Մամուլը և «բաց դռների» ոդիսականը
Ազգային ժողովի և նախագահական նստավայրի «բաց դռների» գաղափարը միանգամից շոյեց ամբոխի ականջն ու բոլորը բացականչեցին՝ «վիվատ, վարչապետ, վիվատ»։ Ավելի խոհեմները հասկացան, որ սա պարզապես պոպուլիստական, ամբոխի ականջը շոյելու համար արված հայտարարություն է, որը ոչ մի լավ բանի չի հանգեցնի։
Եվ ահա, խնդրեմ՝ Բաղրամյան 26-ից գողություն է արվել․ հուշադրամները չկան․․․ Իհարկե, ավելի ուշ, արդեն հաջորդ օրը՝ հունվարի 31-ին, նախաքննական մարմին տեղեկություն է ստացվել, որ հուշադրամները, որոնք առերևույթ գողացվել էին, իրենց տեղում են, բայց դրանից խնդիրն ամենևին էլ չմեղմացավ․․. փաստն այն է, որ օրը ցերեկով ինչ-որ մեկը, անտեսելով անվտանգության աշխատակիցների ներկայությունը, նրանց քթի տակով անցել-գնացել ու վերցրել է հուշադրամները։ Իսկ հետո, արդեն հաջորդ օրը, դարձյալ նույն սկզբունքով, հեշտ ու հանգիստ դրանք դրել է իրենց տեղը...
Սա «նոնսենս» է, խեղկատակություն ու խայտառակություն. այս ո՞ւր ենք հասել, որ թալանում են անգամ նախագահի նստավայրը։ Սա մի կողմից, մյուս կողմից էլ չի բացառվում, որ սա պարզապես արհեստականորեն ստեղծված առիթ էր «զրույց քաղաքացու հետ» ֆեյսբուքյան լայվով ասելու «ժողովուրդ ջան»-ին, որ վիճակը ծայրահեղ է, անընդունելի ու պետք է փակվեն դարպասները։
Այդպես է դա թե ոչ, շուտով պարզ կդառնա, փաստն այն է, որ բաց դռները սկսել են փակվել անգամ լրատվամիջոցների առաջ։ Այն լրատվամիջոցների, որոնց ազատության մասին անընդհատ շահարկում է Փաշինյանը։
Ըստ որոշ լուրերի՝ վարչապետը հրահանգել է «իմքայլականներին» բերանները չբացել, ավելորդ չխոսել ու հարցազրուկցներ չտալ։ Այդ է պատճառը, թե ոչ, բայց այսօր՝ փետրվարի 2-ին, «Իմ քայլը» դաշինքի նիստը Ազգային Ժողովում անցավ առանց լրագրողների։ Նրանց դիմաց «բաց դռները» փակվել էին. այն բաց դռները, որոնք Փաշինյանը բացել էր «ժողովրդի» առաջ։ Մինչ այս, լրագրողները նման երևույթի չեն հանդիպել։
ԱԺ-ում հավատարմագրված լրագրողները, ովքեր իրենց հավատարմագրով իրավունք ունեն ԱԺ մուտք գործել նիստերի, ճեպազրույցների և այլ միջոցառումների ժամանակ, առավոտյան ժամը 10-ից ԱԺ փակ դռների դիմաց են հայտնվել՝ նրանց ներս չեն թողել։
Չենք քննարկում այն, թե որքանով է ընդհանրապես ճիշտ բացել պետական կառույցների դռները ժողովրդի առաջ, հատկապես որ Բաղրամյան 26-ում ազատ մուտքն ու ելքն արդեն բացասական հետևանքներ ունեցան, այստեղ հարցն այն է, որ այդ դռները բացվում են այն ժամանակ, երբ դա պետք է իշխող կուսակցությանը։
Դռները բացվեցին, երբ ՀՀԿ-ականների վրա հարկավոր էր ճնշում գործադրել, իսկ լրագրողների հնարավոր ճնշող հարցերից խուսափելու համար այդ դռները փակվել են։
Սա իր հերթին ճնշում է ազատ լրատվության ու ազատ խոսքի վրա, իսկ հայտարարությունները, թե մամուլն այսօր ավելի ազատ է, ընդամենը միֆն է։ Այսօր ազատ կամարտահայտումը տեղ չունի անգամ սոցիալական ցանցերում։ Այնպես որ, խոսել ազատության մասին ու փակել դռները՝ ոչ այլ ինչ է, քան «բաց դռների» ոդիսական։