Երբ քաղաքականության մեջ քիթը խոթում է անսկզբունքային մտավորականը՝ նա կորցնում է իր ժողովրդից ստացած վաստակը
«Հեղափոխության առաջնորդ», նախկիններին մերժած, «Նոր Հայաստան կառուցած» Նիկոլ Փաշինյանը, պարզվում է, հիասթափեցրել է Լալա Մնացականյանին: Այդ մասին վաստակավոր արտիստուհին գրել է ֆեյսբուքյան իր էջում:
Ընդհանրապես, վաղուց ապացուցված թեզ է՝ արտիստը դադարում է սիրված, կամ վաստակաշատ լինելուց, երբ սկսում է քիթը խոթել քաղաքականության մեջ՝ սպասարկելով այս կամ այն ուժի շահը:
Հիմա, Լալա Մնացականյանի մասին. ինչ խոսք՝ տաղանդավոր դերասան է, բայց նա չի հաշվարկել, որ իր «խաղերը» մարդկանց գրավում ու հիացնում է միայն բեմից, իսկ կյանքում դա նողկալի է:
Անկեղծ չենք լինի Լալա Մնացականյանի նկատմամբ, եթե ասենք, որ նա նախկին իշխանության ֆանատն էր: Բայցև միևնույն ժամանակ պետք է նկատենք, որ արտիստուհու ամբիցիաները նախկինների հանդեպ, շատ հնարավոր է, որ պայմանավորված լինեն իր անձնական շահի հետ:
Նայում ես Լալա Մնացականյանի կենսագրությունը, ու տեսնում, որ իշանության բարեհաճությանը նա պատշաճ կերպով չի արժանացել: Ճիշտ է, Մնացականյանն այս մասին տարբեր առիթներով հայտնել է իր դիրքորոշումը:
«Ինձ համար դա սովետիզմ է, սովետական միության մնացորդներ՝ որպես մանիպուլյացիա մարդկանց համար: Կոչումներն ինձ համար արդեն ծիծաղելի, զավեշտալի են»,- ասել է Մնացականյանը:
Մի կողմից՝ իհարկե կոչում չէր, որ որոշում էր Լալայի «հասակը», բայց նրա մեկնաբանությունները թույլ են տալիս ասելու, որ արտիստուհին նեղացած կամ նույնիսկ չարացած էր:
Ինչևէ... Նա չէր սիրում նախկիններին, ու երբ 2018 թվականի գարնանը տեղի ունեցավ իշխանության զավթում, այս մտածող մտավորական կինը ոչ մի վայրկյան միտք չարեց, թե ինչպես կարող է Փաշինյան Նիկոլը դառնալ «թագավոր» կամ ի՞նչ կտա նրա գահակալությունը:
Այստեղ իհարկե սկսում ես կասկածել նրա մտավորական լինելու մասին, քանի որ հավատալ կատարվածին ու վստահել Նիկոլին՝ պարզապես անհեռատեսություն էր...
Ամեն դեպքում, մեր հերոսուհին իր հորսին գտել էր: Նա այն աստիճան էր տրվել էմոցիաներին (կամ գուցե մտածում էր սիրաշահել ժողովրդին ու նոր իշխանությանը՝ կոչում ձեռք բերելու համար), որ նա իր հարցազրույցում ասել էր, թե «վերջին 27 տարիների մեծագույն ձեռքբերումը համարում եմ ներկայիս իշխանությունը»։
Չգիտես ինչը կամ ով էր հույս տվել մտավորական այս կնոջը, բայց նա վստահությունն էր հայտնել, թե այևս երկիրը «կկարողանա դրսում արժանապատվորեն ներկայանալ»:
Նա Նիկոլի նախաձեռնությունը համարել է աստվածային: ՀԱմենայնդեպս այդ առիթով Լալան ասել է.
«Եթե չլիներ Աստծո ձեռքը, կարող է՝ այդպես էլ կորչեինք ու գնայինք»:
Նա այնպես էր տարվել փաշինյանական իշխանությամբ, որ հայտարարել է, թե Շուշին «բոմժանոց» էր, և սկսկել է ծաղկել Նիկոլի ժամանակ: Ինչ իմանար «խեղճ» արտիստուհին, որ մի 2 ամիս անց, Նիկոլն ինքը, իր ժամանակի Շուշին դժգույն է անվանելու:
Հետո իհարկե դերսանուհին փորձել էր հստակեցնել, ուղղել ինքն իրեն, բայց ասվածը՝ ասված է, հատկապես երբ նրա պարզաբանումն ավելի վատ է հնչել, քան առաջին արված արտահայտությունը..
«Ես «բոմժանոց» ասելով նկատի եմ ունեցել, այդտեղ աղքատ վիճակ էր»,-ասել է նա:
Այլ կերպ ասած, այս դերասանուհին փայլում է միայն բեմում, իսկ աշխարհիկ կյանքի հասարակ մահկանացուների նման նրա «կռուտիտ-մուտիտները» չեն մարսվում...
Այնպիսի տպավորություն է, որ հիշյալ ու էլի որոշ հայտարարություններ, որոնք արվել են Լալա Մնացականյանի կողմից, անսկզբունքային մարդու հայտարարություններ են...
Ի վերջո, դեռ իմքայլականների հանրահավաքի ժամանակ Լալա Մնացականյանը հայտարարում էր, թե «Նիկո՛լ, ես քեզ հավատում եմ», իսկ այսօր արդեն նա հայտարարում է «Նիկոլ, դու դաժանորեն խաբեցիր»...
Իհարկե շատերն են իրենց այդպես խաբված զգում, բայց մշակությաին գործիչը, մտավորականը, պետք է կամ կարողանա նման դեպքերում ճիշտ կողմնորոշվել, կամ պարզապես քիթը չխոթել քաղաքականության մեջ: Քանի որ եթե շարքային քաղաքացիների դեպքում անսկզբունքայնությունը գուցե անհամեմատ ավելի քիչ ազդեցություն է ունենում շրջապատի, հասարակության վրա, ապա մտավորականի դեպքում հասարակությունը դադարում է հարգել ու տեղ տալ անսկզբունքային ու քաղաքականցված արտիստին: Նա կորցնում է վաստակավորի այն կոչումը, որը ոչ թե իշխանությունից, այլ ժողովրդից է ստացել: