Փաշինյանը Սպարապետի հիշատակը հարգում է դիպուհարների ու մեծ թվով ոստիկանների ուղեկցությամբ՝ կառավարությունից երկու քայլ այն կողմ
Այսօր՝ մարտի 5-ին, Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանը կդառնար 62 տարեկան, բայց Վազգենի կյանքի թելը կտրվեց ընդամենը 40 տարեկան հասակում՝ դավադիր կրակոցից:
Վազգենն ապրեց իր կյանքը թեև կարճ, բայց հաղթանակած: Ու հաջորդներին նույնպես հաղթանակած, հպարտությամբ ապրելու իրավունքն ու անվտանգ հայրենիքն իբրև ժառանգություն թողեց:
Այսօր, սակայն, Սպարապետի՝ երբեմնի ամենաողբերգական ծննդյան օրն է:
Հայաստանի երրորդ հանրապետությունն այսօր պարտված է գլխովին՝ կորսված է Վազգենի ազատագրած Արցախի 75 տոկոսը: Արցախյան առաջին պատերազմի 5-6 հազար զոհերին, Ապրիլյան պատերազմի 100 զոհերին, 1994-2020-ի ընթացքում հայրենիքը պաշտպանելու ժամանակ հարյուրավոր զոհվածներին գումարվել է ևս 5000 կյանք ու այդ ամենն այժմ որակում են զոհվել «հանուն ոչնչի»:
Եվ իսկապես, Վազգենի մասնակցությամբ ազատագրված Շուշին այսօր Ալիևի ոտքի կոխան է դարձել, Շուշիում պղծվում է հենց Վազգենի արձանը: Հայաստանը կտրատվում է թշնամու կողմից, թշնամու սրտի ուզածի չափ ու ճաշակով:
Հայ ազգն, իհարկե, չի հաշտվում կատարվածի հետ, բայց այդ ազգին շարունակում է ղեկավարել մեկը, ով Սպարապետի ծննդյան օրը Եռաբլուր չի գնում: Չի՛ կարող: Այնտեղ մարդի՛կ են՝ Վազգենի զինակիցները, զոհերի հարազատները, լրագրողները: Վախ ունի:
Ոստիկանական ուժերը հերիքում են միայն կառավարության շենքից մինչև Վազգեն Սարգսյան փողոց գնալ՝ Վազգենի հուշարձանին, մինչև Եռաբլուր պատկերացնո՞ւմ եք՝ քանի ոստիկան ու քանի դիպուկահար պետք է հսկի:
Այսօր՝ Սպարապետի ծննդյան օրը, վիրավոր Հայաստանում, փշալարեր, դիպուկահարներ, մեծ թվով ոստիկաններ են պետք, որ երկրի փաստացի ղեկավարը կարողանա հարգել Սպարապետի հիշատակը՝ մի քանի ծաղիկ խոնարհել նրա հուշարձանի առաջ:
Այսօր Հայաստանի ղեկավարը երես չունի մարդամեջ դուրս գալու, հայամեջ դուրս գալու: