Ո՞ւմ է պետք Մակունցի ներողությունը, երբ ժողովրդի ընտրած հեղափոխության ճանապարհն ապականվում է
Նոր իշխանության «գահակալության» առաջին իսկ օրերին վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, թե ամեն ինչ թափանցիկ է լինելու, ամեն ինչ ժողովրդի աչքի առաջ և վերանալու են «փակ» խորհրդակցություններն ու անգամ բանակցությունները։
Նա նաև ասել էր, որ ցանկացած նիստից հետո ետնամուտքով գնացողներ չեն լինելու, և բոլորը պատասխանելու են լրագրողների հարցերին․․․ Այս հայտարարություններից շատ չանցավ, որպեսզի հանրությունը հասկանա, որ այն, ինչ հայտարարվեց Փաշինյանի կողմից՝ պոպուլիզմի դրսևորում էր և, մեղմ ասած, աչքկապոցի։
Հիշեցնենք, որ կառավարության նիստի հենց առաջին օրը, երբ Փաշինյանին ասացին, թե այս ու այն հարցը «փակ» են, նա զարմացավ․ «փակ հարցը ո՞րն է, հանրությունը պետք է իմանա․․․»․ թերևս դա եղավ «փակ» հարցի վերաբերյալ նրա դիրքորոշման առաջին և միակ վերաբերմունքը։ Դրանից հետո քննարկումներն սկսեցին փակվել, նախարարները՝ փախչել, Փաշինյանի ամենօրյա ֆեյսբուքյան լայվերն էլ՝ նվազել։ Նա սկսել է երևալ միայն այն դեպքում, երբ ինքն անձամբ ասելիք ունի, իսկ ասելիքն էլ հիմնականում սահմանափակվում է սաստող կոչերով՝ «չխոսեք, ծպտուն չհանեք», «ճամփա չփակեք, որովհետև լիազորություն չունեք», «հանկարծ որևէ մեկը չփորձի․․․․» և ընդհանրապես՝ «հանգիստ նստեք տեղներդ»․․․
Այլ կերպ ասած՝ Փաշինյանը շատ արագ հասկացավ, որ նախկին իշխանությունները ճիշտ են եղել, երբ «փակ»-երը չեն բացել։
Հայտարարելով Արցախին բանակցային սեղանի շուրջ բերելու մասին՝ Փաշինյանը փակեց անգամ Հայաստան-Ադրբեջան բանակցությունները։ Դե համենայնդեպս, նա դրանք ներկայացնում է որպես հակառակորդ երկրների մտերմիկ զրույց՝ թեյի սեղանի շուրջ, կամ այսպես ասած՝ «чаепитие»։
Ինչևէ, կրկին վերադառնանք Հայաստան․․․ Շաբաթ օրը՝ փետրվարի 2-ին բանը հասավ նրան, որ Ազգային ժողովրի դռները ևս փակվեցին լրագրողների առաջ։
Ավելին՝ Փաշինյանին սկսել է դուր չգալ, որ ԶԼՄ-ներին, իրենց ճանապարհներով, այնուամենայնիվ ոչ միայն հաջողվում է իմանալ «փակի տակ գտնվող հարցերը», այլև նրանք «հանդգնում» են բարձրաձայնել դրա մասին․․․
Ու Փաշինյանը սկսել է ոչ միայն պատեհ-անպատեհ առիթներով բողոքել լրատվամիջոցներից (անգամ Գերմանիա կատարած այցելության ժամանակ է այդ մասին բարձրաձայնել), այլև դռներ է փակում լրատվության առաջ։
«Իմ քայլը» դաշինքն Ազգային ժողովում անցկացրել է կուսակցական նիստ։
Չի քննարկվում, որ կուսակցության անդամները, փաստորեն, չարաշահել են իրենց իշխանական լծակները և իրենց իրավունք են վերապահել կուսակցական նիստն անցկացրել ո՛չ թե իրենց իսկ գլխավոր գրասենյակում, այլ երկրի գլխավոր կառույցներից մեկում՝ ԱԺ—ում։ Ասել է թե՝ ԱԺ շենքն այլևս իմքայլականների գրասենյակն է, ու այստեղ արդեն արդարացվում է այն միտքը, որ դաշինքի անդամներն «իրենց տարածք» չեն թողել լրագրողներին։
Հավատարմագրված լրագրողներն առավոտյան ժամը 10-ից մինչև 15։00-ը սպասել են, թե երբ իրենց ներս կթողնեն և ինչ-որ մեկը դուրս կգա շենքից։
Ու թեև ներսում իմքայլականները մեկը մյուսի վրա գցելով այդպես էլ ներս չեն թողել լրագրողներին, սակայն պարզվում է, խմբակցության ղեկավար Լիլիթ Մակունցն այդ մասին տեղյակ չի եղել։
Հավանաբար, տեսնելով, որ լրագրողների մուտքն ԱԺ արգելելը մեծ աղմուկ բարձրացրեց, Մակունցը ֆեյսբուքյան իր էջում նիստի միայն հաջորդ՝ կիրակի օրը, ներողություն է խնդրել, թե ես տեղյակ չէի, որ չեն թողել բարձրանան․ մինչև իմացա, որ խնդիրներ են առաջացել՝ ուշ էր․․․
Այստեղ միանգամից մի քանի հարց է առաջ գալիս․
1․ Ստացվում է, որ ԱԺ-ն այնքան էլ Մակունցի մեջ չէ, քանի որ լրագրողները ավելի քան 5 ժամ ընդունարանում սպասելիս են եղել և նա դրա մասին չի իմացել։
Էլ ի՞նչ խմբակցության ղեկավար, եթե նա տեղյակ չէ, թե ինչ է կատարվում ԱԺ-ում կամ նրան չեն էլ հայտնել, որ լրագրողներ կան սպասող․ երկուսից մեկը՝ կամ նա իր գործի տերը չէ, կամ նրան,մմեղմ ասած, «բանի տեղ չեն դնում»․․․ պատասխանները թողնում ենք Մակունցի խղճին․․․
2․ Մակունցի ֆեյսբուքյան անկեղծությանը կարելի է գուցե հավատալ, եթե մարդիկ, ում մեղքով, ըստ Մակունցի, խնդիրներ են առաջացել և լրագրողները չեն կարողացել շենք մուտք գործել, հեռացվեն աշխատանքից, կամ գոնե տույժի ենթարկվեն՝ անբարեխիղճ աշխատանքի համար․ կարվի՞ այդպես, թե՞ ոչ, դարձյալ թողնում ենք Մակունցի խղճին․․․
3․ Պատգամավորներից մի քանիսը, այդ թվում նաև՝ Նիկոլայ Բաղդասարյանը, նկատեց, որ իրենք նպատակահարմար չեն գտել լրագրողներին ներս թողնել, քանի որ նիստը փակ էր։ Այս դեպքում հետաքրքիր է, թե Մակունցն ինչո՞ւ է մեղքն իրենից հեռացնում ու ներողություն խնդրում, թե չգիտեին, եթե իմանայինք՝ դուրս կգայինք․․․ խաբո՞ւմ է՝ դա ևս Մակունցի խղճին։
Իսկ իշխանության խղճին թողնում ենք այն, որ, փաստորեն, վեջիններիս կամայականության արդյունքում է խնդիրն առաջացել։ Նախկինում ևս եղել են դեպքեր, երբ նիստերը փակ են եղել, սակայն ոչ ոք չի արգելել լրագրողներին ներս մտնել և սպասել նիստի վերջում պաշտոնյաներին հարցեր ուղղելու․ կպատասխանեին նրանք այդ հարցերին, թե ոչ, կամ ինչպես կպատասխանեին՝ արդեն իրենց որոշելիքն է, բայց առաջ դռներ չեն փակվել նման դեպքերում։
Սա մի կողմից։ Մյուս կողմից էլ պատճառաբանությունը, թե օրն աշխատանքային չէր և լրագրողները, թեկուզև հավատարմագրված, իրավունք չունեին ներս մտնել, մտահոգություն է առաջացնում, թե այդ ոչաշխատանքային օրով ի՞նչ իրավունքով են արդյոք ԱԺ շենք մտել կառավարության աշխատակիցներն ու իմքայլական մարզպետները։ Նրանք ի՞նչ է, ամենաթո՞ղ են, թե՞ արտակարգ դրություն էր հայտարարվել․․․
Եվ ի վերջո, այդ ինչպե՞ս եղավ, որ լրագրողներին նույնիսկ հարկ եղած դեպքում կեսգիշերին են թույլ տվել ԱԺ-ում աշխատել, այն դեպքում, երբ աշխատանքային ժամն ավարտվում է ժամը 18։00-ին․ թե՞ կեսգիշերին կարելի է աշխատել, երբ դա Փաշինյանին է պետք․․․
Այլ կերպ ասած՝ սա իշխանության կամայականության արատավոր դրսևորում է։ Այս կերպ ոչ միայն սահմանափակում են լրագրողների ազատ խոսքը, այլև ճնշում է գործադրվում նրանց վրա և պարտադրում խոսել միայն այն, ինչի մասին իրենք են ցանկանում․․․
Այս ամենին պարզապես անհնար է չարձագանքել, քանի որ այս և սրա նման շատ հարցեր իրար հաջորդելով, գալիս են ցույց տալու ժողովրդին, որ իր ընտրած ու պատկերացրած հեղափոխության ազնիվ ճանապարհը ապականվում է՝ էլ ո՞ւմ է պետք Մակունցի ներողությունը, որն, ի դեպ, հերթականն է և նոր իշխանության անդամների գործելաոճի մաս է կազմում։
Իսկ թե ինչո՞ւ են անընդհատ սխալվում ու ներողություն խնդրում նոր իշխանության ներկայացուցիչները, դա էլ թողնենք նրանց խղճին․․․
Արմինե Մկրտումյան