Ինչով են նման Փաշինյանն ու Զելենսկին
Ուկրաինայի նորընտիր նախագահ Վլադիմիր Զելենսկու առաջին քայլերը շատ բաներով հիշեցնում են Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի քայլերին։ Եղած տարբերություններով հանդերձ, երկուսի մոտ էլ առկա է մի տենդենց՝ պոպուլիզմ ու ժողովրդի անվան տակ թաքնվելու ցանկություն։
Փաշինյանի մեկ տարվա վարչապետական գործունեությունը վերլուծելիս կարմիր թելի նման մի սկզբունք է անցնում՝ ամեն գնով պահպանել իշխանությունը, հնարավոր բոլոր միջոցները գործադրել, անձնական պատասխանատվությունից խուսափելու համար։ Թեև Զելենսկին դեռ իշխանության պահպանության խնդիր չունի, քանի որ դեռ իր հարյուրօրյա շրջանի առաջին շաբաթն էլ չի լրացրել որպես նախագահ, սակայն պատասխանատվությունից խուսափելու տենդենցն արդեն կա։
Հիշենք` Փաշինյանն իր վարչապետության հարյուրօրյակի առիթով հայտարարել էր միտինգի ամբիոնից, որ Ղարաբաղի հարցում որոշում կայացնողը լինելու է ժողովուրդն ու ինքը հարցնելու է ժողովրդի կարծիքը։ Սա այլ կերպ մեկնաբանել, քան պատասխանատվությունից խուսափում՝ չի կարելի։ Բոլորս ենք հասկանում, որ որպես միջազգայնորեն ճանաչված լեգիտիմություն ունեցող ու դրանով պայմանավորված՝ «հզոր մանդատ» ստացած Փաշինյանն ունի իրավունք որոշումներ կայացնելու որպես ժողովրդի ընտրյալ։ Ու այստեղ արդեն անհասկանալի է, թե ինչու է նա կրկին փորձում իր կայացնելիք որոշումները գցել ժողովրդի վրա։
Հիմա տեղափոխվենք Կիև։ Իր նախագահության առաջին ժամերին արդեն Վլադիմիր Զելենսկին իր աշխատակազմի ղեկավար Անդրեյ Բոգդանի շուրթերով հայտարարեց, որ Ռուսաստանի հետ երկխոսության ծավալման հարցում ինքը մտադրություն ունի համաժողովրդական հանրաքվե անցկացնել։ 73 տոկոսանոց լեգիտիմություն ունեցող նախագահի համար նման հայտարարությունը այլ բան չէ, քան կրկին պատասխանատվությունից խուսափելու ձգտում։ Եվ կրկին՝ Փաշինյանը իր վարչապետության ստանձնման առաջին իսկ ժամերին հայտարարեց, որ ղարաբաղյան կարգավորման մասով ինքը կարող է բանակցել միայն ՀՀ անունից, քանի որ Ղարաբաղի ժողովուրդն իրեն չի ընտրել։
Սակայն հետագայում պարզվեց, որ ինքը շարունակելու է բանակցային գործընթացը այն ֆորմատով, ինչը որ կա հիմա, ինչն իր հերթին նշանակեց, որ միջազգային հանրությունը հասկացավ թե ինչ հեռահար նպատակներ էր նա հետապնդում ու հուժկու դիվանագիտական հակագրոհով ամեն ինչ գցեց իր տեղը։ Նույնկերպ Կիևում՝ Զելենսկին հայտարարում է, որ ռուսների հետ բանակցությունները բացառված են, սակայն օրեր անց արդեն Բոգդանն ասում է, որ բանակցություններն անխուսափելի են։ Ուշագրավ է նաև մեկ այլ հանգամանք. իր վարչապետության սկզբում Փաշինյանը հայտարարեց, որ Ռուսաստանը պետք է ադապտանա Հայաստանի նոր իշխանությանը։ Կյանքը լրիվ այլ բան ցույց տվեց, թե ով ում է ադապտանում և ինչպես․ հիշենք, թեկուզ Փաշինյանի «խունջիկ-մունջիկ» դասախոսությունն ուղղված Զելենսկուն այն մասին, թե ինչպես է պետք շփվել Վլադիմիր Վլադիմիրովիչի հետ։
Բոգդանը հայտարարում է, որ Կիևը Մոսկվայի հետ վարելու է «մտրակի ու քաղցրաբլիթի» քաղաքականություն։ Դեռ ժամանակը ցույց կտա, թե Զելենսկին ինչքանով է յուրացրել Պուտինի հետ շփման՝ Փաշինյանի դասը, սակայն հայկական նախադեպը շատ ակնառու է։
NEWSPRESS.am