Ժողովրդի թվացյալ հաղթանակը «գլխում տիրող աղքատության» հետևանք էր
ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին խիստ վրդովվեցրել է արձագանքներն՝ ի պատասխան իր կողմից արված այն արտահայտության, թե «աղքատությունը մարդկանց գլխում է»։ Ազգային ժողովի նիստում անդրադառնալով այդ արձագանքներին՝ նա, մասնավորապես, նշեց․
«Հիմա էլ ասում են, թե ես ասել եմ աղքատությունը մարդկանց գլխում է։ Ես դա ասել եմ, որպես այդ աղքատությունը ծայրից ծայր անցած մարդ և ես հաղթահարել եմ այդ աղքատությունը։ Իմ գլխում հասկացել եմ, թե ինչ ա նշանակում քաղաքացի»։
Դե ինչ, կեցցե Փաշինյանը․ նրա բախտը, մեծ հաշվով, բերեց։ Նա ժողովրդի համընդհանուր ընկճվածության ֆոնին կարողացավ հասնել արդյունքի։ Ու թեև նա ընդդիմախոսից դարձավ իշխանավոր, բայց այդպես էլ չմաքրեց իր ճակատի դրոշմը՝ նախկին «հաճախորդի» պիտակը։ Ու հիմա մի կողմից այդ խարանը, մյուս կողմից էլ՝ նրա՝ քայլ առ քայլ իրար հաջորդող հայտարարությունները, էյֆորիայից դուրս եկող ժողովրդին առիթ են տալիս մտածելու՝ իսկ միգուցե սա հաղթանա՞կ չէր․․․
Նա իր շարժման օրերին հայտարարում էր, թե աղքատներ չեն լինելու, ու ժողովուրդը միամիտ մտածում էր, թե Նիկոլն իրենց «լավ ապրելու» հնարավորություն է տալու։ Իսկ այսօր արդեն, վարչապետ Նիկոլը Հայաստանի նման աղքատ երկրում, որտեղ գերակշռող մասը համարվում է աղքատ, հայտարարում է, թե աղքատությունը ձեր գլխում է։
Իհարկե, աղքատությունը նրանց գլխում է․ եթե գլխում չլիներ, կմտածեին, որ այն, ինչ խոստանում է «Սերժի հաճախորդ» կոչվող մարդը, չի կարող իրատեսական լինել։ Եթե աղքատությունը գլխում չլիներ, ապա կհասկանային, որ պայքարում են մեկ մարդու վարչապետ դարձնելու համար, ու եթե գլխի մեջ աղքատություն չլիներ, էլի շատ ու շատ բաներ կհասկանային։ Բայց Փաշինյանի բախտը բերեց, որ, ինչպես ինքն է ասում, մարդկանց գլխում աղքատություն էր, ու նրանք տառացիորեն չէին հասկանում, թե ինչ են անում, ինչու են անում․․․ իշխում էր դեմագոգիան ու մի հրահանգ՝ «մերժել Սերժին»․ այս համընդհանուր ցանկությունն էլ միավորեց մարդկանց ու դուրս հանեց փողոց։ Նրանց գլխում աղքատություն էր ու չէին մտածում, թե Սերժին մերժելուց հետո ինչ կարող է լինել, կարևորը նրանց համար այն էր, որ Սերժը չլիներ։
Ու հիմա այն չէ հարցը, կա՞ Սերժը, թե՞ չէ, այլ այն, որ փաստորեն, Փաշինյանը ոչ միայն չկատարեց իր տված խոստումներից և ոչ մեկը, այլև իրեն աթոռին նստեցնող և իրենից ակնկալիքներ ունեցող մարդկանց աղքատ գլուխներ է անվանում։
Փաշինյանն ինքն է պատասխանատվություն կրում աղքատությունը վերացնելու համար, ու հիմա մարդկանց վրա մուննաթ է գալիս, թե ձեր գլուխն է աղքատ, հանեք ձեր գլխից։
Նա հիմա էլ իր դեմագոգիայով երկրորդ քայլերթի կոչ է անում, թե եկեք տնտեսական հեղափոխության քայլերթ անենք։ Ուղիղ իմաստով է ասում նա այդ ամենը, թե փոխաբերական՝ կարևոր չէ, էականն այն է, որ «հարուստ» գլուխ ունեցողները երկրորդ անգամ նույն սխալը թույլ չեն տա։
Ցավալի էր նաև, որ Ազգային ժողովում, նրա ելույթից հետո միայն ձեռքի վրա հաշված մարդիկ խոսեցին ու հակադարձեցին նրան, իսկ իմքայլականները լուռ էին, ու այնպիսի տպավորություն էր, որ նրանց ո՛չ միայն գլուխները, այլ հոգին է աղքատ։ Այնքան աղքատ, որ առանց հասկանալու գովերգեցին, քծնեցին ու կողմ քվեարկեցին կառավարության ներկայացրած աղքատիկ ծրագրին։
Ոչ ոք չէր կասկածում, որ իմքայլականները «սղղցնելու» են ծրագիրը. նրանք հենց կոճակներ սեղմելու համար են ընտրվել, բայց որ նաև այդչափ կքծնվեն, ուղղակի նողկալի էր։ Պատգամավորներից մեկն ասում է․
«Պարո՛ն Փաշինյան, եթե դուք միայն գրեիք այս ծրագրում, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, ես միևնույնն է՝ կողմ էի քվեարկելու․․․»;
Այս անհեթեթ ու քաղաքական գործչին անվայել հայտարարությունից հետո ուզում ես հավատալ, որ աղքատությունն իրոք մարդկանց ուղեղում է։ Ափսոս, որ այդ մաքրած ուղեղներից տուժում է նաև հարուստ հոգով ու ադեկվատ ժողովուրդը։
Չենք ուզում անդրադառնալ հնարավոր զարգացումներին ու պատճառահետևանքային կապերին, պարզապես արձանագրենք․ ժողովրդի թվացյալ հաղթանակը, որը հավակնում էր դառնալ գոնե հերթական բարոյական հաղթանակը, ըստ Փաշինյանի տրամաբանության, պարզապես մարդկանց «գլխում տիրող աղքատության» հետևանքն էր․․․
Արմինե Մկրտումյան