Երբ ղեկավարները շարժվում են անձնական «պրինցիպներով»՝ մարդիկ իրենց խնդիրները գրում են փողոցի սառած կոյուղաջրերին (լուսանկարներ)
Երևանի Քանաքեռ-Զեյթուն վարչական շրջանի ճակատագիրը 2017 թ. հոկտեմբերի 2-ից հետո Ազգային ժողովի այլևս նախկին պատգամավոր Արթուր Ստեփանյանն է տնօրինում։
Թե ինչպես է նրա ձեռքն անցել ղեկավարի այս պաշտոնը՝ իր պատմությունն ունի։
Մամուլում շրջանառվող որոշ լուրերի համաձայն՝ վարչական շրջանի նախկին ղեկավարն ընտրությունների ժամանակ սատարել է Միհրան Պողոսյանին, ինչը դուր չի եկել Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանին, ում աներձագը ևս այդ ընտրատարածքում էր։ Ուստի նա «վախն ու կասկածը» իր մեջից հանելու համար՝ հեռացրել է վարչական շրջանի ղեկավարին։ Բայց քանի որ այս երևույթը, նույն աղբյուրների համաձայն, բարկացրել է Միհրան Պողոսյանին, ուստի նա դիմել է անմիջապես Սերժ Սարգսյանի միջնորդությանը՝ «իր մարդուն» այդ պաշտոնում նշանակելու համար․ տվյալ դեպքում՝ Արթուր Ստեփանյանին՝ Չախկալ Արթուր մականունով։ Նա ժամանակին աշխատել է «Քեթրին Գրուպ» ՍՊԸ-ում։
Ինչու հիմա հիշեցինք այս պատմությունը․ թե ով է ում «պրինցիպ» արել, ով է ումից վրեժ լուծել՝ մեղքն իրենց վիզը, բայց այստեղ խնդիրն այն է, որ այս աթոռապտույտն ու այդ պտույտի ժամանակ աթոռ ճանկելը մի տեսակ ինքնանպատակ է դարձել, իսկ ժողովրդի հերն էլ՝ անիծած։
Մեծ հաշվով՝ հասարակությունը թքած ունի, թե աթոռին նստածը Մարգարյանի աներձագն է, քավորն ու սանիկը, թե՞, ասենք, Պողոսյանի ընկերն ու բարեկամը, նրանց համար կարևորը, որ լուծի բնակչության հետ կապված բոլոր խնդիրները՝ ո՛չ թե միայն իր մասին մտածի ու իր տակը «դիզի»։
Ի՞նչ ենք ուզում ասել՝ Քանաքեռ -Զեյթուն վարչական շրջանը վերջին տասնամյակում արդեն որերորդ ղեկավարին է փոխում, իսկ խնդիրները նույնն են, տեղաշարժ չկա։
Oրինակ՝ տասնմեկ տարի շարունակ, ու հնարավոր է մի քիչ ավելի շատ, Թբիլիսյան խղճուղուց բարձրացող Ծարավ աղբյուր փողոցն ամխիթար վիճակում է։ Ու այստեղ ոչ թե խնդիր է քանդված փողոցը, որը երբեք չի բարեկարգվում, այլ նաև կոյուղագծերը։
Քանաքեռում մաշված կոյուղագծերից կեղտաջրերի արտահոսքի պակաս չկա։ Ամբողջ փողոցով հոսում են կեղտաջրերը։ Տարվա բոլոր եղանակներին նույն պատկերն է։ Ձմռան ժամանակ այդ կոյուղաջուրը սառչում է, ու հոտը նվազում, փոխարենը «կոյուղաջրե սահադաշտն» անպակաս է։
Հարկ ենք համարում շեշտել՝ այս և սրա նման շատ ուրիշ խնդիրներ նոր չեն, սակայն անընդհատ փոխվող ղեկավարներից մինչ օրս ոչ ոք դրանց ուշադրություն չի դարձրել։
Ու հետո էլ ասում են, թե մարդիկ անտարբեր են դարձել․ այս ֆոնին դա տրամաբանական է, քանի որ մեկը մյուսին «պրինցիպ» է ընկնում, այն մեկն էլ մեկ ուրիշից վրեժխնդիր լինում․․․ մի խոսքով՝ ժողովրդի շահերից չբխող տարբեր պատճառներով, միևնույն ժամանակ այդ ժողովրդին օգտագործելով՝ բոլորը «գլխապատառ» մտնում են մրցավազքի մեջ, որի նպատակն աթոռին ու միայն աթոռին հասնելն է։
Ու երբ ղեկավարները շարժվում են անձնական «պրինցիպներով», մարդիկ իրենց խնդիրները գրում են փողոցի սառած կոյուղաջրերին։