Դասալիքը դասալիք է՝ ՀՀԿ լինի, թե ոչ
ՀՀԿ-ի իշխանության տարիներին, երբ այս կուսակցությունը համակարգում էր բոլոր ոլորտները, լրագրողական հանրության քննադատության թիրախում էր բարձրաստիճան պաշտոնյաների, որոշ բարձրաստիճան պաշտոնյաների զավակների բանակում չծառայելը։
Ինչ-ինչ, սակայն անկախ Հայաստանի գոյության շրջանում բանակում ծառայելը հպարտություն է եղել և որոշակի չափանիշ, և իզուր չէ, որ որոշ պաշտոններ չեն կարող զբաղեցնել մարդիկ, ովքեր բանակում չեն ծառայել։ Հայոց բանակի զինվորի առջև, ենթադրվում է, որ բոլոր դռները բաց են, թեև հաճախ վեր են սլանում հասարակության մեջ ապահով կյանք վարող, հովանավորություն և կապեր ունեցող անձինք, ովքեր նաև հենց այս որակների շնորհիվ կարողանում են երկրի կառավարման համակարգում տեղավորվել։
Արմեն Աշոտյան, Կարեն Ավագյան, Վիգեն Սարգսյան, Սամվել Ֆարմանյան, Կորյուն Նահապետյան, Էդուարդ Շարմազանով, Տարոն Մարգարյան․ շարունակելի։ ՀՀԿ դասալիքների շքահանդեսը մշտապես քննադատության թիրախում էր։ Յուրաքանչյուր ՀՀԿ-ական փորձում էր արդարանալ, գոնե փորձում էր. փորձում էին ապացուցել իրենց առնչությունը բանակին՝ թեև հետահայաց։ Եվ ահա եկավ Նիկոլի դարաշրջանը, և պարզվում է, որ հեղափոխության նավակի մեջ իշխանության են հասել նույնպես դասալիքները՝ այս անգամ կրտսեր։
Պարզվում է, որ ոչ միայն նախկին, այլ նաև ներկա իշխանության ձգտումների մեջ կարևոր տեղ է զբաղեցնում բանակում չծառայելը, ինչն արդեն իշխանության մաս կազմելու բրենդ է դառնում։
Չէ՞ որ նաև բանակում ծառայելով է հայրենասիրությունը գնահատվում. 90-ականներին սփյուռքից էին գալիս հայրենիքի պաշտպանությանը՝ և՛ բարեկիրթ, և՛ գիտնական, ու դա էր հայրենասիրությունը՝ կատարել պարտքը հայրենիքի հանդեպ ծանր տարիներին։
Շքեղության և ապահովության մեջ երկիր սիրելը հեշտ է, դժվարը ծանր վիճակում երկիրրը մենակ չթողնելն է․ ահա այս գաղափարներն էին տարիներ շարունակ սերմանում իշխանությունները, իրենք, սակայն, մասամբ էին իրենց իսկ գաղափարները կիրառում և ահա պարզվում է, որ այդ գաղափարախոսությունը պտուղներ չի տվել։ Եթե նախկին կառավարությունում մասամբ չէին ծառայել, ապա թավշահեղափոխական կառավարությունում՝ գրեթե ամբողջապես․ ահա այսպես է լինում հայրենասիրական դաստիարակությունը՝ չունենալով սեփական օրինակը, ՀՀԿ-ականները չեն դաստիարակել։ Չեն դաստիարակել, քանի որ անձնազոհության անձնական օրինակով չէին ուսուցանում հայերնասիրություն, զոհողություն և արդյունքը՝ ավելի վատ էր սպասվածից։ Ինչպես նախկինում իշխանություն էին ցանկանում բանակում չծառայածները, կամ, այլ կերպ ասած, «բանակից թռածները», այնպես էլ «հեղափոխվածները»։
Հետաքրքիրն այն է, որ ներկա չծառայածներին որոշակի շերտ արդարացնում է, իսկ նախկին չծառայածներին՝ ոչ․ չծառայածը չծառայած է՝ ՀՀԿ լինի, թե մեկ այլ կուսակցության։ Ուղղակի ճիշտ չէ նախկիններին քննադատել չծառայելու համար, իսկ ներկաներին արդարացնել՝ լավ դաստիարակության համար։
Դասալիքը դասալիք է, և որևէ սրբաշապիկ չի մաքրի անհայրենասիրությունը։