Մեկ մլն դոլարի՝ մեկ մետր ջրագի՞ծ
Հայաստանն անկախությունից հետո հաջողացրեց միլիոնավոր դոլարների վարկեր ստանալ միջազգային կառույցներից և բանկերից, որոնց զգալի մասն ուղղվեց ոռոգման համակարգի բարելավմանը։ Թե ով ինչպես է հասկանում բարելավումը, այլ հարց է, իսկ Ջրպետկոմում հասկանում են միանշանակ․ վարկային միլիոնները հոսում են ոչ ջրի տեսքով և ոչ այնտեղ, որտեղ պետք է։
Ջրային ոլորտի՝ երկար-բարակ քննադատությունների ենթարկվելուց հետո, Ջրպետկոմի նախագահ Արսեն Հարությունյանը չի փոխվել․ այս անգամ ևս նա 2 մլն դոլարի վարկ է վերցնում՝ ոռոգման համակարգի բարելավման համար։
Տարիներ շարունակ հենց նույն նպատակով Ջրպետկոմը վարկեր է վերցրել, սակայն ջրային կորուստները չեն նվազել, և ոչ բոլոր համայնքներն են ոռոգման ջրով ապահոված։
Նշենք, որ ընդհանուր վարկը 30 մլն դոլար է՝ 7,5 մլն դոլարի համաֆինանսավորմամբ, որով նախատեսվում է Մեղրիի, Քաղցրաշենի, Գեղարդալճի և Բաղրամյան-Նորակերտ տարածքներում մեխանիկական ոռոգման համակարգերի փոխարինումն ինքնահոս համակարգերի:
Ի դեպ, Գեղարդալճից ոռոգումն անկախ ամեն ինչից ինքնահոս է, և այստեղ ջուրը Գեղարդալճից իջնում է ուղիղ դեպի Գողթ համայնք, սակայն այստեղ շահերի բախում արդեն կա՝ Ղարիբյանների և Իշխան Զաքարյանի միջև, ինչից էլ առաջացել էին Քաղցրաշենի համակարգի դեմ ակցիաները։
Ոռոգման համակարգի հիմնական խնդիրը կառավարումն է. խորհրդային շրջանում երկուսուկես անգամ ավելի շատ տարածք էր ոռոգվում, ու ջուրը բավարարում էր, իսկ այժմ պակաս մշակովի հողատարածքի պարագայում համայնքները մնում են անջուր։ Ոռոգման խնդիրն այստեղ է, ոչ թե վարկերի, վճարումների կամ մեկ այլ տեղ, ինչպես հայտնագործել է Ջրպետկոմի նախագահ Արսեն Հարությունյանը։
Կարո՞ղ է Արսեն Հարությունյանը լուծել ոռոգման խնդիրը: Այս հարցին հնարավոր էր պատասխանել դրական, եթե նա ընդուներ ոլորտի խնդիրները և շոշափելի լուծումներ առաջարկեր, սակայն ոչ։ Լինելով ոչ մասնագետ՝ նա հարցը քննում է սիրողական տեսանկյունից և խնդիրներին առերեսվելու փոխարեն վարկեր է վերցնում՝ ավելացնելով ՀՀ-ի՝ առանց այն էլ տպավորիչ վարկային բեռը, երբ ոռոգման համակարգում պարզապես մասնագետներ են պետք, ոչ թե մեծաքանակ վարկեր։
Եվ եթե Ջրպտկոմը որոշել է նման տպավորիչ վարկային փաթեթներով մետր առ մետր լուծել ոռոգման հարցը, ապա միջազգային կառույցների և բանկերի ֆոնդերում այդքան գումարներ չկան, որ ՀՀ-ն մեկ մլն դոլարի մեկ մետր ջրագիծ կառուցի՝ մոտավոր հաշվարկներով։ Ինչպես նախկինում էին նման գումարով նման երկարության ջրագիծ կառուցում, այնպես էլ այժմ:
Ոչինչ չի փոխվել։