարավորինս շատ լցնելու մասին: