Գյոռնափշտիկը
«Օրինաց երկիր» կուսակցության 15-րդ համագումարում կուսակցության նախագահ ընտրվեց Արթուր Բաղդասարյանը: Կուսակցության նախագահի պաշտոնում Արթուր Բաղդասարյանի թեկնածությունն առաջադրեց Հեղինե Բիշարյանը: Համագումարի մասնակից բոլոր պատվիրակները կողմ արտահայտվեցին Արթուր Բաղդասարյանի թեկնածությանը, և նա ընտրվեց կուսակցության նախագահ:
Առաջին հայացքից թվում է, թե ոչ մի արտասավոր բան չկա այս ամենում, այդպես էլ պետք է լիներ, սակայն այստեղ հայաստանյան քաղաքական դաշտի ճահճի արտասավորությունն է ակներև դառնում: Իրականում թվում է, թե մենք ապրում ենք, աշխատում, ինչ-որ նպատակների հասնում, ունենք ձգտումներ և երազանքներ, իսկ մեր երկրում կյանքը եռում է, կենտրոնում սնկի պես աճում են բարձրահարկ շենքերը, իրանցի տուրիստները զբոսնում են Երևանով, և սա խոսում է մեր առաջընթացի մասին, բայց ոչ, մեր երկիրը ռեալ առաջընթաց չի ապրում, այստեղ անշնչացած վիճակ է, նոր դեմքեր ի հայտ չեն գալիս, բազմասերիալանոց ժապավենի պես կրկնվում են նույն սերիաներն, ու այդպես էլ վերջը չի երևում, մի նոր խոսք այդպես էլ չենք լսում:
Ի՞նչ կարող է հասարակությանը տալ Արթուր Բաղդասարյանը, ի՞նչ կարող է հասարակությանը տալ նրա Հայկական վերածնունդն ու ՕԵԿ-ը, նրա Բիշարյանն ու այլք, իրականում ̀ ոչինչ: Դա ցույց տվեց մեզ այդ կուսակցության 15-րդ համագումարը և այս մտահոգությունն ՕԵԿ-ի և Արթուր Բաղդասարյանի վրա բերելով՝ պետք է տարածենք մյուս քաղաքական ուժերի հետ: Մեր երկրում չկա մի այնպիսի քաղաքական ուժ, որ կարողանա դառնալ ռեալ այլընտրանք իշխանություններին և նրանց գաղափարախոսությունը չկրողների համար դառնա նախընտրելի թիմ: Սա է իրական ճահիճը, ուր ընկել ենք առանց մեր կամքի, բայց մնում ենք մեր կամքով: Ինչո՞ւ ենք ասում՝ մնում ենք մեր կամքով ճահճի մեջ, որովհետև մենք ̀ հասարակ քաղաքացիներս, ոչինչ չենք ձեռնարկում նրանցից ազատվելու համար և մեր պարապուրդն է պատճառ դառնում, որ բազմանան արթուրբաղդասարյաններն ու բաժան-բաժան անեն երկիրը, մեզ էլ այլընտրանք թողնեն, թե չես հարմարվում ̀ արտագաղթի՛ր:
Երբ Արթուր Բաղդասարյանն ամբիոնից ու արդեն դատարկաձեռն հայտարարում է, թե «Այսօր մենք ունենք չքավոր, կռացած, հայրենիքից հույսն ու հավատը կտրած հասարակություն», պետք է հիշի իր ախտածին անցյալն ու հարց տա իրեն ̀ի՞նչ է ինքն անձամբ արել այդ հասարակության համար, երբ իշխանության շարքերում էր և լող էր տալիս ցոփ ու շվայտ կյանքի մեջ, թեպետ հիմա էլ պակաս չէ Երևանում դիվանագիտական պետհամարանիշներով գազ տալիս մեքենան, բացի դրանից կա՞ մի բան, որ դրական հետք թողեց ինքն այս երկրի վրա, իհարկե, չկա... բայց բաղդասարյանական ակնկալիքները դեռ շարունակվում են, դեռ յուղոտ պաշտոնների նրա հույսերը չեն մարել և մարած կյանքից հետո փորձում է վերածնվել գյոռնափշտիկը: