Վահե Ղազարյանը կորցրել է նախկին ինքնավստահությունը, վախենում է, որ «գլխին կտան»

Հայաստանում տարեցտարի նվազում են անտառային գոտիները: Եթե 90-ականների մասսայական ծառահատումներն ունեին օբյեկտիվ պատճառներ, ապա ներկայիս անտառահատումների պատճառները, թերևս, անհասկանալի են:

Իշխանությունները քանի տարի է ճամարտակում են երկրում անտառների պահպանման, միլիոն ծառ տնկելու մասին, սակայն այս իշխանությունների տնկած ծառերից միայն սակուռաներն ենք մտաբերում, այդ էլ իբրև Երևանի կենտրոնն ամայացնելու խայտառակության «փոխհատուցում»:

Մինչև 2020-ի հոկտեմբեր 10 միլիոն ծառ տնկելու մասին Փաշինյանի հայտարարությունը հերթական սուտն էր, որ նույնիսկ այդ ժամկետից 4 տարի անց էլ չի իրագործվում:

Իրավապահներն էլ ժամանակ առ ժամանակ, իբրև աչքակապություն, հանրությանն են ներկայացնում ապօրինի անտառահատումների վերաբերյալ տեղեկատվություն, որոնք, որպես կանոն, մեկ-երկու խորանարդ մետր վառելափայտի մասին դեպքեր են:

Իսկ իրականում անտառները շարունակվում են հատվել:

Տավուշը Հայաստանի ամենաանտառածածկ մարզն է: Հանրությունը, հավանաբար, կմտաբերի  «թավշյա» իշխանազավթումից հետո այս մարզում գլուխ բարձրացրած խռովությունը, երբ ոստիկանները տասնյակ անձանց մի գիշերվա մեջ ձերբակալեցին անտառներ հատելու ու փայտի ապօրինի արտադրամասեր աշխատեցնելու համար:

Պարզվում է, սակայն, որ այդ մարդկանց իրենց տարիների «փեշակից» կտրելը ոչ թե բնության հանդեպ հոգատարությունն էր, այլ  «ընտրյալ իջևանցիների» փայտամշակման արտադրամասերին մենաշնորհ տալն ու գերշահույթ ապահովելը:

Վերջին տարիներին թերևս միակ աշխատող խոշոր արտադրամասը նախկինների շարքը համալրած Վահե Ղազարյանի ընտանիքին է պատկանում:

Վերջինիս հայրն այս բնագավառի ամենահայտնի անձանցից է:

Ոստիկանապետ, ապա ՆԳ նախարար Վահե Ղազարյանը պաշտոնավարման ժամանակ աննախադեպ հսկողություն էր սահմանել անտառհատումների, փայտանյութի տեղափոխման վրա: Մարզի ճանապարհներին կայուն ոստիկանական հենակետեր էին տեղադրել ու շրջիկ շուրջօրյա պարեկություն սահմանել բոլոր հնարավոր շրջանցող ճանապարհներին: Մարդկանց էլ կարող էր թվալ, թե Ղազարյանը բնությունն ավելի է սիրում, քան սեփական ստամոքսը: 

Բայց, հիասթափեցնենք մոլորյալներին:

Իջևանում հիմա են սկսել բարձրաձայնել, որ այդ ամենը Վահե Ղազարյանն արել է` ոչ թե որովհետև օրինապահ է, այլ սեփական բիզնեսը ծաղկեցնելու համար: 

Ներկայում արդեն, Ղազարյանների ընտանիքը կորցրել է նախկին ինքնավստահությունը, նույն ջանասիրությամբ չի աշխատեցնում փայտամշակման արտադրամասը. մտավախություն ունեն, որ այլևս շարքային մահկանացու դարձած Վահե Ղազարյանի այս բիզնեսով համապատասխան մարմինները կարող են «գլխին տալ», այնպես ինչպես ինքն էր, աթոռի լիազորություններով, համերկրացիների «գլխին տալիս»...