Եթե Գոռ Գևորգյանն ընտրվել է «Իմ քայլի» ցուցակով, ուրեմն վե՞րջ, հավերժ ստրո՞ւկ է, հա՞րճ է, գերի՞ է Փաշինյանի ձեռքում
Վարչապետի աթոռին սոսնձված միապետն այսօր ԱԺ ամբիոնից արդեն կարողանում է տոնը բարձրացնել, հոխորտալ, հաթաթա տալ աջուձախ. բոլորը մեղավոր են, բոլորը թուրքի գործակալ են, վատ զինվորական են և այլն, միայն ինքն է սուրբն ու ամենակարողը: Իհարկե, իրավունք ունի, քանի դեռ բանտի պատերի ներսում չէ ու ցմահ ազատազրկումից ազատվելը չէ նրա միակ երազանքը:
Թողնենք, որ հենց իր հայտարարություններով, ամեն խոսքով՝ մեկը մեկին հակասող, Փաշինյանն աննախադեպ ատելություն է գեներացնում հենց ինքն իր նկատմամբ, բայց, այնուամենայնիվ կենտրոնանանք այսօրվա հարցուպատասխանի մի փոքրիկ դրվագի վրա, որի տողատակը պարզապես անցավ հանրության լայն զանգվածի կողքով:
Իհարկե, գաղտնիք չէ, որ «Իմ քայլը» խմբակցությունից դուրս եկած յուրաքանչյուրը Փաշինյան Նիկոլի և յուր ուսապարկերի լայն տեսականու համար դառնում է ազգի թշնամի, թեև հայտնի չէ՝ որ ազգի: Չէ՞ որ հենց իրենց խմբակցության ներսում են մարդիկ, ովքեր քիրվայություն են քարոզում թուրքի հետ, մեկը պատրաստ է առևտուր անել, մեկը Քարվաճառն ադրբեջանական է համարում և այլն: Էլ չասած, որ գերագույն գլխավոր Չհայը հենց ինքը՝ Շուշին դժբախտ ու դժգույն, 93 տոկոսով Ադրբեջանինը համարող, Ալիևի հասցեին «քաղաքակիրթ» որակումը տվող քայլարածն է:
Մասնավորեցնելով, նշենք, որ այսօր քայլարածներից հեռացած Գոռ Գևորգյանը, դիմելով Փաշինյանին, ասաց, որ ինքն ամաչում է ծափահարությունների համար, որովհետև ունենք հազարավոր զոհեր, գերեվարված, չվերադարձած հայրենակիցներ: Դրանից բացի Գևորգյանն ասում է՝ «Դուք, որպես վարչապետ, պետք է փորձեիք գոնե Ձեր թիմակիցներին սաստել»:
Ինչ ասաց Փաշինյան Նիկոլը. նա շուն ու կատվի հայտնի պատմության պես վրա տվեց Գևորգյանին, թե՝ «Էդ ո՞նց եք եկել այդտեղ նստել. այդ որտեղի՞ց եք եկել և այլն» ու հրաժարվեց նրա հարցին պատասխանելուց:
Սա ոչ այլ ինչ է, քան տարրական ինքնահաստատվածություն չունեցող դեռահասի պահվածք: Ի՞նչ է ստացվում, եթե մարդը, տվյալ դեպքում՝ Գոռ Գևորգյանը, ընտրվել է «Իմ քայլի» ցուցակով, ուրեմն վե՞րջ, հավերժ ստրո՞ւկ է, հա՞րճ է, գերի՞ է Փաշինյանի ձեռքում կամ ոտքի տակ: Փալա՞ս է: Լա՞թ է, որը միայն իր անունը սրբելու համար է օգտագործվում ու ցանկացածին ուզած ժամանակ դեն նետում անպետք իրի պես: Ստացվում է՝ Նիկոլին միայն «տրյապկաներ» են պետք, եթե կուզեք՝ քաղաքական (Ալեն Սիմոնյանի ականջը կանչի): Պետք չեն մարդիկ՝ տղամարդի՛կ, որոնք հարկ եղած դեպքում կարող են կարծիք չկիսել, անհրաժեշտաբար քննադատել, մատնանշել սխալները, չծախվել և ինչու ոչ, ինչ-որ պահի էլ թողնել-հեռանալ: Դա հենց քաղաքականությունն է: Իսկ սա պետություն է ի վերջո, ոչ թե մեկ անձի կողմից կառավարվող հիմնարկ: Կամ՝ պետություն էր:
Վառվա՞ծ է, մանթրա՞ժ է Նիկոլը, որ չի կարողացել լուլու-մուլուների նման, Գևորգյանի և էլի մի քանիսի դեմ էլ չի կարողացել կոմպրոմատներ ձեռք բերել ու սպառնալիքով պահել խմբակցությունում: Փաշինյանը բացահայտ ցույց է տալիս, որ ինքը ոչ միայն միապետ է, այլև բռնապետ է: Բացահայտում է, որ «Իմ քայլում» այլակարծությունը համազոր է դավաճանության, մինչևդեռ խմբակցությունը լքածներրը հակառակը՝ դավաճանությանն են եղել այլակարծիք:
Այսինքն՝ եթե, օրինակ, վաղը Փաշինյան Նիկոլը ձեռքը զենք վերցնի ու անձամբ կրակի ժողովրդի վրա, ուսապարկերը պարտավոր են հոտնկայս ծափահարե՞լ նրան ու ասել, որ նախկիննե՞րն են մեղավոր: Այդպես է ստացվում, թե չէ շեֆը կարող է բարկանալ, և իրենք վերադառնան լացակումաց աչքերով աղունիկ թռցնելու իրենց սիրած արփիդավոյանական հին գործին: