Անորոշությունը Թուրքիայի ներքաղաքական կյանքում՝ վնասում է նաև հայ համայնքին
Ինչպես հայտնի է, Թուրքիայում մարտի 31-ին տեղի ունեցած ՏԻՄ ընտրություններում նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի՝ իշխող «Արդարություն և զարգացում» կուսակցությունը, կարելի է ասել, պարտություն կրեց։ Գոնե ամենախոշոր քաղաքներում՝ Իզմիրում, Անկարայում և Ստամբուլում, ընտրվեցին ընդդիմադիր քեմալական «Ժողովրդա-Հանրապետական կուսակցության» թեկնածուները։
Հետաքրքրական է այն, որ եթե Իզմիրի ու Անկարայի հարցում Էրդողանն իր պարտության հետ հաշտվեց, ապա Ստամբուլի դեպքում չի հաշտվում և ամեն կերպ փորձում է պայքարել Ստամբուլի քաղաքապետի աթոռն իր կուսակցության ձեռքում պահելու համար, ինչի պատճառով նորընտիր քաղաքապետ Էքրեմ Իմամօղլուն չի կարողանում անցնել իր պարտականությունների կատարմանը։ Էրդողանի կուսակցությունը, սկսած 1994 թվականից, կարողացել էր իր ձեռքում պահել այս կարևոր պաշտոնը, և սա չափազանց լուրջ պարտություն է թուրքական իշխող ուժի համար, որից նա կարող է և ուշքի չգալ։ Առհասարակ, այն, ինչ կատարվում է հիմա Թուրքիայում բավական հետաքրքիր է։ Այն նման է ներքաղաքական տեկտոնիկ տեղաշարժերի, երբ ընդդիմադիր ուժերը կամաց-կամաց սկսում են տեղերում վերցնել իշխանությունը, իսկ իշխող քաղաքական մեծամասնությունն աստիճանաբար կորցնում է այն։
Ինքնին հասկանալի է, որ Ստամբուլը Թուրքիայի ֆինանսատնտեսական ու մշակութային սիրտն է, և կորցնել Ստամբուլը, կնշանակեր կորցնել չափազանց լուրջ ռեսուրսներ և լծակներ։ Սակայն խնդիրը միայն Ստամբուլը չէ։ Ընտրությունները ցույց տվեցին, որ ԱԶԿ-ի հանդեպ վստահությունը, ընդհանուր առմամ, սկսել է կտրուկ նվազել ու հիմա տատանվում է 35-36 տոկոսի միջև, իսկ հաղթանակը նրա համար ապահովվել է միայն գործընկեր կուսակցությունների հետ դաշինքով։ Այն դեպքում, երբ նա հույս ուներ, որ կկարողանա շատ ավելի վստահ հաղթանակ տանել, քան դաշինքին ապավինած, որքան էլ դաշինքում իր կուսակցությունը համարվի առաջատար։ Այս պարտությունը շատ մասնագետներ համարում են որպես էրդողանյան էպոխայի վերջալույսի սկիզբը, քանի որ թուրքական քաղաքականության մեջ կա չգրված օրենք՝ Ստամբուլը երկրի մանրակերտն է և խոսել Ստամբուլի մասին, նշանակում է խոսել ողջ Թուրքիայի մասին։
Հետևաբար, որևէ քաղաքական ուժ հաջողում է, եթե հաջողում է Ստամբուլում։ Էրդողանն ինքն էլ իր քաղաքական կարիերան կառուցելիս հիմնվել է հենց Ստամբուլի ու նրա քսան միլիոնանոց բնակչության վրա՝ 1994 թվականին, երբ դարձել է Ստամբուլի քաղաքապետ։ Բացի այդ, Ստամբուլի քաղաքային իշխանությունները ֆինանսավորում են հսկայական թվով հասարակական կառույցներ և հիմնադրամներ, որոնք նաև պատկանում են Էրդողանի ընտանիքին եւ հիմա հասկանալի է, որ մինչ այժմ Ստամբուլի փողերի հաշվին ջրի վրա մնացող նախագահական ընտանիքի համար սկսվելու են դժվար ժամանակներ։
Այս իրավիճակն, անխոս, ազդելու է նաև տեղի հայ համայնքի վրա։ Հիշենք, որ պոլսահայ և, առհասարակ, թուրքահայ համայնքը պատրաստվում է պատրիարքական ընտրությունների։ Առջևում սպասվում են բավականին երկար ու տարողունակ պրոցեսներ այս առնչությամբ, և հիմնական նամակագրությունը համայնքի և Ստամբուլի իշխանությունների միջև է ծավալվելու։ Հետևաբար, անորոշությունը կարող է հավելյալ ձգձգում առաջացնել նաև Պոլսո հայոց պատրիարքի ընտրությունների հետ կապված։