Ինչպե՞ս կզարգանա հայկական վեստերնիզացիան
Այն, ինչ այսօր կատարվում է հայաստանյան հանրային տրամադրություններում, կարելի է համարել իշխանափոխությունից հետո հասարակություններին հատուկ գաղափարական լճացում, երբ ասպարեզում պարզապես չկա գաղափարախոսություն, եւ այդ դատարկությունը լցնելու համար երեւան են գալիս կամ ներդրվում են տարատեսակ թեմաներ ու հարցեր, որոնք ակամա դառնում են թոփ թեմաներ։
Մյուս կողմից, եթե հարցին նայենք արդեն հեղափոխության տեսանկյունից, ապա քաղաքական փոփոխությունը բերելու է նաեւ արժեքային փոփոխությունների։ Դասական իմաստով՝ հեղափոխությունների համար դա նորմալ է, սակայն Հայաստանի եւ այն պետությունների համար, որոնք ներմուծովի հեղափոխություններ են տարել եւ տանում, ներմուծովի են նաեւ այդ արժեքային փոփոխությունները, որոնք, որպես կանոն, հիմնականում իրականացվում են գլոբալիզացիայի համահարթեցման պահանջներին համահունչ։
Կոնկրետ դեպքում՝ նույնը Հայաստանում է։ Քաղաքական փոփոխությունը կամ իշխանափոխությունը քայլ առ քայլ շարունակվում է արդեն արժեքային ինստիտուցիոնալ դաշտում։ Նախ՝ արժեզրկվում է գործադիր իշխանությունը՝ որպես պետական կառավարման ինստիտուտ, ապա օրենսդիրը, երբ դեռ երեկ սեփական անուն-ազգանունը տառասխալներով գրողներն այսօր արդեն պետության օրենսդիր մարմնի անդամ են, հարձակումներ եւ արժեզրկման փորձեր են լինում լեզվի, մշակույթի, եկեղեցու հանդեպ։
Մի խոսքով, այն ամենը, ինչը պայմանավորում է մարդու յուրահատկությունը ազգային ինքնագիտակցության եւ ազգային պատկանելիության, ինքնության ոլորտում, ենթակա է արժեզրկման, ոչնչացման, աղավաղման, որպեսզի հետո ավելի հեշտ լինի պարզապես գլոբալացված մարդու կերտումն ապահովել ընդհանուր համահարթեցման սկզբունքով։
Սովորաբար այս երեւույթը նաեւ անվանում են «վեստերնիզացիա», եւ այն բավականին վտանգավոր է եւ պայթյունավտանգ, քանի որ, օրինակ, նույն վեստերնիզացիան Արաբական Արեւելքում առաջացրեց կտրուկ հակազդեցություն, երբ հասարակությունների պահպանողական հատվածները դեմ դուրս եկան երեւույթին եւ արդյունքում ստեղծվեցին համահարթեցման դեմ պայքարի այնպիսի միջոցներ, ինչպիսիք «Ալ Քաիդան» է կամ ԻԼԻՊ-ը։
Նույնիսկ ամերիկյան շատ տեսաբաններ այսօր խոստովանում են, որ եթե ամերիկացիներն այդքան շատ չձգտեին արաբներին տեսնել ամերիկանացած՝ աշխարհն իսլամական ահաբեկչության հետ այնքան հաճախ չէր շփվի, որքան ներկա ժամանակներում։ Իհարկե, դժվար է ասել, թե մեզ մոտ հնարավոր է, որ ազգային-պահպանողական ուժերը եւս ինչ-որ կառույցներ ստեղծեն վեստերնիզացիայի դեմ պայքարելու համար։ Սակայն նաեւ չի կարելի բացառել, որ հնարավոր է՝ ներկայիս միտումները ի վերջո բերեն այդ զանգվածների համախմբման եւ որոշակի մի փուլում հանգեցնեն «պայթյունի»։