«Զվարթնոցի» հին շենքը քանդվելու է. «դեմոկրատիա» խաղալու հավես չկա
«Զվարթնոց օդանավակայանի հին շենքը քանդվելու է. Քաղաքացիական ավիացիայի գլխավոր վարչությունը քննարկման է ներկայացրել «Զվարթնոց» միջազգային և Գյումրու «Շիրակ» օդանավակայանների կոնցեսիոների կողմից ներկայացված 2018-2022 թվականների մաստեր պլանի նախագիծը:
«Զվարթնոց» օդանավակայանի հին շենքն ամբողջությամբ քանդվելու է:
Նոր պլանով նախատեսվում է կառամատույցի ծածկի նորացում, վազքուղու վերանորոգման աշխատանքներ, օպտիկամանրաթելային սենսորներ կանցկացվեն ցանկապատի վրայով։
Վերջին տարիներին ճարտարապետները պայքարում էին Զվարթնոցի հին շենքը պահպանելու համար, սակայն, ինչպես երևում է, հանրության բացասական արձագանքն ուշադրության առարկա չի դառնում: Վերջին խոսքն Էդուարդո Էռնեկյանինն է, և քանի որ այժմ նա Ազգային հերոսի կոչում ունի, ապա ինչպես «վայել է» Ազգային հերոսին, ոչնչացնում է արդեն որպես հերոս նախկինը՝ կառուցելու նորը։ Այն ճարտարապետական հուշարձանները, որոնք ներկայացնում են Հայաստանի պատմությունը, ունեն մշակութային արժեք. ներկա «գործարարների» համար քոռ կոպեկի արժեք չունեն՝ «փող չեն բերում»։
Անգամ վաչկատունները Երևանի հին շենքերի հետ այնպես չէին վարվի, ինչպես վարվեցին «վայ» գործարարները ճարտարապետական եզակի նմուշների հետ, ինչպես ոչնչացրին Երիտասարդական պալատը, իսկ Նորավանքի մոտ կառուցեցին ռեստորան։
Հայաստանում եկեղեցիների առատությունը ոխսում է նախկին մեծահարուստների մեղքերի առատության մասին, իսկ ներկա եկեղեցիների կառուցումը՝ ներկա գործարարների։
Երբեմն ծայրահեղության է հասնում Հայաստանում եկեղեցիների կառուցումը. այն դառնում է հիվանդություն՝ եկեղեցիամոլություն, սակայն, միևնույն ժամանակ, երկրի բնակչության մի հսկա տոկոսն աղքատ է և միշտ էլ այդպես է եղել։
Իսկ Էդուարդո Էռնեկյանի խնդիրն այլ է՝ նա պարզապես գործարար է և փող է ցանկանում աշխատել, թեև պատկառելի տարիքին։ Եթե Հայաստանում ապրող գործարարներն Արամի փողոցի վրայի ճարտարապետական հուշարձանները քանդեցին, ինչո՞ւ Արգենտինայում ապրող հայը «Զվարթնոցի» հին շենքը չքանդի․ չէ՞ որ բոլորն էլ քանդում են։
Մեղավորը շենքերը քանդողները չեն, այլ նման մարդկանց թույլտվություն և աջակցություն ցույց տվողները, որն, իհարկե, իշխանությունն է։
Միակ դեպքը, երբ հանրության ձայնը լսելի է եղել, եղել է Մաշտոցի պուրակի բուտիկների հարցը, որը լուծվեց հօգուտ պուրակը կանաչ տեսնել ցանկացողների, չնայած դա էլ «նախագահական պրոյեկտ էր, այն ուղղորդված էր նախագահականի կողմից», իսկ Դիլանի վերադարձը Խոսրովի արգելոցի՞ն, դա ևս պրոյեկտ էր։
Այսինքն՝ այն, ինչ ցանկանում են կործանել՝ կկործանեն, եթե ցանկանում են պահպանել՝ կպահպանեն․ հանրությունը նման որոշումներում ձայնի իրավունք չունի, իսկ դեմոկրատիա խաղալու համար, նախագահականը երբեմն նման պրոյեկտներ է ստեղծագործում։
Այնպես որ՝ «Զվարթնոցի» հին շենքը քանդվելու է: Մնացածը ժամանակի հարց է։