Հեղափոխության դըմփ-դըմփ-հո՞ւ-ն է քրիստոնեական
Պետություն-եկեղեցի հարաբերությունների հետ կապված կառավարական հանձնաժողովի անդրանիկ նիստի ժամանակ Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, թե Հայաստանում տեղի ունեցած իշխանափոխությունը, կամ՝ ինչպես ինքն է նշում՝ «թավշյա, ոչ բռնի, ժողովրդական հեղափոխությունը» եղել է խորապես քրիստոնեական արժեքների վրա հիմնված ու Նոր կտակարանում ամրագրված գաղափարները հեղափոխական են։ Հայաստանյան հասարակությունն, իհարկե, վերջին մեկ-մեկուկես տարում շատ տարօրինակ հայտարարություններ էր լսել, սակայն այս մեկը կարելի է համարել «ոսկե ֆոնդի» արժանի։
Թե ինչու է Փաշինյանը նման հայտարարություն արել, դժվար է ասել, սակայն փորձենք հասկանալ, թե որքանով է Փաշինյանի այս հայտարարությունը համապատասխանում իրականությանը։ Քրիստոնեությունը, որպես կրոն, երբեք քաղաքական ամբիցիաներ չի առաջադրել։ Հիսուս Քրիստոսի հայտնի՝ «Աստծունը Աստծուն, կայսրինը՝ կայսրին» արտահայտությունն արդեն իսկ ամրագրում է այն սկզբունքը, որ քրիստոնեությունը վերքաղաքական կրոն ու ուսմունք է։
Քրիստոնեությունը նաև սեր, համերաշխություն, հանդուրժողականություն քարոզող կրոն է, որի հեղափոխականությունը գոնե առաջին դարի հրեական հասարակության մեջ կայանում էր նրանում, որ ավելի ոգեկան ուսմունք էր ու քննադատում էր անթաքույց կերպով այդ ժամանակի հրեական հասարակության քաղքենիական կրոնական կեցվածքը, հասարակական խմբերին ու կուսակցություններին՝ ի դեմս սադուկեցիների, փարիսեցիների, զելիոտների, տաճարի պաշտոնեության և այլն, որոնց համար ձևը գերակա դիրք էր ձեռք բերել բովանդակության հանդեպ, օրենքը՝ շնորհի։
Այսինքն՝ քրիստոնեությունն ընդգծված ներանձնական ոգեղեն ուսմունք է, ճիշտ ապրելու արվեստ, եթե այդպես կարելի է անվանել, որի առանցը Քրիստոսի հարությունն է, մահվան հանդեպ կյանքի հաղթանակը, հավիտենական կյանքի հույսը։ Քրիստոնեական ողջ դոգմատիկան ու բարոյական կոդեքսը հենց այս գաղափարների շուրջ է պտտվում։ Իսկ ինչ էր ներկայացնում իրենից Փաշինյանի իշխանափոխությունը, որը հորջորջվում է որպես հեղափոխություն։
Մարդկանց սորտավորում, սևերի ու սպիտակների բաժանում, ատելության հասնող հակակրանքի ձևավորում ներկաների ու նախկինների միջև, պառակտում ի վերջո։ Մի՞թե այս գաղափարները ինչ-որ կերպ կարող են կապ ունենալ քրիստոնեության հետ։ Նույնիսկ ամենից անկանոն մեկնաբանության մեջ ատելությունը չի կարող ներկայացվել որպես քրիստոնեական։
Նույնիսկ զայրույթը քրիստոնեական ընկալումով համարվում է մեղք, մերժելի արարք, էլ ուր մնաց՝ պատին ծեփելը, ասֆալտին փռելը, տեղերում հանգիստ նստելու հաթաթաները։ Քրիստոնեությունը առաջարկել է մի այնպիսի գաղափարախոսություն, որը երկու հազար տարի գոյություն ունենալով, իր կենսունակությունը պահպանում է ու դեռ կպահպանի, իսկ Փաշինյանի՝ նույնիսկ ընտանիքի անդամները կարո՞ղ են արդյոք հստակ ձևակերպել, թե իրենց, այսպես ասած, համայնքը ինչ գաղափարախոսություն է առաջարկում, ինչին է դավանում։ Խիստ կասկածելի է։ Ու այս ամենից հետո մի հետաքրքիր հարց է առաջանում՝ իսկ գուցե հեղափոխական «դըմփ-դըմփ-հո՞ւ»-ն է եղել քրիստոնեական։
NEWSPRESS.am