«Հետեւից մեր հրետանին էր խփում մեզ, դեմից՝ թուրքի». Գասպարյանն ապշելու դրվագներ է պատմում ու փոխանցում զոհված զինվորի վերջին խոսքը. «Մեր ղեկավարությանն ասեք՝ ինչի՞ համար մեզ չեն սիրում…». Aravot.am
«Ես հանդիսանում եմ «Սեւ հովազ» ջոկատի լեգենդար հրամանատար Ռուստամ Գասպարյանի եղբայրը եւ նրա զինակիցը, ում թողեցի որդու հետ միասին Հադրութում… ընկան։ Ես ինձ դրա մեջ մեղադրում եմ, չկարողացա պահել մինչեւ վերջ»,- Aravot.am- ի հետ զրույցում Սերոբ Գասպարյանը, որը նոր է եկել առաջնագծից, ապշելու դրվագներ ներկայացրեց Արցախից ու պատերազմական օրերից։
Նա ասաց. «Իմ համար նախկին ու ներկա գոյություն չունի, որ ասեն ծախված։ Ուզում է նախկին լինի, ուզում է՝ ներկա, իմ համար ոչ մի նշանակություն չունի, մեկ է՝ չպահեցին այն, ինչ մենք ձեռք էինք բերել 30 տարի առաջ մեր արյան գնով, մեր եղբայրներին կորցնելով։ Բայց այս անգամ… մենք այսպիսի բան չէինք տեսել։ Առաջին օրը, որ լուր ստացանք, մի գումարտակ պայմանագրայինները «Սեւ հովազ» ջոկատի 300 հոգով պահում էին դիրքերը։
Հենց առաջին օրը կապ հաստատեցին, ասեցին, որ մի դիրք թուրքերը գրավել են, մենք ունենք 5 զոհ եւ չենք կարողանում դիակները դուրս հանել։ Ախպերս՝ Ռուստամ Գասպարյանը կապվեց ՊՆ, անուններ չեմ տալիս, բայց իրենք կլսեն, կիմանան, խնդրում էինք, աղերսում էինք, նորից մի վաշտ հավաքել էինք կամավորների ու ասում էինք, որ մեզ հասցնեն այդ դիրքերը հետ վերցնենք, դիակները հանենք։ Թույլ չտվեցին, բայց մենք ունեինք երկու վաշտ այստեղ պայմանագրային։ Ուղարկել ենք, մինչեւ հասել են Քարվաճառ դիրքերը, այդքան ոչ մի օգնություն չի բարձրացել, մի քանի ժամ։ Մեր տղերքն են հասել օգնության:
Երրորդ օրը արդեն այդ դիրքերը հետ վերցնելուց մեր տղաները՝ «Հովազի» տղաները նորից տվեցին 3 զոհ։ Ընդհանուր առմամբ Քարվաճառում ինքնաթիռներ, հրետանի, անօդաչուներ էին ու մենք ունեցանք 16 զոհ։ Ու մեզ թույլ չտվեցին գնանք մեր տղերքին օգնության»: Թե ինչ պատճառաբանությամբ, այսպես են բացատրել. «Ձեր կարիքը չկա, մոբ ենք հավաքում, բայց այդ մոբը հավաքում էին առաջին օրը, հետ էին ուղարկում։ Երկրորդ օրը արդեն մենք ստիպեցինք կատաղած, որ մեզ հանեն սահման։ Որովհետեւ մենք բացի այն 300 հոգին, որ սահմանում էին, ունեինք 160 հոգի կամավոր, մեզ թույլ տվեցին, ասեցին՝ լավ, մի վաշտ եկեք։
Ասում ենք՝ տրանսպորտ, ասում են՝ չկա, ոնց կարաք եկեք Երեւան։ Մարզային իշխանություններին ենք դիմում, ասում են՝ չենք կարող օգնել։ Երեւան- Արմավիր գծատերերին դիմեցինք, շնորհակալություն իրենց, տվեցին մեքենաներ ու մենք շարժվեցինք Երեւան, որ զենք, համազգեստ ստանանք, գնանք Արցախ։ Մեզ Երեւանում ասում են՝ չունենք, սպասեք մի օր։
Մանրամասները՝ այստեղ: