Հայկական եթերում սփռվող ռուսական հեռուստաալիքների հարցը իրակա՞ն է, թե՞ արհեստածին
Հայկական հեռուստաեթերում ռուսական հեռուստաալիքների կեցվածքի հարցը շարունակում է մնալ քննարկումների առանցքում։ Թե որքան է այդ հարցը իրական կամ արհեստածին, ամեն մարդ, թերևս ինքը պետք է որոշի, հարցի քաղաքական ենթապլանը մտքում ունենալով, սակայն այն կարծես թե փորձ է արվում նույնիսկ տեղափոխել հայ-ռուսական հարաբերությունների ոլորտ։
Թե դա որքան է լավ կամ վատ, ցույց կտա ժամանակը, սակայն այս պահին ասպարեզում ունենք հետևյալը․ նախ ԱԺ-ում բարձրացվել է հարց այն մասին, որ պետք է սահմանափակել ռուսական ալիքների հայաստանյան եթերում առկայությունը, հատկապես, եթե դրանք հակահայկական բովանդակություն ունեն։
Դա, կարելի է ասել, հարցի հանրայնացումն էր։ Դրան հաջորդեց Նիկոլ Փաշինյանի բավական բազմանշանակ արձագանքը, որ ռուսական հեռուստաընկերությունները երբ Հայաստանում են սփռվում, պետք է նկատի ունենան, որ պետք է պահպանեն իր իսկ խոսքերով ասած, որոշակի կոռեկտության կանոններ։
Սա, թերևս, փափուկ ուժի կիրառմամբ զգուշացում էր ու այս արձագանքից հետո կարելի է արձանագրել, որ Նարինե Թուխիկյանի կողմից ԱԺ-ում բարձրացված հարցը ամենևին էլ ընտրողի մտահոգություն չէր, այլ Փաշինյանի հետ լիովին համաձայնեցված կամ նույնիսկ՝ նրա հանձնարարությամբ ձևակերպված հարց, հատկապես, որ հակահայկականությունը այս դեպքում չի ենթադրում, օրինակ, Ղարաբաղի՝ Ադրբեջանի մաս ճանաչում, Հայոց ցեղասպանության ժխտում, հայ ժողովրդի արժանապատվությունը վիրավորող այլ հայտարարություն, այլ հնարավոր մեդիա աջակցություն երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին կամ քննադատական խոսք Փաշինյանի իշխանության հանդեպ։
Թե երբվանից է 2,5 միլիոն բնակչություն ունեցող Հայաստանի նոր իշխանությունը նույնականացվում 10-12 միլիոնանոց հայ ժողովրդի հետ, սա թերևս նոր իշխանությունը կփորձի բացատրել։ Վերջինս նաև կկարողանա բացատրել, թե Նիկոլ Փաշինյանի և նրա թիմի հանդեպ քննադատությունը երբվանի՞ց է հայ ժողովրդի արժանապատվության ստորացման կատեգորիայի տակ սկսել ընկալվել։
Ամեն դեպքում, երեկ Հայաստանում ռուսական դեսպանը բավական դիվանագիտորեն պատասխանել է այս հարցին՝ ըստ էության՝ հասկացնելով, որ այնքան, որքան Հայաստանում է գործում խոսքի և կարծիքի ազատությունը, բազմակարծությունը, նույնքան էլ Ռուսաստանում, և եթե, օրինակ, առանձին հեռուստատեսություն կամ հեռուստաընկերություն արտահայտում է կարծիք, որը հաճո չէ Փաշինյանի կամ նրա թիմի քիմքին, դա դեռ չի նշանակում, թե արտահայտված կարծիքը Ռուսաստանինն է։
Ի վերջո, պարզ է, որ Ռուսաստանի պաշտոնական կարծիքն արտահայտում է Կրեմլը, կառավարությունը, ԱԳՆ-ն, Դաշնային ժողովը՝ իր երկու պալատներով, բայց ոչ երբեք մասնավոր սեկտորի հեռուստաընկերությունը կամ հեռուստաշոուն։ Հատկապես, որ նույն հեռուստաընկերությունները բավական հայամետ են և՛ Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման, և՛ Արցախի հարցում, որոնք իրապես համահայկական համազգային հարցեր են և անհամեմատ վեր կանգնած Փաշինյանի ու նրա թիմի գովերգման մակարդակից։
Ուստի պարզ է, որ այստեղ գործ ունենք պարզ մի փաստի հետ՝ ստեղծել արհեստական խնդիր ու այն տեղափոխել հայ-ռուսական հարաբերությունների ոլորտ՝ քաղաքական առևտրի առարկա դարձնելու համար։
NEWSPRESS.am