Նիկոլն Արթուր Բաղդասարյանի ճանապարհին է
2008-ից հետո, երբ հանրությունը հույսեր էր կապում Արթուր Բաղդասարյանի հետ, ոչ միայն հուսախաբ եղավ, այլև հիասթափությունն այնքան մեծ էր, որ ընդդիմության վերաբերյալ պատկերացումներն արդեն այնպես չէին ընդունվում, ինչպես նախկինում․ Արթուր Բաղդասարյանը հասցրեց վերջին հարվածն ընդդիմությանը։
Արթուր Բաղդասարյանից հետո Նիկոլ Փաշինյանի շուրջ էր պտտվում ընդդիմությունը․ նա լավ ընդդիմություն է, թե վատ, այլ հարց է, սակայն որ շատ է խոսում և գոռգոռում, իսկ իրականում քայլերը չեն համապատասխանում ընդդիմության շապիկին՝ ակնհայտ է։
Չեն դադարում Նիկոլի մասին՝ իշխանության անձնական ընդդիմություն լինելու շուրջ խոսակցությունները և եթե այդ խոսակցություններն իրական հիմք ունեն, ապա Նիկոլ Փաշինյանը և Արթուր Բաղդասարյանը պարզապես հերոսներ են, ովքեր երկրի անկախությունը, անվտանգությունը, առաջընթացը տանելու են իրենց ուսերին․ պարզապես Արթուր Բաղդասարյանը Նիկոլին է փոխանցելու ընդդիմադիրի իմիտացիոն դրոշը։
Արթուր Բաղդասարյանն այնքան ճկուն չգտնվեց ժամանակին, որ «չվառվեր», իսկ Նիկոլն ավելի ճկուն է, և կարողանում է թաքնվել ընդդիմադիր քողի տակ, սակայն մինչև ե՞րբ։
Ինչպես հանրությունը չներեց Արթուր Բաղդասարյանին՝ անկախ ամեն ինչից, այնպես էլ նույն ճակատագիրը սպասվում է Նիկոլին, որը լավ է հասկանում և դեռևս շատերի համար պահպանվում է նրա «ընդդիմադիրությունը»։
Սակայն այժմ կուլմինացիոն կետ է քաղաքական կյանքում՝ դրվելու է վարչապետի հարցը, որն, ըստ ամենայնի, Սերժ Սարգսյանն է լինելու, իսկ միայնակ գնալ վարչապետության հարիր չէ երկիրը ժողովրդավական հռչակած պետությանը։
Եթե երկրի ղեկավարը, որը երկու ժամկետ նախագահել է երկիրը, երրորդ անգամ վարչապետի թեկնածու է, և չկա մրցակից, ապա այստեղ ժողովրդավարությունը չորս ոտքով կաղում է։ Սովորաբար, նման դեպքերում օգնության է շտապում «գրպանի» ընդդիմությունը, որն այս դրությամբ Նիկոլ Փաշինյանն է։
Նրան առաջադրել որպես վարչապետի թեկնածու․ ահա այս գործընթացն ինքնաբերաբար կմատնի Նիկոլի ընդդիմության և չընդդիմության միջակայքը։ Կախված նրանից, թե Նիկոլն ինչքան պետք կգա իշխանություններին։ Ըստ այդմ՝ նա կառաջադրվի վարչապետի թեկնածու։ Կա նաև մեկ հարց՝ արդյոք իշխանությունն այնքան չի՞ սիրում Նիկոլին, որ նրան զոհի հենց ապրիլին՝ այլևս չունենալով հանրության «սերն ու հավատը» վայելող ընդդիմություն։ Նիկոլը և իշխանությունը երկընտրանքի առջև են․ զոհել ընդդիմությունը հանուն իշխանության, թե՝ ոչ։