Նա իր կատուներին անվանում էր սիրուհիների անուններով․Դերենիկ Դեմիրճյանի մեծ տարօրինակության առեղծվածը
Մեր օրերում շատերն են նշում, որ գրողները, նկարիչները, արվեստի հետ կապ ունեցող մարդիկ ունեն տարօրինակություններ։ Այս ամենին կարելի է թերահավատորեն մոտենալ, սակայն երբ բացում ենք հայտնի գրողների մասին հուշերն ու թեկուզ նաև օրագրային գրառումները, հասկանում ենք, որ այդ մարդիկ իրոք խենթ էին։
Օրինակ` հայտնի գրող Չարլզ Դիկկենսը սիրում էր այցելել դիահերձարաններ ու նայել դիակներին։ Մենք միգուցե չկարողանանք բացատրել, թե ինչու էր այդպես անում Դիկկենսը, բայց ինքը այդ մասին գրում էր․ «Ինչ-որ անտեսանելի ուժ ինձ տանում է դիահերձարան»։
Սարսափ ու դետեկտիվ ստեղծագործությունների հեղինակ Էդգար Ալլան Պոն էլ վախենում էր մթությունից։ Այս դեպքում բավական է կարդալ, օրինակ, Պոյի «Սև կատուն» ստեղծագործությունը, ապա հիշել նաև վախի մասին ու նորից անհասկանալի կթվա, թե ինչու։
Հայ իրականության մեջ քիչ չեն նաև մեր գրողների տարօրինակությունները։ Այս անգամ մենք կխոսենք հայ մեծ գրող Դերենիկ Դեմիրճյանի տարօրինակ սովորության մասին։
Դեմիրճյանն իր կատուներին անվանում էր իր սիրուհիների անուններով։
NEWSPRESS.am-ը զրուցել է Դերենիկ Դեմիրճյանի տուն-թանգարանի վարիչ Կարինե Ռաֆայելյանի հետ, ով մեզ հետ զրույցում մանրամասն խոսեց այդ տարօրինակության մասին։
«Դերենիկ Դեմիրճյանը շատ է սիրել կենդանիների, հատկապես ջերմ զգացմունքներ է տածել կատուների նկատմամբ։ Այս տանն ապրել է Զանգի շունը։ Գրողն իր սենյակում ունեցել է արագիլների ընտանեկան լուսանկար, որը հոգեպես հանգստացրել է Դեմիրճյանին և անուղղակի կապ է ստեղծել գրողի ու կենդանիների միջև։ Նա առհասարակ սիրել է նաև բոլոր կենդանիներին, որոհվհետև մեծ սիրտ ուներ ու մարդկանցից բացի, այդ սերը տալիս էր նաև կենդանիներին։
Կա մի պատմություն այն մասին, որ մի անգամ Դերենիկ Դեմիրճյանը լուսամուտից տեսնում է գյուղից քաղաք եկած մի գյուղացու, ով իր հետ բերել էր նաև բեռով բարձած իշուկի։ Դեմիրճյանը, տեսնելով տանջված կենդանուն, մտածել է, որ նա սոված կլինի և հացի կտորի վրա կարագ է քսել, կանաչի դրել ու այդ եվրոպական բուտերբրոտը տարել է ու տվել իշուկին։ Սակայն Դեմիրճյանի ամենասիրելի կենդանիները եղել են կատուները ու նա իր կատուներին անվանել է իր սիրուհիների անուններով։ Այս մասին վկայում են թե՛ Դեմիրճյանի ընտանիքի անդամները, և թե՛ Հրաչյա Հովհաննիսյանը։
Նրա կատուների անունները եղել են Էլյոնորա, Շառլոտա, Մարան և Օֆելյա։ Դեմիրճյանն այս տանը զուգահեռ պահում էր մի քանի կատուներ։ Տանն ապրում էր նաև Զանգի շունը։
Հարևանները պատմում են նաև, որ Դեմիրճյանն ու իր կինը հոգ էին տանում նաև բակի անտուն, թափառական կենդանիներին նկատմամբ։ Շառլոտան եղել է Դեմիրճյանի ամենադաստիարակված ու գեղեցիկ կատուն։ Պատահականություն չէր, որ նա կատուներին անվանում էր սիրուհիների անուններով, քանի որ նույն ջերմության, հույզերի կրողն էին սիրելի կանայք և սիրելի փիսիկները։ Երբ կարդում ենք Դեմիրճյանի նամակները, տեսնում ենք, թե ինչ ջերմ է արտահայտվում կենդանիների մասին։ Յուրաքանչյուր փիսիկի մահը մի տիեզերական ողբերգություն էր Դեմիրճյանի համար»։