Գրիգորի Խաչատուրովին չեն ներում հաղթող հայր ունենալը, ադրբեջանցիների մռութը ջարդելը. Տիգրան Աբրահամյան
Ներկայացնում ենք ԱԺ «Պատիվ ունեմ» խմբակցության քարտուղար Տիգրան Աբրահամյանի հայտարարությունը ԱԺ հայտարարությունների ժամին:
«Ադրբեջանն աստիճանաբար մեծացնում է ռազմատենչ հռետորաբանությունը, պատերազմի սպառնալիքը վերածում մահակի՝ իր ժողովրդին նախապատրաստելով պատերազմի, այլ ոչ թե խաղաղության: Ադրբեջանը «խաղաղության պայմանագիր» ասելով՝ փաստացի նկատի ունի իր առաջադրած առավելապաշտական պահանջների կատարումը, որը ենթադրում է ոչ միայն Արցախի նմատմամբ ամբողջական վերահսկողություն, այլ ուղիղ սպառնալիք նաև Հայաստանի տարածքային ամբողջականությանն ու ինքնիշխանությանը:
Հայաստանի իշխանությունն ինքն է խոստովանում և հրապարակային հայտարարում, որ սահմանագծին էսկալացիայի, ասել է թե՝ մարտական գործողությունների հավանականությունը բարձր է: Թվում է, թե իշխանությունը գոնե իրավիճակն օբյեկտիվ գնահատում է, սակայն այն քայլերը, որոնք արվում են, այսպես ասած գետնի վրա, ցույց են տալիս, որ իշխանությունը կա՛մ լավ չի պատկերացնում, թե երկրին ինչ ծանր հարված է սպասվում, կա՛մ այդ ամենը հասկանալով, նպատակաուղղված դաշտ է նախապատրաստում նոր ծանր կորուստների համար:
Ինչու դաշտ նետվեց դավաճանների, 5-րդ շարասյան թեման, ում համար էր ձեռնտու պատերազմական գործողությունների վերսկսման բարձր հավանականության պայմաններում համատարած բոլորին դավաճան անվանել, նույնիսկ այն պարագայում, երբ թիրախավորված անձանց, այդ թվում՝ զինվորականների նկատմամբ կամ համապատասխան հոդվածներով քրեական գործեր չկան, կամ դրանք դատավճռի փուլին դեռևս չեն հասել:
Մեր իրականության մեջ դեպքեր ենք ունեցել, երբ իշխանությունը կոնկրետ զինվորականի վերաբերյալ պետական դավաճանության հիմքով պաշտոնական հաղորդագրություն է տարածել, իսկ ավելի ուշ գործը կարճվել է, իսկ վերոնշյալ զինվորականը վերականգնվել է ԶՈւ-ում: Ո՞ւմ է պետք հատկապես այս ծանր ժամանակահատվածում վարկաբերել, դեռ չեմ ասում՝ որևէ մեկի ծանր հանցագործությունն ուղղակի կամ անուղղակի կերպով տարածել բանակի և զինվորականների վրա:
Վերջին շրջանի իշխանության թիրախներից է 3-րդ բանակային կորպուսի նախկին հրամանատար Գրիգորի Խաչատուրովը: Խաչատուրովին չեն ներում հաղթող հայր ունենալը, ադրբեջանցիների մռութը ջարդելը ու իր էներգիան անմնացորդ հայրենիքին նվիրելու ձգտումը: Այն քրեական գործը, որով անցնում է գեներալը, մեկ բառով կարելի է բնութագրել՝ փուչիկ: Հանրությունը լսել է և իմանում է քչերի մասին, սակայն 2018 թվականից սկսած՝ հալածանքներ, ճնշումներ սկսել են շատերի նկատմամբ. ոմանց պարզապես հեռացրել են բանակի շարքերից, շատերի համար ստեղծել իրավիճակ, որպեսզի նրանք իրենց կամքով հեռանան:
Իսկ ի՞նչ են բանակի ներսում զգում մյուս զինվորականները. յուրաքանչյուրը մտածում է, որ հաջորդը կարող է լինել հենց ինքը, որովհետև այս իշխանության պայմաններում գնահատվում են մասնագիտական գիտելիքները, փորձառությունն ու անցած ճանապարհը, այլ անսկզբունքայնությունն ու ծառայամտությունը»: