Սիրիական արկածախնդրության ռիսկերը Փաշինյանը լա՞վ է գնահատել
Երեկ հայտնի դարձավ, որ պաշտպանության նախարարությունը զորախումբ է ուղարկել Սիրիա, որն իրականացնելու է բացառապես խաղաղասիրական առաքելություն։ ՊՆ տարածած հայտարարության մեջ, մասնավորապես, ասվում է, որ 83 հոգանոց զորախումբը մարդասիրական մասնագիտական օժանդակություն է ցուցաբերելու Սիրիայի ժողովրդին և բաղկացած է ականազերծողներից, բժիշկներից և նրանց անմիջական անվտանգությունն ապահովող հայ մասնագետներից։
Նախկին ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանն էլ հայտարարել էր, իր ֆեյսբուքյան գրառման մեջ, որ Հայաստանն, ըստ էության, օրենքների կոպտագույն խախտումներով է զորախումբն ուղարկել Սիրիա և այս կասկածները փարատելու համար կոչ արել հնարավորինս արագ արձագանքել կառավարությանը և հրապարակել Դամասկոսի պաշտոնական խնդրանքը Երևանին, բացատրել, թե ինչու առանց միջազգային պայմանագրի առկայության նման քայլի է գնացել և նաև պարզաբանի, թե հայկական զորախմբի ներկայացուցիչները Սիրիայում ինչ իրավունքներ ունեն։
Ըստ էության, մտահոգությունները բավական խորն են ու բովանդակային։ Ու մինչ Աշոտյանն այս ամենի մասին ահազանգում էր, Մոսկվայից եկավ կառավարության համար այնքան սպասված «բարի լուրը»՝ Շոյգուն երախտագիտություն էր հայտնել Մոսկվայում գտնվող Պնախարար Դավիթ Տոնոյանին, գովել, ասել, որ Հայաստանը Ռուսաստանի համար առանցքային դաշնակից է և առաջինն է արձագանքել Սիրիայի ժողովրդին օգնելու Մոսկվայի կոչին։
Դժվար է պատկերացնել, թե ինչ կարգի դիլետանտ պետք է լինի կառավարությունն իր վարչապետով հանդերձ՝ ի դեմ Փաշինյանի, և ինչքան մտասևեռված ռուսների մոտ իրենց հանդեպ եղած վստահության պակասի լրացման գաղափարով, որ հանուն այս գովասանքի նման քայլի գնա։ Իրականում, եթե Հայաստանն ուզում էր օգնել Սիրիային, պետք է դա արվեր Դամասկոսի հրավերի առկայությամբ միայն, միջազգային պայմանագրով ամրագրվելուց հետո։
Հիշեցնենք, որ Ռուսաստանը փաստացի միակ երկիրն է, որին Դամասկոսը խնդրել է միջամտել և իրականացնել հակաահաբեկչական գործողություններ իր սուվերեն տարածքում։ Նույնիսկ ամերիկյան զորակազմի առկայությունը Սիրիայում միջազգային իրավունքի տեսակետից օրենքի խախտում է և ոտնահարում է Սիրիայի սուվերենիտետը:
Երկրորդ. ունենալով հսկայական Սփյուռք՝ Նիկոլ Փաշինյանն արդյոք հստակ գնահատե՞լ է բոլոր ռիսկերը, նախքան զորախումբ ուղարկելը, այն էլ՝ ՀՀ դրոշի ներքո հանդես եկող, դրանով Հայաստանի վրա հրավիրելով ԻՊ զինյալների ուշադրությունը։ Ունի՞ արդյոք բավարար ապահովագրվածություն ՀՀ քաղաքացին կամ Սփյուռքում բնակվող հայ մարդն ԻՊ զինյալի կողմից, եթե իրեն «ջիհադ» հայտարարվի և սկսվեն, օրինակ, ահաբեկչական բռնարարքներ հայկական համայնքներում կամ Հայաստանում։ Որքա՞ն լավ են պատկերացնում Փաշինյանի թիմում, թե ինչ է ռադիկալ իսլամը կամ քաղաքական իսլամը և ինչի կարող է հանգեցնել այս արկածախնդիր քայլը, որը հանուն Մոսկվայի սիրաշահման է արվել։ Հստա՞կ է գնահատել արդյոք Փաշինյանն Արևմուտքի, մասնավորապես՝ ԱՄՆ-ի հնարավոր արձագանքը։ Հիշեցնենք, Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման մանդատն ունեցող Մինսկի խմբի եռանախագահությունում ԱՄՆ-ն համանախագահող երկիր է։
Իհարկե, էլ չենք խոսում նաև Աշոտյանի բարձրացված հարցերից վերջինի՝ մեր զինվորականների՝ Սիրիայում ունեցած իրավունքների մասին։ Եվ վերջապես, ինչու էր խաբում ՊՆ-ն, երբ ժամեր հետո բացահայտվելու էր, որ զորախմբի կազմում եղել են նաև ռազմական ոստիկաններ։