Ձեռքից ձեռք ընկած ու բազմակի օգտագործված «ալենսիմոնյան» գործիքը, հիմա էլ Փաշինյանն է «մաշում». Arm24.am
Այսօր առավոտյան լրահոսը մեկնարկեց վարչապետ Փաշինյանի հոխորտոցով, որը կրկնությունն էր նորագույն Հայաստանի պատմության թերևս ամենաձախողված Կրթության և գիտության (արդ՝ Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի) նախարարի մտքերի:
Փաշինյանը, մասնավորապես գրել էր.
«Դժվար է չհամաձայնել ԿԳՄՍ նախարարի հետ.
Սկզբից օտարերկրացի կանանց հրավիրում ես եկեղեցի ցույց տալու: Հետո, լինելով ոստիկանության սերժանտ, եկեղեցու տարածքում խմբով բռնաբարում ես հյուրերին ու կողոպտում նրանց: Հետո զբաղվում ես ազգային արժեքների եւ ազգային ինքնության պաշտպանությամբ: Հիրավի «ազգանպաստ» գործունեություն:
Աջակցել, միանշանակ աջակցել»:
Գրառումն ավելի քան թափանցիկ էր՝ խոսքը «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության ղեկավար Գագիկ Ծառուկյանի մասին է:
Վերջինս էլ, իհարկե, պատասխանեց.
«Կարծում եմ ժամանակն է Սահմանադրությամբ հստակ ամրագրել, որ հոգեկան լուրջ խնդիրներ ունեցող անձինք իրավունք չունենան զբաղեցնել քաղաքական բարձրագույն պաշտոններ՝ վտանգելով երկրի և ՀՀ քաղաքացիների անվտանգությունը»:
Առնվազն «ալենսիմոնյան» պետք է լինել՝ չհասկանալու համար, որ Ծառուկյանի գրառումն էլ հենց Փաշինյանին էր ուղղված:
Ընթերցողին նախ բացատրենք, թե ինչ է «ալենսիմոնյանը»:
«Ալենսիմոնյանը» մի բազմակի օգտագործման գործիք է, որը ցանկացած իշխանական կարող է հանել մարտի յուրաքանչյուր իրավիճակում, երբ պետք է խայտառակվի ինքը: Այսինքն՝ «ալենսիմոնյանը» միշտ պատրաստ է սեփական դեմքով ստանձնել բոլոր-բոլորի ամոթն ու խայտառակությունը, դե, որովհետև, իրենը դեմք չէ, իրենը մաշած մի բան է:
Այսօր էլ, օրինակ, երբ այդ մաշված երեսին հարցնում են, թե ինչպե՞ս է Նիկոլ Փաշինյանը հուշագիր ստորագրել մի մարդու հետ, ով, ըստ Փաշինյանի, խմբային բռնաբարության ու կողոպուտի հեղինակ է, նա կմկմում է.
«Եթե, եթե չեմ սխալվում, եթե չեմ սխալվում, հաստատ չեմ սխալվում...այդ տեղեկությունները, որ պարոն Ծառուկյանի հետ կապված, որ նա դատապարտված է եղել բռնաբարության համար եկեղեցու տարածքում, ինչպես նաև կողոպուտի, հայտնվել են շատ ավելի ուշ, քան ձեր նշած իրադարձությունները»:
Իսկ նշած իրադարձությունը Նիկոլ Փաշինյանի և Գագիկ Ծառուկյանի միջև հուշագրի ստորագրումն էր:
Ստում է «ալենսիմոյան» տեսակն ու աչքը չի թարթում: Դեռևս 2013 թվականին նույն Նիկոլ Փաշինյանի ընտանիքին պատկանող «Հայկական ժամանակն» է Գագիկ Նիկոլայի Ծառուկյանին վերաբերող հոդվածը վերնագրել «Բռնաբարողից` գրող»:
2013-ից 5 տարի անց՝ 2018-ին, երբ Փաշինյանը հուշագիր էր ստորագրում Ծառուկյանի հետ, նրան այլևս բռնաբարող չէ՞ր համարում: Կարծում ենք՝ համարում էր, վստահ ենք՝ հոգու խորքում համարում էր, բայց սպասում, թե երբ ԲՀԿ-ականները կամ կուսակցության առաջնորդը մի թթու խոսք կասեն իր կառավարության հասցեին, կհիշի, կհիշեցնի: Շան ու կատվի հայտնի պատմության շան պես:
Ինչ վերաբերում է Ծառուկյանի ակնարկին՝ հոգեկան խնդիրների վերաբերյալ, այստեղ էլ «ալենսիմոնյան» գործիքը նորից նետվում է յուր շեֆի պաշտպանությանն ու թեման տանում լրիվ ուրիշ տեղ, թե Ծառուկյանը Գևորգ Պետրոսյանի մասին է գրել: Վստահ ենք՝ իր ասածին անգամ ինքը չի հավատում: Բայց դա անում է նույն ինքնավստահությամբ, որով և ստում է ու չի ամաչում:
«Ալենսիմոնյանի» ասածը հավանական է այնքանով, որքանով, ասենք, այն, որ Նիկոլ Փաշինյանի գրառումը «ալենսիմոնյանի» մասին էր: Բայց այս գործիքին չենք մեղադրում:
Շեֆին հոգեկան առողջության հետազոտություն անցնելու մասին խորհուրդ տալը կարող էր խաչ քաշել այն բարձունքի վրա, որին հասել է յուղոտ օճառների, սրա-նրա խարանը իր ճակատին դաջելու ու էլի հար և նման գործողություններով:
Եվ վերջում՝ իբրև հետգրություն արդեն քաղաքական գործիչ Ալեն Սիմոնյանին հիշեցնենք իր մի հարցազրույցի մասին, որը նա տվել է ոչ այնքան հեռավոր 2012 թվականին, համենայն դեպս, ոչ այնքան հեռու, ինչքան 1979-ինն էր, երբ Գագիկ Ծառուկյանը կալանքի տակ էր...