Սիրիական կոնտինգենտը՝ հայ-ռուսական և հայ-ամերիկյան հարաբերությունների արանքում
Երբ Երևանը որոշեց, անկախ բուն շարժառիթներից, զինվորական կոնտինգենտ ուղարկել Սիրիա, թեկուզ և մարդասիրական առաքելություն անվան ներքո, բոլորը խոսեցին այն մասին, որ գուցե դրանից հետո հայ-ռուսական հարաբերություններում քիչ թե շատ ջերմացում նկատվի, արդեն տասն ամսից ավել ընթացող սառնությունից հետո։ Սակայն մյուս կողմից, հասկանալի է, որ այն չէր կարող չազդել հայ-ամերիկյան հարաբերությունների վրա։
Ինչ եղավ արդյունքում։ Երևանը ավելի քան 80 հոգանոց խումբ ուղարկեց Սիրիա, Հալեպ։ Մոսկվան, իհարկե, այս քայլին դրական արձագանքեց, նույնիսկ փոքրիկ շողեր երևացին հայ-ռուսական հարաբերությունների ջերմացման, սակայն հենց այդ ժամանակ ռուսական մեդիա ոլորտի առաջատարների կողմից իրականացված հետաքննությամբ պարզվեց, որ Երևանում սեմինար է անցկացվում, որտեղ սովորեցնում են, թե ինչպես է պետք պետական հեղաշրջում իրականացնել Ռուսաստանում։ Արդյունքում Հայաստանը սկսեց ներկայացվել այնպիսի լույսի տակ, որպիսին նույնիսկ Լեհաստանը չի ներկայացվում արդեն մոտ երեսուն տարի։ Մոսկովյան փորձագիտական շրջանակների ազդեցիկ դեմքերը պարզեիպարզ խոսեցին նույնիսկ այն բանի մասին, որ Սիրիա կոնտինգենտ ուղարկելն ընդամենը ռուսների՝ Հայաստանի ու հայերի համար արածի շնորհակալություն կարելի է համարել, իսկ այ, որ հանկարծ ճանաչի Երևանը Ղրիմի միացումը Ռուսաստանին, դա այլ հարց կլինի։
Հասկանալի է, որ Երևանը նման ռիսկի գնալ չի կարող, թեև հայ-ամերիկյան հարաբերություններն արդեն փչացված են։ Որևէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ Սիրիան այն թատերաբերմն է, որտեղ հիմնականում բախվում են Ռուսաստան-Թուրքիա-Իրան և ԱՄՆ շահերը։ Այն նման է գեոպոլիտիկ եռացող կաթսայի, որտեղ ընկնողը կարող է պարզապես տարրալուծվել հալչել-գնալ անհետ ու անհիշատակ։
Երևանում փորձ է արվում մանիպուլացիայի միջոցով հիմնավորել, թե պատմական պարտք են հատուցում Սիրիային օգնելով։ Սակայն Ամերիկան իր մոտեցումն ունի։ Ի վերջո նույն պատմական պարտքը Երևանն ունի նաև Ամերիկայի հանդեպ։ Ինչևէ։ Միացյալ Նահանգների համար Հայաստանի փաստացի ներքաշումը սիրիական առճակատմանն, այն էլ իր գեոպոլիտիկ հակառակորդի ճամբարի կազմում, դա նշանակում է հարվածել ամերիկյան ազգային անվտանգությանն ու ազգային շահերին։ Իսկ պրագմատիկ ամերիկացիներն ինչ-ինչ, բայց դրան հակադարձելու ծով գործիքակազմ ունեն։
Հակազդեցության առաջին ծիծեռնակներն էլ կան՝ ՆԱՏՕ-ն սկսում է կամաց-կամաց չեղարկել Հայաստանի հետ իր ծրագրերը։ Իհարկե, ամեն բան դրանով չի սահմանափակվի։ Դեռ կա նաև 904 արգելքի չեղարկումը կամ շրջանցումը, որը կարվի ամենայն հավանականությամբ եկող տարվա նախագահական ընտրություններից հետո։ Հանրագումարում, ստացվում է մի իրավիճակ, երբ Երևանի հաշվին բոլորը ստանում են այն, ինչ ուզում են, իսկ տուժում է հենց Երևանը՝ «իր խելքի երեսից»։
NEWSPRESS.am