Փաշինյանը «գիգանտի» գրպանում է․ ինչո՞ւ է նա ակնարկում իր հեռանալու մասին
«Կշարունակեմ իմ առաքելությունն այնքան ժամանակ, որքան ժողովուրդը գոհ լինի իմ աշխատանքից: Իսկ երբ իմ ժողովուրդը որոշի ինձ հեռացնել այդ պաշտոնից, ես կհեռանամ, գուցե կաշխատեմ՝ որպես լրագրող, գուցե նոր գրքեր կգրեմ»։
Այս մասին ասել է ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը՝ շվեյցարական RTS հեռուստառադիոընկերությանը տված իր հարցազրույցում։
Նախ․ արդարության համար պետք է նկատենք, որ վարչապետի պաշտոնից հեռանալուց հետո, Փաշինյանն այլևս չի կարող վերադառնալ իր անցյալին ու գլուխը կախ լրագրող աշխատել։ Բայց այն, որ նա սկսել է խոսել իր հնարավոր հեռանալու և այլ գործով զբաղվելու մասին՝ արդեն իսկ իր մեջ խորհուրդ ունի։
Նկատենք, որ Փաշինյանին ողջ ժողովուրդը չի ընտրել, այլ ընտրությանը մասնակցած մոտավորապես 50 % քաղաքացիների կեսից ավելին։ Բացի այդ, այս ընտրող զանգվածի մեծ մասն էլ արդեն սկսել է հուսահատվել, հիասթափվել իր ընտրությունից ու ընդվզել։
Ու որքան էլ Փաշինյանը բարձր խոսի ու համոզի, թե ժողովուրդը դեռ չի ուզում իրեն ճանապարհել, ինքը՝ որպես եփված քաղաքական գործիչ, հասկանում է, քաջ գիտակցում, որ այլևս ինքն անցանկալի ղեկավար է։ Ու դա է շարժառիթ դարձել նրա համար՝ ասելու, թե կարող է հեռանալ, լրագրող դառնալ, գիրք գրել․․․
Գիրք գրելու տարբերակը, թերևս, Փաշինյանի մոտ ամենալավը կստացվի, քանի որ նա բավականին փորձ է ձեռք բերել իր փառքի ճանապարհին․ շարքային լրագրող, խմբագիր, ընդդիմախոս քաղաքական գործիչ, պատգամավոր, օդից կախված լուրերի համաձայն՝ գրպանային ընդդիմություն ու վարչապետ, իսկ հետո արդեն նաև գահընկեց արված վարչապետ։ Իհարկե, վերջինի մասին դեռ վաղ է խոսել, բայց այն զարգացումները, որոնք տեղի են ունենում կառավարության թեթև ձեռքի շնորհիվ, հեռու չեն իրականություն դառնալուց։
Մի խոսքով, Փաշինյանն իր գրքում բավականին ասելիք կունենա։ Սա մի կողմից։ Մյուս կողմից էլ, դարձյալ անկեղծ լինելու համար, պետք է նկատենք, որ վերջին շրջանում Փաշինյանի պահելաձևը տարբերվում է մասկի-շոուներ սարքող ու ասֆալտին փռող Փաշինյանի պահվածքից։
Նա կա՛մ հոգնել է, կա՛մ հասկացել է, կա՛մ էլ կա մեկ այլ պատճառ, ու կարծես այլևս չի ուզում շարունակել սկսած «խաղը»։ Բայց շախմատի մեջ նահանջ չկա․ ինչպես կանոնն է թելադրում՝ ձեռք ես տվել, պետք է խաղաս։ Ու նա շարունակում է խաղալ՝ ակնարկելով իր ընտրած ժողովրդի օգնությունը։ Արդեն որերրոդ անգամ, նա խոսում է ժողովրդի, իրեն բաց թողնելու կամքից։ Նա գիտակցում է, որ իքն իրենով չի կարող նահանջել, հետ կանգնել, քանի որ դա նրան թույլ չեն տա․․․
Գրանտակեր կազմակերպությունների ու պրոպագանդայի միջոցով իշխանափոխություն արած Հայաստանի «հպարտ» ու «դուխով» քաղաքացիներն այսօր երազանքներով փորձում են ուրվագծել իրենց ապագան՝ «առանց ՀՀԿ» կարգախոսով, այդպես էլ չգիտակցելով, որ խնդիրն այս պարագայում ՀՀԿ-ն չէ, այլ Հայաստանի կարգավիճակը։ Գերտերությունները Հայաստանն օգտագործում են իրենց շահերը բավարարելու համար, և Հայաստանը, մեղմ ասած, արտաքին ուժերի գրպանային երկիր է դարձել։
Պարզ չէ, թե «եթե ժողովուրդն ուզի՝ կհեռանամ ասելով» արդյո՞ք Փաշինյանն ակնարկել է ժողովրդին իր դեմ բողոքի ակցիաներ կազմակերպելն ու իր հրաժարականը պահանջելը, որպեսզի ազատվի իր ուսերին դրված պարտավորություններից, բայց ակնհայտ է, որ որպես գրպանային երկրի ղեկավար, ինքն էլ այդ նույն «գիգանտի» գրպանում է և առայժմ միայն «գիգանտն» է որոշում իր գրպանի պարունակությունից ազատվել-չազատվելու՝ Փաշինյանի հեռանալ-չհեռանալու հարցը․․
Այնպես որ, հանգիստ նստե՛ք տեղներդ․․․
Ա․ Սահակյան