«Մամ ջան, քիչ մնաց, գալու եմ քո փակած մարինադները սաղ ուտեմ...»․ Արտաշեսը զոհվեց՝ հրամանատարին փրկելիս (ֆոտո, վիդեո)
2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին սկիզբ առած 44-օրյա պատերազմի հերոս Արտաշես Հակոբյանը 2 ամսից տուն պիտի վերադառնար, բայց ժամանակից 2 ամիս շուտ՝ նրան բերեցին․․․
Արտաշես Հակոբյանը ծնվել է 2000 թ․ սեպտեմբերի 12-ին Երևանում։
Բարձր առաջադիմությամբ սովորել է Մուշեղ Մխոյանի անվան համար 68 դպրոցում, այնուհետև՝ համար 2 ավագ դպրոցում (վարժարան)։ 5 տարի զբաղվել է դյուդո մարզաձևով՝ արժանանալով բազմաթիվ մեդալների ու պատվոգրերի։
Դպրոցն ավարտելոց հետո ընդունվել է Խ․ Աբովյանի անվան մանկավարժական համալսարանի «Շրջակա միջավայրի գիտություններ» ֆակուլտետը։
2019 թ․ հունվարին զորակոչվել է բանակ՝ ծառայելով Ջրականում (Ջաբրայիլ)՝ որպես դիպուկահար։
2020 թ. պատերազմի ժամանակ եղել է ամենաթեժ կետերում՝ Ջրական, Հադրութ, Թաղավարդ, Քերթ, Ավետարանոց, Կարմիր Շուկա․․․․
Արտաշեսը կրտսեր սերժանտ էր, տիրապետում էր մի քանի զինատեսակի։ Մարտական հմտությունների և ճիշտ հաշվարկների շնորհիվ ընկերների հետ ոչնչացրել է թշնամու մեծաքանակ մարդկային ուժ և մարտական տեխնիկա։
Ապրում էր նժդեհյան գաղափարներով:
«Մամ ջան, քիչ մնաց, գալու եմ․․․»
Պատերազմի օրերին երբ մայրը հուսալքվում էր, քաջալերում էր՝ ասելով. «Մամ ջան, քիչ մնաց, գալու եմ»: Ընդամենը երկու ամիս էր մնացել զորացրմանը:
Վերջին անգամ հարազատներին զանգում է հոկտեմբերի 28-ի առավոտյան։ Հեռախոսազրույցի ժամանակ նա դարձյալ հուսադրում է մորը․
«Մա՛մ ջան, պատերազմ ա, ամեն ինչի պատրա՛ստ եղիր, դու ուժեղ ես, քեզ տղամարդու պես կպահես: Սաղ տոչնի ա, հեսա հաղթում ենք, բան չմնաց: Գալու եմ, քո փակած մարինադները սաղ ուտեմ»,-ասել է Արտաշեսը:
Արտաշես Հակոբյանը նույն օրը զոհվում է։ Նա անմահանում է ԱԹՍ-ի հարվածից, երբ վիրավոր վիճակում փորձել է փրկել իր հրամանատարին․․․
Արտաշեսը զոհվել է 2020 թվականի հոկտեմբերի 28-ին:
Արտաշեսի քույրը՝ Մարիամ Հակոբյանը, պատմում է, որ թեև եղբայրն իրենից փոքր էր, բայց այնքան հասուն էր, որ միշտ ինքն էր եղբորից խորհուրդ հարցնում:
Երբ խոսում էին Հայաստանից արտագաղթելու մասին, կտրականապես դեմ էր արտահայտվում.
«Որ ուրիշ երկրում ապրես, երկիրդ ո՞վ պիտի պահի, զարգացնի, եթե վիճակը վատ է, մարդ դրանից պիտի դասեր քաղի, շտկի»:
Մարիամը հետաքրքիր դրվագներ է պատմում իրենց մանկությունից. «Ես ու եղբայրս երբ գալիս էինք դպրոցից, տանը մենակ էինք լինում մինչև մեր ծնողների աշխատանքից տուն գալը։ Մի օր, Արտաշեսը մորս հարցրեց, թե որն է հոգևոր սնունդը։
Մայրս համբերատար, օրինակներով բացատրեց։
Մի քանի օր հետո մայրս աշխատանքից ուշ եկավ տուն ու շատ անհանգիստ էր՝ մտածելով, թե քաղցած ենք մնացել։ Տուն մտնելուն պես արագ անցավ խոհանոց ու սկսեց պատրաստվել։
Եղբայրս գնաց, նստեց խոհանոցում ու մորս հույս տվեց. «Մամ ջան, մենք այսօր հոգևոր սնունդ ենք ստացել, դա ավելի կարևոր է»։
Մարիամը չի մոռանում եղբոր առաջին սեպտեմբերի 1-ը.
«Երբ եղբորս 1-ին դասարան տարանք, ուսուցչուհին ասաց՝ գնացեք 2 ժամից կգաք երեխաներին տանելու։ Մեր տունը դպրոցին մոտ էր. որոշեցինք անակնկալ պատրաստել, հետո գնալ նրան բերելու։ Դեռ 1 ժամ չէր անցել, հանկարծ դռան թույլ թակոց լսեցինք, մայրս արագ դուռը բացեց, տեսանք եղբորս՝ շեմին տխուր կանգնած։ Մայրս գրկեց, շատ-շատ համբուրեց, շնորհավորեց մուտքը դպրոց, իսկ Արտաշեսն արցունքակալած աչքերով մորս պարանոցը գրկել ու բաց չէր թողնում՝ անդադար կրկնելով. «Մամ, բոլորին տարան, դու չկայիր, էլ երբեք ինձ մենակ չթողնես, մամ ջան»։
Մայրս շատ հուզվեց, գիրկն առած տարավ դեպի անակնկալը։ Հետո շատ ուրախ անցավ, բայց մորս մտքից դուրս չի գալիս եղբորս խոսքերը. «Էլ ինձ երբեք մենակ չթողնես, մամ»»։
Սեպտեմբերի 12-ին Արտաշեսը 21 տարեկան կդառնար։ Այդ օրը հարազատներն այցելել են նրա շիրմաքարին՝ հիշելու և իրեց խոնարհումը բերելու հերոսի գերեզմանի մոտ։
Արտաշեսը խելացիր էր, աշխատասեր, ընկերասեր․․․ նրա ամենակարևոր նպատակը՝ ծառայությունից գար և ուսումը շարունակեր․․․