Մեր գլխին էս թատրոնը սարքածներն՝ ով գիտե, նստած հռհռում են երևի, թե էս ի՜նչ «տունտունիկախելք» ներկայացում բեմադրել կարողացան. Ազատ Աբրահամյան
Երգիչ, երգահան Ազատ Աբրահամյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.
«Կա «ճշմարտություն»…
Էդ ճշմարտությունն էսօր կարկատված է հազար կեղծիքներով,
նեղ-շահային հազար էժանություններով, բայց, միևնույն է, պատմությունն անողոք կգտնվի, ու մի օր էդ ճշմարտությունը կպատմի իր պատմությունը…
Վստահություն կոչվածը զորեղ բան է։
Դրա կորստից ինչե՜ր ասես, որ չեն խարխլվի, մասնատվի ու զրոյանա։
Հիմա մենք նման մի իրավիճակում ենք։
Բոլորս մեղքեր ենք փնտրու՜մ, հարվածում-պաշտպանվու՜մ ենք, դատավոր ենք, կամ դատապաշտպա՜ն, մինչդեռ մեր գլխին էս թատրոնը սարքածներն՝ ով գիտե, նստած հռհռում են երևի, թե էս ի՜նչ «տունտունիկախելք» ներկայացում բեմադրել կարողացան։
Ֆ.Բ. - ը միջոց է։
Էս «գործիքակազմով» ի՜նչ ասես քանդել կկարողանաս։
Ցավով եմ հետևում, թե օր-օրի ոնց է խեղվում ու նենգափոխվում ամեն ինչ։
Էս կյանքում դեռևս ոչինչ չարածն՝ իրեն կայացած «շինարար» է երևակայում, ու հերթո՜վ քանդել է սկսում՝ անուննե՜ր, վաստա՜կ, հեղինակությու՜ն, ավանդու՜յթ, մշակու՜յթ, արժե՜ք,
հավա՜տ…
Ամենահանցավորն էն է, որ դրանց նմաններին գոնե մի թեթև ճլոտի տվողներ չկան, ասեն՝ վեր ընկեք տեղներդ, եթե չեք ուզում տգիտություններդ լեզուներիցդ կախ տանք։
Ճանապարհ անցածների մասին եմ խոսում։
Լսեք, մենք ի՞նչ է, էլ հեղինակավորներ չունե՞նք…
«Շուշան Պետրոսյան» անուն են հոլովում…
Իմ օրինակով ասեմ, որ նրա հետ բազմիցս հանդես ենք եկել, բայց երբեք չենք շփվել։ Մինչև անգամ մի կարգին ծանոթներ էլ չենք։ Բնավ կարևոր չէ, թե ինչպիսին է նրա մարդ-բնութագիրն ինձ համար, մինչդեռ չգնահատե՞լ անցած ճանապարհը, շնորհը, ծափահարությունները, աշխարհասփյուռ բեմերը…
Ի՞նչ է էս կոչվում։
Երբ հերթը ուրիշներինն է, շրխկացնում ենք, թե՝ ուրացում է, երախտամոռություն, դավաճանություն, իսկ սեփական հերթին հասնում ենք միմիայն կատարյա՞լ չափանիշերով։
Գնահատել ու հարգել չսովորածից ուզում ենք հարգանք ու գնահատանք ակնկալել, էդ հենքին էլ երկիր ու պետությու՞ն կառուցել։
Ո՞վ է էդ պետություն կառուցել սովորած ՝ «շինարար հանճարեղը», մի երկու կարգին խոսք ասեմ դրան…
Էս՝ լու՜րջ ու վտանգավոր հիվանդություն է, հարգելիներ։
Հանրային քայքայիչ հիվանդություն, որ սարքեցին մեր գլխին, դեռ գուցե ապշած են նույնիսկ, թե երբեմնի ամրակուռ ու բռունցքված ժողովրդին էս օրը գցելն, ի հեճուկս սպասվածի,
«ջանը՜մ, բա՜ն մըն էլ չարժեցավ»…
Էս ճշմարտություն չէ՞…
Թե՞ արդեն անհուսալիորեն քաղաքականացված մեր հանրության համար այլևս՝ «քաղաքականն» է միայն դարի չափանիշ, քանզի, ինչ-ինչ, բայց ահա ազգային ու քաղաքական մտքի՝ «շինարար- պռարաբների (աշղեկ )» պակաս, արի ու տես, որ իրոք չունեցանք…
Էսպես քանդել-քանդվելով՝
«դբա ու՞ր».
-Ճշմարտություն չէ՞ …
Ա.Ա.»։