Պեկինը Երևանով հետաքրքրված է, բայց դեռ սպասում է
Հայ-չինական հարաբերություններն ունեն դարերի, չասելու համար՝ հազարամյակների պատմություն։ Հայկական միջնադարյան պատմագրության մեջ նման բազմաթիվ վկայություններ կան։ Ըստ պատմական տարածված վարկածներից մեկի՝ Մամիկոնյաններն ունեն չինական ծագում։ Հայերենում հայտնի «չնաշխարհիկ» ածականն էլ, որ նշանակում է անզգուգական, արտակարգ կերպով գեղեցիկ, ստուգաբանական տարբերակներից մեկում մեկնաբանվում է որպես չին աշխարհից ծագած։
Այսուամենայնիվ, ժամանակակից փուլում, թեև հարաբերությունները բավական դրական են, սակայն մեծ հաշվով՝ այն պոտենցիալը, որ կա երկկողմ հարաբերություններում, մեծ մասամբ մնում է չյուրացված։
Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի՝ Չինաստան կատարած վերջին այցը կարելի է համարել, ընդհանուր առմամբ, դրական հունի մեջ ճանաչողական այց, և ոչ ավելին։
«Բադային հյուրասիրության» ու հյուրընկալության ցնցող մանրամասները մի կողմ դրած, զուտ գործնական իմաստով, մեծ բան այս ուղղությամբ չի փոխվել։ Փաշինյանն էլ առանձնապես չի մանրամասնել թե կոնկրետ ինչ ներդրումային ծրագրեր է քննարկել ու ում հետ։ Հայտնի է միայն, որ Չինաստանի նախագահ Սի Ծինփինի հետ հանդիպման ժամանակ Սի Ծինփինը այլ հարցերի հետ մեկտեղ խոսել է նաև «Հյուսիս-հարավ» ավտոմայրուղու մասին։
Վեցհազարամյա պետականության պատմություն ունեցող Պեկինի առաջնորդի հայտարարությունները կարելի է համարել ստանդարտ, նույնիսկ՝ արարողակարգային։ Թե ինչ շահագրգռություն պետք է ունենա Պեկինը, որպեսզի աջակցի Հայաստանի տնտեսական զարգացմանն ու Հայաստանի քաղաքացիների բարեկեցության մակարդակի բարձրացմանը, անհասկանալի է։ Եթե խոսքը համատեղ բիզնեսի կամ Հայաստանում բիզնես ներդրումների մասին է, ապա Պեկինը լավ է հասկանում, որ Երևան ասելիս, մեծ հաշվով պետք է նկատի ունենա Մոսկվան, բայց և չպետք է մոռանա, որ Երևանը բավական մեկուսացված վիճակում է, կապված չլուծված Ղարաբաղյան հակամարտության ու Թուրքիայի հետ փակ սահմանների ահետ, իսկ իրանական սահմանն էլ այնքան էլ հուսալի չէ, քանի որ Իրանի գեոքաղաքական վիճակն է բավական ոչ միանշանակ ընկալելի բիզնեսի համար՝ հաշվի առնելով ամերիկա-իրանական լարվածությունը։
Պեկինը նման հայտարարություններ, իհարկե, արել է նաև դեռ Սերժ Սարգսյանի իշխանության ժամանակ, սակայն զգուշավոր, համբերատար ու դիվանագետ չինացիները խոսել են, խոսել, բայց սայլը տեղից չեն շարժել։ Իհարկե, մեր ռեգիոնի հանդեպ Չինաստանն ունի իր հետաքրքրությունները, սակայն այս դեպքում խոսքը ԲԹԿ երկաթուղու հետ է կապված, որից Հայաստանը, մեղմ ասած, մեկուսացված է։ Միակ հույսը, թերևս, «Մեկ գոտի, մեկ ճանապարհն է», որից Հայաստանը կարող է օգտվել իհարկե, սակայն դրա համար դեռ ժամանակ է պետք։ Հայաստանին, ընդհակառակը, պետք են արագ արդյունքներ։ Սակայն չինական դիվանագիտությունը իր գործելաոճն ունի ու չպետք է ակնկալել, որ Փաշինյանի այցից հետո Պեկինում կբացեն քսակներն ու միլիարդներ շաղ կտան Հայաստանում, հատկապես, որ առևտրային խնդիրների առաջ կանգած համաշարհային տնտեսության լոկոմոտիվը հիմա ավելի զգույշ է բացում իր քսակը։
NEWSPRESS.am