Ինչու՞ են անհանգիստ «սորոսական» պատգամավորները
Գործող իշխանության սորոսական թևը արևմտականության դեմ վերջին ակցիաներից հետո, որի մարմնացումը համարվում է «ԲՀՀ-Հայաստանը», սկսել է անհանգստության նշաններ ցույց տալ։
Պարզապես արված ակցիաների դեմ դեմարշի ցանկությունն է, թե տեսակի դեմ ծառացող սպառնալիքին հակազդելու բնազդով մղված գործողություն դժվար է ասել, սակայն Ազգային ժողովի Մարդու իրավունքների պաշտպանության մշտական հանձնաժողովի իշխանական անդամներ Մարիա Կարապետյանը, Թագուհի Ղազարյանը, Արթուր Հովհաննիսյանը դիմել են հանձնաժողովին՝ նիստ հրավիրելու՝ «Քաղաքացիական հասարակության աշխատանքի խոչընդոտումը տարբեր ակտիվիստների կողմից» թեմայով։
Եթե սա մարդավայել լեզվի փոխադրենք, ապա այն լինելու է դեմարշ ակցիա ընդդեմ «ՎԵՏՕ» շարժման, որի ներկայացուցիչները օրեր շարունակ ակցիաներ էին անում «Բաց հասարակությունների հիմնադրամներ-Հայաստան»-ի գրասենյակի դիմաց և խոստացել էին ամեն աշխատանքային օր հերթապահել գրասենյակի դիմաց, տեսնելու համար, թե ովքեր են ելումուտ անողները սորոսական գրասենյակ։
Հասկանալի է, որ հիշյալ պատգամավորները չէին փորձի խորհրդարանը դարձնել հակասորական շարժմանը դատափետելու ամբիոն, եթե չունենային բարձրագույն իշխանության թույլտվությունը։ Առհասարակ, խորհրդարանը վերջին շրջանում կարելի է ասել, իր բուն առաքելությանը զուգահեռ, սորոսականների կողմից տարբեր նպատակներով էլ է օգտագործվում։ Ընդ որում, եթե նույնիսկ վերցնում ենք բուն մարդու իրավունքների հետ կապված խնդիրները, ապա անհասկանալի է, թե ինչու մի դեպքում նման ջանասիրություն է ցուցաբերվում դեմարշ անել հանուն Լարիսա Մինասյանի, սակայն նույն հաջողությամբ որևէ քայլ չի արվում ասենք մարդու իրավունքների այլ խախտումները վերացնելու կոչերով։
Ինչու՞ է ընտրողական մոտեցում ցուցաբերվում հարցերի հանդեպ, այն դեպքում, երբ մարդու իրավունքները բոլորի վրա են տարածվում հավասարաչափ կերպով։ Սա բավական լուրջ խնդիր է ու խոսում է կամ երկակի ստանդարտների կիրառման, կամ անկեղծության պակասորդի մասին։
Յակոբ Բերգեր