Հանուն իշխանության պահպանման՝ չխնայել նույնիսկ զինվորներին
Քիչ են պատահում դեպքեր, երբ երկրի ղեկավարը պատրաստ է երկրից մեկ գյուղ թողնել հանուն իր իշխանության պահպանման։
Այն, ինչ կատարվում է այժմ Հայաստանում, երևի ապագայում պատմաբանները կդասեն հենց այս կարգի դեպքերի շարքին։ Ամեն ինչ արվում է՝ հանուն իշխանության պահպանման, ընդ որում՝ մեկ անձի՝ Փաշինյան Նիկոլի իշխանության պահպանման։ Ու որքան էլ դա ցավալի է նշել, ժողովուրդը կա′մ չի հասկանում՝ ինչ է կատարվում, կա′մ դեռ հարբած է իշխանափոխության էյֆորիայով, կա′մ էլ վերջին տարբերակում՝ իր համար միեւնույնն է դարձել։
Որևէ կերպ ո′չ Փաշինյանը, ո′չ նրա թիմը և ոչ էլ որևէ մեկը որևէ գերատեսչությունից չի կարող համոզել, որ Սիրիա զորակազմ ուղարկելը, կապ չունի՝ սակրավոր, բժիշկ թե ռազմական ոստիկան, արվել է Ռուսաստանի ու անձամբ Պուտինի սիրտը շահելու համար։ Այլ պարագայում, այսքան կցկտուր չէին լինի հիմնավորումներն այդ գործողության հետ կապված։ Իսկ բացատրությունը մեկն է՝ Փաշինյանը շատ լավ հասկանում է, որ ինչքան էլ կոկորդ «ճղի», միևնույնն է, ինքը կախված է ռուսներից ու իր իշխանությունը կես ժամվա կյանք կարող է ունենալ, եթե Կրեմլը հանկարծ այդպես որոշեց։
Փաշինյանը նաեւ շատ լավ է հասկանում, որ ինքը ընդդիմադիր խաղալիս այնքան է, մեղմ ասած, «դուրս տվել», որ հիմա մնացել է այդ ամենի տակ ու մի կերպ պետք է այդ ամենը չեզոքացնի։ Սակայն Փաշինյանը ու ինչու չէ՝ նաեւ Հակոբյան Աննան, շատ են սիրում կառավարական «դաչայում» ապրելը, ճոխ կենցաղը, թանկարժեք վոյաժները։ Այս ամենի սիրույն էլ նա սկսում է քայլը քայլի հետեւից, աստիճանական աճող քծնանքով շահել ռուսների սիրտը ու այդ ընթացքում կանգ չառնել նույնիսկ 83 հոգու կյանքի հետ խաղալու գայթակղության առաջ։ Սա այն ռացիոնալ բացատրությունն է, որը այժմ կա սեղանին, որը ամեն մի ողջամիտ մարդ հասկանում է՝ պատռելով ստի, կեղծիքի, պոպուլիզմի ու դեմագոգության դիմակը, որը որքան էլ թավշյա, սակայն արդեն սկսել է նեխման առաջին նշանները ցույց տալ։
Սակայն Փաշինյանը թերեւս մոռացել է, որ կա Մեծ քաղաքականության խաղը, որտեղ երբ գալիս են պայմանավորված, արջի ծառայություն մատուցած «մանրապճեղներին» պարզապես զոհում են ու բերում նորերին, ավելի վստահելիներին։