Փաշինյանի ձեռքը սեղմելիս Ուրիխանյանը «մոռացա՛վ» Արցախը, Սյունիքը, պատերազմը, բայց իր հասցեին վիրավորական ելո՞ւյթն էլ մոռացավ (արխիվային տեսանյութ)
Եվ այսպես. արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններն այլևս անցյալ են, արդյունքները՝ գրեթե հայտնի: Հայտնի են նաև ծաղրածուները, որոնց նետել էին ընտրապայքար՝ կապիկություն անելու:
Իսկ այդ շարքը երկար փնտրել պետք չէ. վարչապետի պաշտոնական կայք մուտք գործելուն պես էկրանին հայտնվում են երջանիկ դեմքով կիսատղամարդիկ, ովքեր ընտրություններից առաջ սրած ատամներով քննադատում էին օրվա իշխանությանը, իսկ այդ ֆոնին հրեշտակ երևալու համար՝ նաև նախկիններին:
Նրանցից փոքր-ինչ բարոյականները չէին թաքցնում, որ Փաշինյանի գրպանի թաշկինակն են՝ պատրաստ են օգտագործվելու և դեն նետվելու այն պահից, երբ այլևս պետք չեն գա: Մյուսները՝ առավել անբարոները, իբրև թե Փաշինյանի իշխանության քննադատներն էին, բայց պարզվեց՝ ավելի կեղտոտ թաշկինակներ են, քան մյուսները: Ավելին՝ նրանք իրենց վրայի կեղտը փորձել են քսել նաև այն մարդկանց վրա, ովքեր հավատացել են իրենց, սատարել:
Այս երկրորդ սորտի խմբում նաև ԲՀԿ նախագահ Գագիկ Ծառուկյանի ձեռամբ «մարդ դարձած» Տիգրան Ուրիխանյանն է, ում լայն հանրությունը սկսեց ճանաչել իբրև «երիտասարդ կնոջ դեմ գործ տվող»: Եվ առհասարակ, Ուրիխանյանի կենսագրությունը անպատվաբեր է՝ նա մեկ Ծառուկյանի հետ էր, մեկ լքում էր նրան, երբ վտանգի հոտ էր զգում:
Թերևս Ուրիխանյանին ամենալավը բնութագրել է հենց այն նույն Նիկոլ Փաշինյանը, որին այսօր նա երջանիկ ժպիտով քծնում էր: Ի դեպ, ոչ վաղ անցյալում՝ ընդամենը 1 տարի առաջ:
Մեջբերենք Փաշինյանի խոսքը.
«Ես ուզում եմ ցավով արձանագրել, որ այս դահլիճում կան դեռևս մարդիկ, ովքեր երրորդ երկրների չորրորդ կարգի պաշտոնյաների հետ վերաբերվում են որպես ղեկավարի, իսկ ժողովրդի վստահության քվեով ձևավորված Կառավարության կամ նրա առանձին անդամի մասին կարող են խոսել հեգնանքով։ Ընդ որում՝ խոսքը այնպիսի մարդկանց մասին է, որոնց քաղաքական կարիերան հենված է մի իրողության վրա, որը լայն ժողովրդական շրջանակներում անվանում են «ղազագիր»։ Հիմա պարզվում է՝ այդ մարդիկ սովոր են հարգալից վերաբերվել միայն այն պարագայում, երբ որ հարգալից չլինելը իրենց համար կարող է կոնկրետ ֆիզիկական սպառնալիք առաջացնել։ Եվ ես ուզում եմ ասել, որ սա անընդունելի է, և համոզված եմ, որ հայ ժողովուրդն այս «ղազագրի» վրա հիմնված քաղաքական գործունեություն ծավալողների վզներից բռնելու է ու դուրս շպրտի այս դահլիճից»:
Եվ ահա, Փաշինյանից այսպիսի խոսքեր լսած դեպուտատն այսօր խոնարհաբար հաշտվել է այս բառերի հետ, թե «այդ մարդիկ սովոր են հարգալից վերաբերվել միայն այն պարագայում, երբ որ հարգալից չլինելը իրենց համար կարող է կոնկրետ ֆիզիկական սպառնալիք առաջացնել»:
Թե ինչ սպառնալիքի տակ է Ուրիխանյանը կզվել Նիկոլի առաջ, հայտնի չէ, բայց հայտնին ու տգեղն այն է, որ նա փաստի առաջ է կանգնեցրել նաև այն մարդկանց, ովքեր հավատացել են իրեն, ընդգրկվել նրա ցուցակում կամ սատարել նրան՝ փաստորեն, հարվածի տակ դնելով իրենց հեղինակությունը ևս: Նրանցից մեկն, օրինակ, Արա Աբրահամյանն էր, ում ելույթներից ակնհայտ էր, որ նա որևէ կերպ Փաշինյանի հետ համագործակցության գնացող չէ, որովհետև Փաշինյանը պատերազմ է տանուլ տվել, կյանքեր ու հայրենիք է կործանել, Աբրահամյանն անընդհատ խոսում էր սահմանային վիճակից, ու Փաշինյանի այլ, շատ մեղմ ասած, թերություններից, որոնց դիմաց նա առնվազն պետք է հեռանար իշխանությունից:
Իսկ Ուրիխանյանը ժպտում է Փաշինյանին՝ թերևս թիկունքից խոցելով Աբրահամյանին:
Իսկ Ուրիխանյանը մոռացել է, որ իրեն «ղազագիր ստորագրած» է անվանել ընդամենը թուրքի ղազագիր ստորագրած մեկը...
Ուրիխանյանն իր ձեռքով բռնում է մի ձեռք, որը ստորացել է թուրքի առաջ ու հայրենիք հանձնել, ասել է թե՝ իր ստորագրությունն է դրել Նիկոլի ստորագրության կողքին:
Ուրիխանյանը դեռևս օրեր առաջ լքում էր հեռուստաբանավեճն այն պարզ պատճառով, որ Փաշինյանին ու նախկիններին չի կարող հարցնել, թե՝ ինչու մեր ժողովուրդը լավ չի ապրում: Իսկ այսօր Ուրիխանյանը Փաշինյանի աչքերին նայելով, հարցրե՞լ է՝ ինչու մեր ժողովուրդը լավ չի ապրում:
Մի բան էլ մուննաթ է գալիս, թե՝ «Ինքնահավան մեծամտությամբ կարծիք հայտնողներին առաջարկում եմ, որ կարծիք հայտնեին ամսի 20-ին ընտրատեղամաս մտնելուց»։
Եվ ինչ լավ է, որ սրա հարցում իմաստուն էր մեր ժողովուրդը. ինչո՞ւ ընտրել ստորացողի առաջ կրկնակի ստորացողին, եթե գոնե կարելի է «առաջին ձեռք» ստորացածին ընտրել: