«Իոսիֆ Ստալինը», մերկ կանայք ու Կարեն Ջանիբեկյանը՝ մեկ վայրում. Կոշկակար Սերյոժայի թանգարան-արհեստանոցը (լուսանկարներ)
Կոշկակարությունը Հայաստանում համարվում է վերացող մասնագիտություններից մեկը: Հիմա քչերն են դիմում կոշկակարին, քանի որ շատերը սովորություն ունեն պոկված կոշիկը դեն նետել ու գնել նորը: Սովետական տարիներին Երևանի յուրաքանչյուր շենք ուներ իր կոշկակարը:
Սակայն հիմա այդ վերացող մասնագիտության վերջին պատառիկներն են մնացել. վերջին կոշկակարներն ու իրենց փոքրիկ տնակները: Սերյոժա Սիմոնյանն արդեն 15 տարի է, ինչ աշխատում է Գեղարվեստի ակադեմիային կից իր կոշկակարական տնակում: Այդ փոքրիկ տնակում կան նկարներ, արվեստի գործեր, արձանիկներ ու հայտնի մարդկանց լուսանկարներ:
NEWSPRESS.am-ի հետ զրույցում Սերյոժան պատմեց իր կոշկակարական տնակի հետ կապված լավ ու հետաքրքիր պատմությունները:
«Սովորել ու ավարտել եմ Թեթև արդյունաբերական տեխնիկումը, որտեղ սովորում էինք կոշկակարություն: Սակայն ավարտելուց հետո ամեն ինչ փոխվեց, ու չբացվեցին այն գործարանները, որոնք պիտի բացվեին: Կոշկակարություն սովորել եմ նաև իմ վարպետի մոտ, ով հիմա արդեն կենդանի չէ: Էս տնակն արդեն 20 տարի է, ինչ էստեղ է: Երևանում արվեստագետ չկար, որ չգար ինձ մոտ: Էստեղ նստում էինք, զրուցում, հիշում լավ ու վատ օրերը: Միասին ծիծաղում ու տխրում: Հիմա շատերն արդեն կենդանի չեն»:
Կոշկակար Սերյոժայի մշտական հյուրերից էր դերասան Կարեն Ջանիբեկյանը: Տնակի ամենավերին մասում Սերյոժան խնամքով պահում է իր և մեծ դերասանի լուսանկարը:
«Անգամ թոռնիկիս ծնվելն ենք էստեղ նշել Ջանիբեկյանի հետ: Եկավ, նստեցինք ու մի քանի շիշ կոնյակ խմեցինք: Ամեն անգամ էստեղով քայլելիս գալիս էր, նստում էինք ու զրուցում: Իրենից պահպանվել են մեր լավ օրերի լուսանկարներն ու հիշողությունները»:
Սերյոժայի արհեստանոց-տնակը նման է թանգարանի, քանի որ պատերին, առաստաղին, կողապատերին փակցված են արվեստի գործեր:
«Այս նկարներն ու քանդակները ինձ նվիրել են գեղարվեստի ուսանողները: Էստեղ ամեն ինչ էլ կարող եք տեսնել ու գտնել: Ես մինչ օրս ամեն ինչ խնամքով թաքցնում եմ իմ արհեստանոցում: Բայց դե տարիներ հետո ես էլ չեմ լինի ու միգուցե այս տնակն էլ: Կոշկակարությունը վերացող մասնագիտություն է: Պետք է այն փրկել»:
Միայնակ ժամանակ կոշկակարը մտածում է իր թոռների ու ընտանիքի մասին: Հիշում է լավ ու վատ օրերի իր հյուրերին՝ մտավորականներին ու արվեստագետներին: Նրանցից շատերը հիմա արդեն չկան, սակայն հիմա կա Սերյոժայի արհեստանոցն ու այդ պայծառ մարդկանցից պահպանված հուշերն ու լուսանկարները: