ՏԻՄ ընտրությունները քաղաքականապես կկապիտալացվե՞ն
Ներքաղաքական թոփ թեման շարունակում է մնալ Աբովյանում տեղի ունեցած քաղաքապետի ընտրությունները։ Չնայած Փաշինյանն անձամբ ու ողջ թիմով ջանք ու եռանդ չխնայեց, սակայն հաղթեց ոչ իր թեկնածուն՝ ի դեմս գործող քաղաքապետ Վահագն Գևորգյանի, ով հանդիսանում է ԲՀԿ ու նրա առաջնորդ Գագիկ Ծառուկյանի հովանավորյալը։ Ընդ որում, ինչը չափազանց հետաքրքրական է, Գևորգյանը հաղթեց 409 ձայնի առավելությամբ։
Փաշինյանի թեկնածուն Գրիգոր Գուլյանն էր։ Մասնագիտական ու քաղաքագիտական կարծիքների, վերլուծությունների պակաս առաջիկա օրերին չի զգացվի։ Սա միանշանակ է։ Օգտվելով առիթից, փորձենք մենք էլ ամփոփել տեղի ունեցածը, նաև կատարելով քաղաքական կապիտալիզացիա։ Հարցին նայենք ավելի լայն հայացքով։ Բավական հետաքրքիր է այն, որ ոչ միայն Աբովյանում Փաշինյանի թիմը չկարողացավ հաղթել, այլ նաև Տավուշի մարզի Ազատամուտ գյուղում և Շիրակի մարզի Սպանդարյանում։ Սպանդարյանի դեպքը մի քիչ նույնիսկ կուրիոզային էր, քանի որ իշխող ուժի «սիրելին» ութերորդ դասարանի կրթություն ուներ ու երկու անգամ մնացել էր նույն դասարանում՝ ինչպես գրում է հայաստանյան մեդիան։
Մեկ տարի առաջ այս օրերին դժվար էր նույնիսկ պատկերացնել, որ Փաշինյանը որևէ համայնքում կարող է ձախողվել, քանի որ մեկ տարի առաջ այս օրերին իշխանափոխական ոգևորությունն իր պիկի վրա էր, ու Փաշինյանի խոսքը հավասարազոր էր «աստվածաշնչական ճշմարտության»։ Մինչդեռ այսօր արդեն պարզ է դառնում, որ այդ ոգևորությունը ֆեյսբուքից ու սոցցանցերից դուրս կամաց-կամաց հանգչում է։ Ավելին, հանգել է արդեն ահագին։ Սա լուրջ ազդակ պետք է լինի Փաշինյանի ու նրա թիմի համար, որովհետև հասարակ հայաստանցին սպասում է գործի, իր կյանքի ռեալ բարելավման, տրված խոստումների կատարման, որոնք նա կզգա իր սառնարանի ու դրամապանակի պարունակության ավելացումից և ոչ թե լոզունգներից, ժպիտներից ու լայվերից։
«Գործ, ոչ թե խոսք» ասում է հին լատինական ասացվածքը, իսկ Փաշինյանի իշխանության պարագայում կարծես թե այս ասացվածքը հակառակ ծայրից պերեֆրազ է արվել «Խոսք, ոչ թե գործի»։
Ուստիև, առաջին արձանագրումը հետևյալն է՝ սա ոչ միայն այլ քաղաքական ուժի հաղթանակն է, այլ Փաշինյանի թիմի պարտությունը։ Ընդ որում, որպես իշխող ուժ, որը տիրապետում է բոլոր, ներառյալ ուժային կառույցների հանդեպ եղած լծակներին, իշխող թիմը և նրա ղեկավարը այլևս չի կարող նույնիսկ նվազագույն կասկած հայտնել ընտրությունների լեգիտիմության հանդեպ, քանի որ արդեն ոչ թե քաղաքական փոքրամասնության ձայն է իր ձայնը լինելու, այլ կայուն ու պատասխանատու մեծամասնության, ու կասկած հայտնելուց հետո հենց առաջին պատասխանողն էլ իրենք են լինելու։ Այսինքն, երկրորդ արձանագրումը կատարելով, անհնար է գոնե որակական առումով կասկածի տակ դնել ընտրությունների լեգիտիմության հարցը։
Իհարկե, իշխող թիմը ստեղծված իրավիճակից կարող է դիվիդենտներ քաղել, ասելով, որ իրենք ապահովել են օրինական ընտրություններ այն կարգի, որ նույնիսկ պարտությունը իրենց համար նորմալ է՝ հանուն ընտրական համակարգի կայացման։ Սա դրական ֆակտոր կարող է դառնալ արտաքին, հատկապես արևմտյան թևի գործընկերների մոտ՝ իշխանության ընկալման առումով։ Ռուսական կամ պոստսովետական էլիտան էլ սա կարող է գնահատել որպես ժեստ՝ ուղղված Լուկաշենկոյի մտերիմ ու ռուսների համար ընդգծված դրական ֆոնով ընկալվող Գագիկ Ծառուկյանին ու ռուսականությանը։
Այսպիսով, արձանագրենք նաեւ տեղի ունեցած ՏԻՄ ընտրությունների երրորդ՝ արտաքին ճակատային հարցերը։ Մնում է միայն այն հարցը, թե այս ամբողջը կկարողանա՞ արդյոք Փաշինյանը կալիտալիզացնել ու ճիշտ փաթեթավորմամբ մատուցել հասցեատերերին։
NEWSPRESS.am