Եղիշե Չարենցի վերջին նամակն ուղղված իր կնոջը՝ Իզաբելլային
20-րդ դարի հայ գրականության ամենաինքնատիպ գրողի՝ Եղիշե Չարենցի կյանքը լի էր բախումներով ու ողբերգականությամբ։ Այն տանջանքները, տառապանքն ու հոգեբանական հարվածները, որ կրեց Չարենցը, ամբողջությամբ տեղ գտան նրա պոեզիայում։ Որքան էլ ուսումնասիրում են Չարենցին, սակայն մինչ օրս նա համարվում է ամբողջությամբ չուսումնասիրված, որոշ դեպքերում նաև անհայտ հեղինակ։ Մինչ օրս ջրի երես են դուրս գալիս Չարենցից անտիպ գործեր։ Չարենցի կյանքի ամենաողբերգական էջերը կապված են նրա երկրորդ բանտարկության հետ։ Ներկայացնում ենք Չարենցի վերջին գրավոր տողերը՝ ուղղված իր կնոջը՝ Իզաբելլային։
«Ինչպես եմ ես կարոտել քեզ, Բոժիկին, Ադոկին․․․․
Է՛հ, լավ է չգրեմ։ Աստուծով կհանդիպենք իրար։ Ամուր եղիր, հարազատս, եթե նույնիսկ փողոց գցեն։ Չէ՞ որ միայն մենք չենք տառապում, այլ շատ-շատերը, նույնիսկ մարդիկ, ինչպես մենք ենք։ Միայն աշխատիր պահել քեզ և երեխաներին, ես քեզանից պահանջում եմ միայն դա։ Թող Աստված ձեզ պահապան լինի, չէ որ մենք, հարազատս, ոչ ոք չունենք։ Համբուրում եմ ձեզ շատ, միլիոն անգամ և ավելի»։
(Երևանի բանտ, 1937 թվական հոկտեմբեր)