Փաշինյանը, Քանաքեռցի Տույն ու «յոլոչկան»
Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն իշխանության եկավ կրիմինալը ջնջելու, ինչ-ինչ հեղինակություններին գետնին տապալելու կոչերով: Մեկ-երկու անգամ այդ խոստումներն ի կատար ածեց, ասֆալտներին ոմանց փռեց- հավաքեց, սակայն բացի մի քանի լավ լուսանկարներից ու ֆեյսբուքյան լայվի թեմաներ տալուց բացի, այդ հակակրիմինալական կոչերը որևէ ռեալ արդյունք չտվեցին:
Պարզվում է՝ թավշյա հեղափոխությունից հետո Հայաստանում էլ քրեական հեղինակությունները կարողանում են հարցեր լուծել, իրենց մտերիմներին ու ծանոթներին պաշտոնների դնել՝ իշխանությունների հետ լավ հարաբերությունների շնորհիվ:
Երրորդմասցի Լյով-Քանաքեռցի Տույ-Օշականցի Գևորիկ եռյակի մասին գրել, թերևս, չարժե:
Այդ մասին ամիսներ շարունակ գրվել է մամուլում, և այս քրեածին տարրերի պատմությունը բոլորին է հայտնի:
Իսկ այն, որ այդ տարրերից մեկը՝ Քանաքեռցի Տույը բերդից դուրս գալուց հետո Նիկոլ Փաշինյանի հետ ունեցած ջերմ հարաբերություններն օգտագործում է իր մտերիմներին պաշտոնի նշանակելու համար, դա արդեն քչերին է հայտնի:
Գուցե զարմանաք, թե ինչպես է հնարավոր Նիկոլ Փաշինյան- Քանաքեռցի Տույ համագործակությունը, բայց փաստը մնում է փաստ, Տույն իր ծանոթին Անձնագրային և վիզաների վարչության Մաշտոցի բաժանմունքի պետ է նշանակել բացառապես այդ համագործակցության շնորհիվ:
Ի դեպ՝ նշենք, որ պաշտոնի նշանակված անձը նախկինում աշխատանքից ազատվել է մասնագիտական ոչ պրոֆեսիոնալ աշխատանքի պատճառով:
Ըստ մամուլի տեղեկությունների՝ պաշտոնի նշանակված անձը՝ կամ որ նույն է՝ Անձնագրային և վիզաների վարչության Մաշտոցի բաժանմունքի պետ Նատալի Կոստանդյանը Երևանի այլ վարչական շրջանի Անձնագրերի և վիզաների վարչության պետ աշխատած ժամանակ փայլել է, մեղմ ասած, տգիտությամբ, որի ապացույցն այս հրապարակումն է՝ ականատեսի աչքերով.
Հոդվածը՝ 168.am կայքի՝ ԱՌԱՆՑ ՄԵԿՆԱԲԱՆՈՒԹՅԱՆ
Ես մտա պետի աշխատասենյակ: Երիտասարդ այդ աղջկան` Նատալի Կոստանդյան անուն- ազգանունով (ի դեպ, միշտ փայլփլուն և պճնված տեսքով աշխատանքի գնալու համար նրան համակարգում անվանում են «յոլոչկա»), արդեն մի քանի անգամ առիթ ունեցել էի հանդիպելու:
Քաղքենի այն տեսակներից է, որին եթե ներկայանում ես` որպես այս կամ այն ոլորտի պաշտոնյա, կամ այսինչ-այսինչյան` անմիջապես ոտքի է կանգնում ու գլխահակ, խոնարհ, խոհեմ ժպիտով սպասարկում: Իսկ եթե շարքային քաղաքացի ես, պատասխանը` միայն մուննաթով: Աշխատասենյակում նա աշխատակիցներից մեկի հետ էր: Ինքը նստած էր տիկնիկի նման, արհամարհանքով` խաղում էր մատների հետ: Հարցնում եմ` ինչո՞ւ չեն սպասարկում:
Մյուս աշխատակիցը պատասխանում է` ինտերնետ չկա, կապը վատն է, մենք ի՞նչ անենք: Այդ մասին արդեն մինչ այդ լսել էի բաժանմունքի այլ աշխատակիցներից: Իսկ քաղաքացին ի՞նչ անի, որքա՞ն պետք է սպասի:
«Պետ»-ուհին դեռ մատներով է զբաղված, անհաղորդ է` որևէ հարցի չի պատասխանում, առավելագույնը` մեխանիզմով աշխատող «Բարբիի» նման` աչքերը խաղացնելով` այս ու այն կողմ է հայացքը շարժում: Այդուհանդերձ, շարունակում եմ հարցնել` իսկ ինտերնետային ի՞նչ կապ է, որ անընդհատ խափանվում է: Պարզվում է` «Սմարթ»: Եթե վատն է` ինչո՞ւ չեք փոխում օպերատորին: Հայտնի չէ:
Աշխատակցուհին փորձում է իր պետի անտարբերությունից ահագնացող զայրույթս մեղմել: «Պետ»-ուհին աչքերն է պտտում այս ու այն կողմ: Հարցնում եմ` իսկ ինչո՞ւ քաղաքացիներին որևէ մեկը չի պարզաբանում իրավիճակը, ինչո՞ւ չեք տեղեկացնում` ի՞նչ է կատարվում, ե՞րբ կապ կունենաք, կամ` մինչև ե՞րբ պետք է հերթ կանգնել: Աշխատակցուհին փորձում է բացատրել, որ մեկ պատուհանով է սպասարկվում, համապատասխան սարքը մեկն է, դժվար է… Տիկնիկը, իրեն երևակայելով, անհողդողդ լռությամբ շարունակում է ուսումնասիրել յուր մատները…:
Եվս մեկ անգամ առնչվելով այդ երիտասարդ տիկնոջ հետ, համոզվեցի` աղջիկը սխալ տեղում պատահաբար է հայտնվել: Ու թքած ունի` քաղաքացին քանի՞ անգամ է եկել, քանի՞ օր է հերթ կանգնել, քանի՞ անգամ դեռ պետք է գնա ու գա, քաղաքացուն ուշացնելու համար կտուգանե՞ն, թե՞ ոչ… ինքն իր պաշտոնով է հիացած ու զմայլված:
Ձեռքիս անձնագիրս է` ինչպես ՀՀ Ոստիկանության Անձնագրային և վիզաների վարչության կայքէջում է գրված` «Հայրենասիրությանս փաստաթուղթը»: Դժվար է ոսկեղենիկ հայերենով արտահայտել այն զգացումները, որ առաջանում են, երբ «Հայրենասիրությանդ փաստաթուղթը» տրվում է մի վայրում, որի ղեկավարի համար Հայրենիքը սկսվում ու ավարտվում է սեփական եղունգների գույնով: Ու այդ պահին գերադասելի է դառնում օրենքով սահմանված կարգով տուգանվելը, քան մարտնչող տգիտության դեմ պայքարը:
Հետո, պարզվում է` բաժանմունքում ծանոթ մարդիկ են լինում, որ պետուհուն ասում են` այդ քաղաքացին լրագրող էր… Ասում են ոչ թե այն իմաստով, որ քաղաքացին նաև լրագրող է, այլ, որ քաղաքացին լրագրող է: Դրանից հետո իրադարձությունները զարգացան կանխատեսելի սցենարով: «Պետ»-ուհու աշխատասենյակում գտնվող աշխատակիցը շտապում է մեր հետևից՝ ներողություն խնդրել մի բանի համար, որն ինքը չի արել:
Եվ սկսվեց ամենահետաքրքիրն ու զզվելին: Մի աղջնակի համար, որը մինչ օրս, թերևս, զարմացած է, թե ինչպես է հայտնվել Արաբկիրի անձնագրային բաժանմունքում, սկսվում են հեռախոսազանգերը: Մեկը՝ մեկից հետաքրքիր ու ավելի բարձր պաշտոնյաների կողմից: Աղջիկը ջանացել էր գտնել բոլոր հնարավոր ընդհանուր ծանոթներին: Բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, պատգամավորներ, ընդհանուր ընկերներ… «Ես չգիտեի, որ ինքը լրագրող այսինչ-այսինչյանն էր»,- արդարացել էր նա: Այսինքն` պետք է ներկայանայի` գիտե՞ք, ես այսինչ թերթի խմբագիր այսինչ-այսինչյա՞նն եմ… նրա զգայարաններն անմիջապես կարթնանայի՞ն: Ու սիրալիր, շորորալով կպատասխաներ, չէ՞:
Լրագրողական բազմամյա գործունեությանս ընթացքում արել եմ ամեն ինչ` մասնագիտությունս չչարաշահելու համար, անձնական խնդիրներս չեմ տեղափոխել մամուլ: Բայց այս պարագան առանձնահատուկ էր, քանի որ ես գնացել էի անձնագրայի՛ն բաժանմունք, գնացել էի ոչ թե` որպես լրագրող, այլ` որպես ՀՀ քաղաքացի…
Հայաստանը փոքր է, Երևանը` առավել ևս: Լրագրողներս էլ, դժբախտաբար, գիտենք` ով ում միջնորդությամբ, որ «արժանիքների» համար է հայտնվում այս կամ այն պաշտոնում: Տիկնիկներին կարող եք սիրել-փայփայել, բայց հեռու պահեք քաղաքացիներից: Մի սղոցեք քաղաքացիների նյարդերը սեփական մատներով և եղունգներով հիացող տարբեր տեսակի «յոլոչկաներով»: