Տարածքների հա՞րց. ինչո՞ւ է պետք Փաշինյանին լարել Հայաստան-Արցախ հարաբերությունները
Այսօր քարոզարշավի շրջանակներում վարչապետի ժ/պ Նիկոլ Փաշինյանը Ճամբարակում հերթական անգամ մատ է թափ տվել, այս անգամ, ուշադրություն... լեյդիս ընդ ջենթլմեն, Արցախի ղեկավարության վրա: Սա հաստատապես կարմիր գիծ էր, որ անցավ Փաշինյան Նիկոլը:
Չի պատկերացնում Փաշինյան Նիկոլը, որ Բակո Սահակյանը մերժված Սերժ Սարգսյանը չէ, Բակո Սահակյանին իրապես ընտրել է Արցախի ժողովուրդը, Բակո Սահակյանը գլուխը բարձր քայլում է իր ժողովրդի կողքին, հետ, մեջ և ավելի պակաս քանակության «ախրաննիկներով», քան ինքը՝ ժողովրդի ծոցից դուրս եկած Փաշինյանը:
Փաշինյանն արդարանում է, թե ինքը Հայաստանի «ամենապրոարցախյան» ղեկավարն է՝ իր որդին միակն է, ով ծառայում է Արցախում՝ ընդգծելով, թե Սերժ Սարգսյանը որդի չունի, Լևոն Տեր-Պետրոսյանի որդին էլ Շամշադինում է ծառայել: Ինչպես հասկանում եք, Փաշինյանի միկրոմենամարտը կրկին Ռոբերտ Քոչարյանի դեմ է: Ինչևէ: Սա թողնենք:
Հիմա արդարացիորեն հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ է Փաշինյան Նիկոլը նենգափոխում Դավիթ Բաբայանի ու առավել ևս իր խոսքը, թե ոչ միայն Հայաստանի, այլև Արցախի ղեկավարների որդիներն էլ Արցախում չեն ծառայում: Բաբայանն ասել է, որ, ասենք, Բակո Սահակյանի որդին էլ է ծառայել, Արկադի Ղուկասյանի որդին էլ է ծառայել ու արդարացիորեն հարցրել է ընդամենը, թե ում նկատի ունի Փաշինյանը:
Փաշինյանը հարցնում է, թե ընդհանրապես Արցախի ղեկավարությունն ինչո՞ւ է խառնվում ՀՀ խորհրդարանական ընտրություններին: Իսկ հարցրե՞լ է Փաշինյան Նիկոլն ինքն իրեն ու իր խղճին, թե հատկապես ինչո՞ւ են ՀՀ ԱԺ ընտրությունններին «խառնվել», ասենք, Վիտալի Բալասանյանը, Արշավիր Ղարամյանը, Սենոր Հասրաթյանը: Որովհետև Փաշինյանն ընդամենը չի ճանաչում արցախցիներին, Արցախը նրա համար սկսվում և վերջանում է որդու ծառայության «ֆենոմենով» և Ռոբերտ Քոչարյան անձով, նույնիսկ ոչ Սերժ Սարգսյանով, ինքը լավ կհասկանա, թե ինչու:
Ու եթե Հայաստանի տարածքում ինքը կարող է աջուձախ ասֆալտին փռել ու ասել՝ չշշկռվեք, ապա Արցախում նախ պետք է ասֆալտ փռել, հետո էլ իրեն կհասկացնեն, որ ինքն է շշկռվել: Տպավորություն է, որ Բելառուսի ԱԳՆ մամուլի խոսնակի մակարդակով ստացած ապտակը Փաշինյանը չի մարսել ու «մուռը» «թույլերից» է հանում: Խոսնակների հետ շփումը լավ չի ստացվում:
Ի վերջո, ամենակարևորը՝ ի՞նչ է սա, եթե ոչ Հայաստանի և Արցախի ժողովուրդներին միմյանց դեմ լարելու կոնկրետ նպատակ, որին ծափահարում են սահմանամերձ Ճամբարակում: Ծափահարում է նաև նրա թիկունքում կանգնած չծառայածների «վաշտը»: Ու ամենաողբերգական այն է, որ շարունակելու է, չհասկանալով, թե միտումնավոր, ծափահարել, երբ երկու ժողովրդի թշնամանքի հիմքով Արցախյան շրջանները կհանձնվեն իսկական թշնամուն, ու կրակի հաջորդ թիրախը կդառնա նաև Ճամբարակը:
Իբրև վերջ՝ եթե կա մեկը, ով պարզաբանում պետք է պահանջի, Բակո Սահակյանն է, ոչ թե Արցախի հաղթանակը կուսակցական շահերին ստորադասած սասունմիքայելյանների թիկունք Նիկոլ Փաշինյանը: