Ժողովրդավարության ցուցի՞չ, թե Փաշինյանի դեմ հասունացող ալիք․ ՏԻՄ ընտրությունների աքսիոման
Փետրվարի 17-ին Հանրապետության 24 համյանքում անցկացվել են ՏԻՄ ընտրություններ, որոնց մասնակցել է ընտրողների 58 %-ը։
Այս ընտրությունների արդյունքում հիմնականում հաղթեցին գործող համայնքապետերը, որոնց շրջանում կային նաև հանրապետականներ։ «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունից առաջադրվածների մեծ մասը պարտվեց։
Այս հարցին անդրադառնալով` ԱԺ ճեպազրույցի ժամանակ ԱԺ փոխնախագահ, իմքայլական Լենա Նազարյանը հայտարարեց, թե ՔՊ-ն թեկնածու չի առաջադրել, այլ նրանք են ինքնաառաջադրվել։
«Եթե կուսակցությունը ցանկանար, կարող էր, իհարկե, առաջադրել թեկնածուներ, ովքեր կարող էին հաղթել, ուղղակի չէինք ուզում մոնոպոլիզացնել քաղաքական դաշտը, որ բոլոր ցանկացողներն առաջադրվեն, և համայնքը որոշի»․․․
Առաջին հայացքից արդարացի ու անկեղծ հնչող այս հայտարարությունը թերևս հերթական դեմոգոգիան է, որով փորձում են հասարակության ուշադրությունը շեղել իրական խնդրից։
Ակնհայտ է, որ վերջին շրջանում ՔՊ-ն՝ ի դեմս նոր իշխանության, բավականին գցել է իր վարկանիշը։ Իշխանությունից դժգոհ և սպասելիքները չարդարացած քաղաքացիների թիվն աստիճանաբար ավելանում է։
Չի բացառվում, որ հենց այս ու սրա նման շատ այլ հարցեր նկատի ունենալով էլ, ՔՊ-ն որոշել է ՏԻՄ ընտրություններում թեկնածուներ չառաջադրել՝ կանխատեսելով նրանց պարտությունը։
Ու այսօր արդեն փորձելով արդարացնել ՔՊ-ի պարտությունը՝ Լենա Նազարյանը հայտարարում է, թե էդ մենք չենք ուզել, որ հաղթեն, եթե ուզեինք՝ մենք ինքներս նրանց կառաջադրեինք, կսատարեինք ու կհաղթեին․․․
Չանդրադառնանք մեդալի այն կողմին, որ Նազարյանը փաստորեն խոստովանում է, որ ընտրություններին հաղթելու համար կարևորը ո'չ թե ժողովրդի ցանկությունն է, այլ, իր թեկածուին ամեն գնով անցկացնելու, իշխանության որոշումը։
Պարզապես նկատենք, որ ստեղծված իրավիճակում Նազարյան Լենան երևի թե այլ մեկնաբանություն չէր կարող գտնել։ Իհարկե, նա կարող է ասել ինչ ուզում է, սակայն փաստն այն է, որ ժողովուրդն ընտրության գնալիս ամենևին էլ չի նայել՝ տվյալ թեկնածուն առաջադրված է Քաղպայմանագրի՞ կողմից, թե՞ ինքնաառաջադրված է։
Վերջին հաշվով, թեկնածուի անվան կողքին գրված է լինում ո՛չ թե առաջադրված կամ ինքնառաջադրված թեկնածու, այլ պարզապես ՔՊ-ական։ Ու, ըստ էության, հասարակությունը չի ընտրել ՔՊ-ականին, քանի որ չի ցանկացել ունենալ իշխող կուսակցության ղեկավար։
Իմքայլական Հայկ Կոնջորյանը, ճեպազրույցի ժամանակ, զուր փորձում էր իրավիճակը փրկել։ Նա երևույթը ցանկացավ ներկայացնել որպես «ժողովրդավարության ցուցիչ»։ Այսինքն՝ իբր իշխանությունը չի ազդել հասարակական կարծիքի վրա և չի ստիպել ընտրել իր թեկնածուին։
Իսկ սա արդեն ավելի վատ է ՔՊ-ականների համար․ հասարակությունը, ունենալով ազատ ընտրելու իրավունք, չի ցանկացել ընտրել գործող իշխանության ներկայացուցչին՝ իր դժգոհությունն այդ կերպ արտահայտելով․․․
Հիշենք խորհրդարանական ընտրությունները, երբ ժողովուրդն ընտրեց բոլոր նրանց, ում անվան կողքին ՔՊ էր գրված, անկախ այն բանից՝ ճանաչո՞ւմ է թեկնածուին, թե՞ ոչ, կարևորը՝ Նիկոլ Փաշինյանի կուսակիցն է։ Այսինքն՝ ժողովուրդն ընտրեց Նիկոլ Փաշինյանին, իսկ այսօր արդեն հասարակության զգալի մասը մերժում է ՔՊ-ականներին՝ մերժելով նրանց պարագլխին․․․
Արմինե Մկրտումյան