Միայն մեկ հայտարարության համար կարելի է պոկել Արտակ Դավթյանի ուսադիրները, ուր մնաց ԳՇ պետի աթոռին նստեցնել
ԳՇ պետ Օնիկ Գասպարյանը վաղ թե ուշ հեռանալու է պաշտոնից, որքան էլ սահմանադրագետները փորձեն մանրևել:
Մամուլում այս օրերին ակտիվորեն շրջանառվում է ԳՇ պետի պաշտոնը մեկ անգամ արդեն անհաջողությամբ զբաղեցրած Արտակ Դավթյանի անունը:
Ընթերցողին հիշեցնենք մի քանի դրվագ նրա գործունեությունից:
Հենց Դավթյանի մասին խոսելիս ՀՀ ՊՆ ռազմական վերահսկողության ծառայության պետի պաշտոնից ազատված Մովսես Հակոբյանն ասաց, որ ինքը Փաշինյանին ասել է, թե Փաշինյանը ԳՇ պետ է նշանակել ամենաանպատրաստ գեներալին, և որ բանակի քանդման գործընթացն սկսել է հենց այդ օրվանից: Պարտության պատճառների մասին խոսելիս էլ ասել էր, թե դա անգրագիտության, պատերազմի արվեստին չտիրապետելու, ղեկավարման համակարգին չտիրապետելու հետևանք է:
Ինչևէ: ԳՇ պետի պաշտոնը ենթադրում է մարդու, ով նախ տղամարդ է, հետո զինվորական, և ոչ թե պարզապես ենթակա:
Իսկ ո՞վ է Արտակ Դավթյանը:
Նա մեկն է, ում ԶՈւ Գլխավոր շտաբի պետի պաշտոնից ազատում են միայն այն բանի համար, ով համարձակվել է իր տանը պսակել որդուն՝ անտեսելով հակահամաճարակային կանոնները: Օ՜, դժբախտություն:
Իսկ Դավթյանի ազատվելու իրական պատճառների մասին NEWSPRESS.am-ը արդեն գրել է. պատճառն այն ժամանակվա Պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանի հետ լարված հարաբերություններն էին: Տոնոյանը զենքի գնման պատմություններում ընկերոջ՝ Դավիթ Գալստյանի ընկերության օգտին «փայ մտնելու» տարբերակին էր կողմ, Դավթյանն այս առումով փոքր-ինչ ավելի ազնիվ էր: Փաշինյանի մոտ ստորադասվեց Դավթյանը, և Տոնոյան Դավիթն իր սև գործն արեց: Դավթյանի որդու հարսանիքն ընդամենը պատրվակ էր Փաշինյան-Տոնոյան տանդեմի համար՝ նրանից ազատվելու:
Փաստենք, Դավթյանի ո՛չ տղամարդկությունը, ո՛չ զինվորական լինելը չերևաց. 2020 թվականի հունիսի 8-ին ԶՈՒ ԳՇ պետի պաշտոնից խայտառակ կերպով ազատված Դավթյանը ընդամենը մեկ ամիս անց՝ հուլիսի 16-ին, իրեն հեռացրած վարչապետի կողմից նշանակվեց ՀՀ ԲՏԱՆ ռազմարդյունաբերության կոմիտեի նախագահ: Դավթյանը, փաստորեն, չդրևսորելով զինվորականին հարիր պատիվ, ընդունեց նրա առաջարկը:
Դավթյան Արտակի հերթական հեռացումը պաշտոնից արդեն պատերազմից հետո էր. NEWSPRESS.am-ի տեղեկություններով՝ հենց նոյեմբերի 9-ի լույս 10-ի գիշերը նա համավոր հարսի պես, հավաքել է իրերն ու լքել աշխատասենյակը: Դեռ հարց է, թե ինչո՞ւ էր հեռանում Դավթյանը, հարց է, թե ինչ հաջողությունների է հասել ԲՏԱՆ ռազմարդյունաբերության կոմիտեի նախագահի պաշտոնում: Ի՞նչ ձեռքբերումներ է ունեցել հայկական ռազմարդյունաբերությունը, բացի Հայաստանում հավաքված Կալաշնիկովներից, որի մասին նույն հրապարակման մեջ ևս գրել ենք. դրանք շատ ավելի թանկ են արժենում Հայաստանի բյուջեի համար, քան Ռուսաստանից պարզապես ներկրելու դեպքում է: Արդյոք այլ զենք օգտագործվե՞լ է այս պատերազմում, որն արտադրված կլիներ Հայաստանում: Կարծես թե՝ չտեսանք:
Եվ ահա, երրորդ տարում 2 անգամ իշխանությունից նեղացած-հեռացած զինվորականը հավակնում է երրորդ անգամ սեղմելու հողատու իշխանության ձեռքը:
Դա էլ բավարար չէ, Դավթյանը վախկոտի պես է մեկնաբանում Փաշինյանի հայտարարությունները, ավելին՝ լծվում է նրան սիրաշահելու և արդեն Նիկոլի կուսակիցը դարձած գնելսարգսյանական ոճով օճառվում, թե՝ եթե մենք պարտվել ենք, ինչո՞ւ հիմա Ստեփանակերտում Ադրբեջանի դրոշը չէ:
Միայն այս վերջին հայտարարության համար կարելի էր պոկել Դավթյանի ուսադիրները, ուր մնաց թե նրան Գլխավոր շտաբ վստահել: