Պատերազմի դաշտից կթռնի այնպես, ինչպես այսօր` ԱԺ դահլիճից
Այսօր մայիսի 8-ն է, Շուշիի փառապանծ հաղթանակի օրը: Թվում էր, որ այսօր փոքրից մեծ, պաշտոնյայից մինչև ամենավերջին պողոս պետք է գիտակցեինք օրվա խորհուրդն ու մեզ պահեինք արժանապատիվ ձևով:
Սովորաբար մեր պատմության հաղթական օրերը մեզ այդ օրը դարձնում են հայրենիքի ու պետության ընկալման մասին մտածող, մենք սովորաբար այդ օրերին ավելի ենք արժեւորում մեր պետականության ձեռքբերումներն ու ունեցածը:
Այդպես էր մինչև այսօր, մինչև առավոտյան 10:00-ն, երբ Ազգային ժողովում կատարվեց մի բան, ինչը շեղեց բոլորի ուշադրությունը մեր հաղթանկից, արժեզրկեց արժեհամակարգեր, իսկ որ պակաս խայտառակ չէ՝ տղամարդու ընկալման մասին մեր պատկերացումներն ու կերպը:
Երկրի խորհրդարանում վարչապետի աչքի առաջ թավշյա պատգամավոր Սասուն Միքայելյանը ամբիոնից ելույթ ունեցողին պարտադրում է իր կամքը, փորձում ձեռքի տակ եղած շիշն ուղարկել նրա ուղղությամբ, ինչպես ժամանակին արել է Երանոսյան Լևոնի հետ և դա հերիք չէ, մեյդան է դուրս գալիս ու հարվածում իր կարծիքը չընդունող, իրեն հակադրվող պատգամավորին:
Այս ամբողջը տեղի է ունենում Նիկոլ Փաշինյանի աչքի առաջ: Իր բուծած քաղաքական մեծամասնությունը հարձակվում և քաշքշում է խորհրդարանական փոքրամասնությանը՝ 80 հոգին ընդդեմ 30 հոգու, իսկ վարչապետը չկա ու չկա:
Բոլոր կարևոր, վճռական ու վտանգավոր պահերին Նիկոլ Փաշինյանը ծլկում է: Նա այդպես վարվեց 2008 թվականի մարտի 1-ին, երբ մարդիկ սպանվեցին իր հրահրած անկարգությունների ու իր կոչերով շարժվելու հետևանքով: 10 մարդ սպանվեց, իսկ Նիկոլը, որ նրանց օրերով պահել էր հրապարակներում, տեղում չէր, ծլկել էր, ծլկել էր այնպես, ինչպես այսօր խորհրդարնում, երբ ծեծվում էին պատգամավորներ:
Նիկոլ Փաշինյանը փախել էր այնպես, ինչպես տղայական կռիվների ժամանակ առաջինը տարածքից թռնում են վախկոտները:
Ինչ էր լինելու Նիկոլ Փաշինյանին, եթե նա փորձեր այդ վիճաբանությանը միջամտեր այնպես, ինչպես արեց Տիգրան Ավինյանը, ով էր սպառնալու նրա կյանքին, եթե նա փորձեր հանգստացնել իրար կոկորդ կրծելու պատրաստ պատգամավորներին, իհարկե ոչինչ, ինչպես որ ոչինչ չսպառնաց փոխվարչապետ Տիգրան Ավինյանին, ով հանուն արդարության պետք է ասել, որ ոչ թե մոտեցավ ու թիկունքից հարվածեց, ինչպես որոշ տղամարդ կոչեցյալներ, այլ վիճաբանության երկու կողմերին էլ հանդարտվելու կոչեր արեց:
Ավինյանի տեղում կարող էր լինել նույն Նիկոլ Փաշինյանը, բայց չեղավ, ինչու, որովհետև վախկոտ է ու թռնող: Այդ վախկոտությունը նրա արյան ու բջիջների մեջ է ու դա չի թաքցնում ոչ նրա դուխով գլխարկը, ոչ Ազգային ժողովից կարդացած բանաստեղծությունն իր՝ քարից ամուր կամք ունենալու մասին:
Այս ամենը կանցնի, վիճաբանող կողմերը իրար հետ հաշտության եզրեր կգնտեն, նորից միասին կմասնակցեն նիստերին, իրար կքննադատեն ու կշարունակեն աշխատել այնպես, ինչպես մինչև հիմա, բայց Փաշինյանի փախուստը կմնա որպես վառ ապացույց այն բանի, որ եթե նա երկու տղամարդու ծեծից է ծլկում, իսկ ինչ կանի, երբ դեմը թուրքի կամ ադրբեջանցու զինվոր կանգնի ու այն էլ զենքը ձեռքին:
Փաշինյանն այս փախուստով ցույց տվեց, թե ինչ է մեզ սպասվում, եթե հայտնվեք պատերազմում:
NewsPress.am