Հերոսանում ենք, բայց ինչի՞ հաշվին
ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության պատգամավոր Հայկ Սարգսյանի համար Մարտի 1-ի օրն ու այդ օրը տեղի ունեցածը ևս մեկ անգամ առիթ են հանդիսացել սեփական անձի մասին հասարակությանը հիշեցնելու և որպես քաղաքական կերպար՝ աչքի զարնելու համար։
Լավ քայլող պատգամավոր Հայկ Սարգսյանի ֆեյսբուքյան էջում կարդում ենք․ «2008 թվականի մարտի 1-ի լուսադեմին հայրս արտասվելով տուն վերադարձավ և գուժեց, որ զոհեր ունենք։ Այդ օրը մեր կյանքը փոխվեց։
Ես, թաքուն արտասվելով, ինքս ինձ երդվեցի, որ ամեն ինչ անելու եմ, նրանց պայքարը շարունակելու եմ, և իմ պայքարի ընկերներին սպանողները պատասխան են տալու։ Կատաղությունը, անզորությունն ու վրեժի զգացումը խեղդում էին ինձ։
2008-ից հետո սա առաջին մարտի 1-ն է, որ հարաբերականորեն հանգիստ եմ»։
Երիտասարդի այս գրառումը գուցե շատ սրտառուչ լիներ և հասներ մարդկանց սրտերին, եթե չիմանայինք, թե ում որդին է Հայկ Սարգսյանը։ Ով չգիտի՝ կարճ հիշեցում․
«Հայկ Սարգսյանը Տեր-Պետրոսյանի ժամանակ թոշակառուների փողերը կերած, հետո Մարգարյան Անդրանիկի համառ ջանքերով չդատված Զարեհ Սարգսյանի որդին է»։
Այս պարագայում, հարց է առաջանում՝ արդյո՞ք նա հորից հորից պատասխան է պահանջել արարքի համար, կորզել է նրանից երդում՝ այևս նման քայլ չանելու համար, չէ՞ որ նրա հոր քայլից էլ բազմաթիվ այլ մարդիկ են թաքուն արտասվել, շատ մարդկանց է վրեժի զգացումը խեղդել։
Ճիշտ է, երեխաները պատասխանատվություն չեն կրում ծնողների արարքների համար, սակայն մի բան հաստատ կարող են անել՝ պետք չմոռանալ սեփական արմատներն ու դուրս գալ արհեստական կաղապարներից և հասարակությանը ներկայանալ առանց դիմակի։ Իսկ առանց դիմակի Հայկ Սարգսյանը մի մարդ է, ով ընդամենը կարողացավ ճիշտ ժամանակին հայտնվել ճիշտ տեղում․․․
Սա է նրա կարիերայի մեկնարկի ու թռիչքաձև զարգացման միակ ճանապարհը։