Զգուշացեք. սկսվել է «Save Արման Սարգսյանի ուսադիրները» օպերացիան
ՀՀ ոստիկանությունում ինչ-որ բան այն չէ, ինչպես կասեր հայտնի հերոսը, «փչացել է»: Միշտ մտքում ունեցել եմ այն գաղափարը, որ բաներ կան, որ պետք է հարգել՝ գոնե ներքուստ, եթե չասեմ՝ քաշվել, ինչ-որ տեղ էլ, ժողովրդի լեզվով ասած, «հուշտ լինել»: Այդ մարդկանցից են, օրինակ, կաթողիկոսը, երկրի ղեկավարը, Գլխավոր դատախազը, պաշտպանության նախարարը, ԱԱԾ պետը, ոստիկանապետը: Անկախ անձերից: Շեշտում եմ՝ անկախ անձերից:
Ու այսօր ստեղծվել է մի իրավիճակ, երբ թացն ու չորը խառնվել են իրար, ու այդ հարգանքն էլ լղոզվել է, շատ դեպքերում՝ ոտնակոխ եղել: Գուցե արդարացված: Չգիտեմ:
Երեկ Գեղարքունիքում տեղի ունեցածը վեր էր ամեն տեսակ տրամաբանությունից, ընկալումից: Երկու մարդու սպանությունն, իհարկե, սոսկալի է, բայց դա գուցե թերթվեր ու անցներ մամուլի էջերից, ինչպես լինում է միշտ, եթե չլիներ մարտաֆիլմ հիշեցնող վենդետան: Նախ, մամուլում տեղեկություններ տարածվեցին, թե սպանվածների կողմնակիցները հարձակվել են հիվանդանոցում գտնվող վիրավորների վրա և կտրել նրանց կոկորդները: Ընդ որում, ըստ մամուլի, դա տեղի էր ունեցել ոստիկանների և, օ՜, զարմանք, անձամբ ոստիկանապետի ներկայությամբ...
Ավելի ուշ Գեղարքունիքի մարզպետը պնդեց, թե հարձակվողները եղել են 500 հոգով, իսկ ոստիկանապետը դեպքի վայրում է եղել, ոչ թե հիվանդանոցում: Իհարկե, այս թիվը ծիծաղելի թվաց շատերին, բայց բոլորս հասկացանք՝ սկսվել են ոստիկանապետի անունը փրկելու անհաջող օպերացիան: Այս ողջ ժամանակ ոստիկանությունը լուռ էր: Ոչ մի խոսք կատարվածի մասին, ոստիկանապետի՝ որտեղ լինելու մասին, հարձակվողների և, ի վերջո, մահացածների ոչ քանակի, ոչ էլ ինքնության մասին...
Առավոտյան արդեն տարածվեց ոստիկանության հայտարարությունը՝ ոստիկանապետը հիվանդանոցում չի եղել, հիվանդանոցում էլ ոչ ոք չի սպանվել: Ամբողջ գիշեր ոստիկանապետը մտածել է ու գտել է «կռուտիտը»:
Իսկապես, առանց սարկազմի, անկեղծորեն ուզում եմ հավատալ, որ ոստիկանապետը չի եղել հիվանդանոցում, այլապես վերջնականապես աղբամանն էր պետք նետել նրա ուսադիրները: Ինչ վերաբերում է այն «արդարացմանը», թե հիվանդանոցում որևէ մեկը չի սպանվել, արդեն տրագիկոմեդիայի ժանրից է: Հետո ի՞նչ, թե մարդիկ բախտի բերմամբ ողջ են մնացել, դրանից ի՞նչ է փոխվում ոստիկանության համար: Խուժանը մտել է հիվանդանոց, կոտրել-ջարդել դուռ ու լուսամուտ, հաշվի չի առել բազմաթիվ ոստիկանների ներկայությունը, մի քանի մարդու դանակով ու ոչ միայն վնասվածքներ է հասցրել: Սա ուղիղ անարգանք է, հայհոյանք ոչ թե շարքային ոստիկանի, ոչ թե հերթական ոստիկանապետի, այլ ուղիղ պետության հասցեին: Այստեղ պարտվել է պետությունը, մենք՝ բոլորս, վերևից ներքև: Ու մեր՝ բոլորիս անարգվելու համար կոնկրետ մարդիկ պետք է պատասխան տան ու ոչ թե թաղային խուժանը, այլ պատասխանատուները: Պատասխանատուն՝ մասնավորապես: Ոստիկանապետը:
Նրա գործունեության մեջ սա երկրորդ աղմկոտ դեպքն է՝ «Էրեբունի պլազայի» դեպքից: Ու նրա՝ «Արթուր ջան, կյանքս քեզ վստահում եմ», առաջին դեպքի գործելաոճը նրան հասցրին այս օրվան (Արթուրը «Էրեբունի պլազայի» պատանդառուն է-հեղ): Ոստիկանապետի ներկայությունը քաղաքում, դեպքի վայրում պետք է սթափեցներ, սառեցներ ամենատաք գլուխն անգամ: Հարձակում նախաձեռնողին պետք է կանգնեցներ միայն այն միտքը, որ ոստիկանապետն այստեղ է՝ տարածքում: Բայց ոչ: Ներվել էր Արթուրը, կներվեին նաև իրենք:
Թավիշն ու շոուն առնվազն երկու ընտանիք որբացրին: Առողջություն վիրավորներին: Մնացածը թողնում ենք Սարգսյանի Արմանի խղճին ու ուսադիրներին...
Արիանա Հովսեփյան
NEWSPRESS.am-ի հիմնադիր-տնօրեն