Մինասյանը չի կալանվորվի, իշխանությունը կսկսի «վեթինգ լինելու է» ֆլեշմո՞բը
Վերաքննիչ քրեական դատարանը՝ նախագահությամբ դատավոր Սերգեյ Մարաբյանի, այսօր վերացրեց Սուրբ Աթոռում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանին կալանավորելու վերաբերյալ Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության դատարանի դատավոր Արտուշ Գաբրիելյանի որոշումը։
Սա հերթական ապտակն էր, որը դատական համակարգը հասցրեց քաղաքային իշխանությանը, այն իշխանությանը, որի ղեկավարը Ազգային ժողովում, ստանձնելով դատավորի դեր, որպես բացարձակ ճշմարտություն հայտարարեց ու հոխորտաց, թե ահա կտեսնեք, թե ինչ է լինելու Միքայել Մինասյանի հետ, հաթաթա տվեց ու հիշեց պապի ու շաղգամի հայտնի պատմությունը։
Բոլորս գիտեինք, որ իրավական համակարգը վարչապետի այս ելույթից հետո լծված էր վարչապետի խոսքերին իրավական փաթեթավորում տալու գործին, սակայն, ինչպես ամեն տեղ, ամեն պատվեր չէ, որ կարող է կատարվել և ամեն ինչ չէ, որին կարող ես իրավական գնահատական տալ, դա կարող ես անել միայն այն դեպքում երբ չկա հակասաություն օրենքների հետ։
Այս լուրը բավականին ծանր է տանում հատկապես քաղաքական մեծամասնությունը և դրա լավագույն ապացույցը Ազգային ժողովի փոխնախագահ Ալեն Սիմոնյանի արձագանք էր. նա կարծում է, որ Միքայել Մինասյանի խափանման միջոցը վերացնելը վկայում է այն մասին, որ դատական համակարգի հարցը պետք է մեկ օր առաջ լուծել։
Ստացվում է, որ դատական համակարհգը կոռումպացվա՞ծ է և սաբոտա՞ժ է անում, եթե նախկին որևէ պաշտոնյանի չի կալանավորում, բայց այդ նույն դատական համակարգը սաբոտաժ չի անում, երբ կալանավորում է իրեց «սրտի ուզած» մարդկանց, նախկին պաշտոնյաների օրինակ՝ ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քչարյանին:
Անցումային արդարաադատությունն ու վեթինգը հորինած ու դրա տակից այդպես էլ դուրս չեկող իշխանությանն այսօր դատական համակարգը սառը ցնցուղ մատուցեց, ուստի հիմա սպասում ենք հերթական գրոհներին ու վեթինգի սուրբ անհրաժեշտության մասին իշխանակնների պնդումներին. չի բացառվում, որ բանը հասնի նրա, որ այն արդարադատության նախարարը, որը այժմ վեթինգ անելու անհրաժեշտություն չի տեսնում, հաջորդ կառավարության նիստին ներակայացնի վեիթնգ+-ի նախագիծ։
Եթե իշխանությունը կրկին առաջ բերեց դատական համակարգը վիրահատական միջամտությամբ բուժելու մասին իրեն արդեն սպառած թեզը ևս մեկ անգամ, ապա կապացուցի, որ դրա նպատակը իշխանության խամաճիկ դատական համակարգ ունենալն է և այս երկրում չի կարող կայացվել դատական այնպիսի որոշում, որը իշխանության սրտով չէ, իսկ դա արդեն նշանակում է, որ մենք ապրում ենք ոչ թե ազատ և ինքնիշան Հայաստանում, այլ բռնապետական երկրում, որտեղ իշխանության երեք ճյուղերը՝ օրենսդիր, գործադիր և դատական, բռնազավթված են մեկ մարդու կողմից։
Սպասենք սառը ցնցուղի հետևանքներին ու «վեթինգ_լինելու_է» իշխանական ֆլեշմոբերին։