Մի արյունոտված բինտի ու թիկնապահի դերի պատմություն․․․
ՀՀ վարչապետի` կոռուպցիայի դեմ պայքարի գծով օգնական Արեն Մկրտչյանը դեկտեմբերի 9-ին կայանալիք արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններում կառաջադրվի որպես ռեյտինգային թեկնածու:
Այս մասին «Ֆեյսբուք»-ի իր էջում հայտնել է Մկրտչյանը:
««Իմ քայլը» դաշինքի ընկերներիս առաջարկով ս.թ. դեկտեմբերի 9-ին կայանալիք խորհրդարանական ընտրություններին ընդառաջ առաջադրում եմ թեկնածությունս Լոռու մարզում որպես ռեյտինգային թեկնածու»,- գրված է Մկրտչյանի հրապարակման մեջ:
Հաջորդն առաջադրման մասին հայտարարել է Գյումրիից վարչապետի հետ Երևան հասած մոդայիկ ակնոցներով թիկնեղ տղան, ով այդպես էլ սկզբից մինչև վերջ հանդես եկավ Նիկոլ Փաշինյանի թիկնապահի դերում։
ՀՀ Պետական վերահսկողական ծառայության պետի տեղակալ Հայկ Սարգսյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է. «Ուրախ եմ տեղեկացնել, որ դեկտեմբերի 9֊ին կայանալիք ԱԺ ընտրություններում առաջադրվել եմ որպես պատգամավորի թեկնածու Գեղարքունիքի մարզում։ Արձակուրդս անց եմ կացնելու հայրենի մարզում, կլինեմ բոլոր 5 քաղաքներում և գյուղերում»։
Սրանք այն տղաներն են, որոնցից յուրաքանչյուրն աչքի ընկավ մի հատկանիշով՝ Հայկն, ինչպես վերը նշեցինք՝ թիկնապահի դերով, իսկ Արեն Մկրտչյանը՝ ավտովթարի ենթարկված, հալածված և արյունոտ բինտն այդպես էլ գլխից չհանող հեղափոխականի կերպարով։
Հիմա դառնանք տղաների՝ պաշտոն ստանձնած օրվանից ի վեր արած գործին․ թե՛ Արեն Մկրտչյանը, թե՛ Հայկ Սարգսյանը այս ամիսների ընթացքում որևէ լուրջ աշխատանք՝ իրենց վստահված ոլորտներում չեն իրականացրել՝ ընդամենն աչքի են ընկել Ֆեյսբուքի ակտիվ էջերով, իսկ դե կոռուպցիայի դեմ պայքար ասվածը ֆիլմերի սերիալ էր ընդամենը, ուրիշ ոչինչ։
Արդյո՞ք այս ամենի, այս ոչ պրոֆեսոնալներին իշխանության բերելու համար հասարակությունը մերժեց Սերժին ու իր համակարգը, մի՞թե կրթված, աշխատանքային հարուստ կենսափորձով, մասնագիտական որակներով մարդիկ այդպես էլ անմասն են մնալու մեր երկրի կառավարման կարևորագույն գործից։
Հեղափոխությունից ամիսներ են անցել: Պետական կառավարման ապարատը գտնվում է բարձիթողի և կատաստրոֆիկ վիճակում․ կառավարությունում և նախարարություններում գործից հասկացողների խիստ պակաս կա։
Եվ այս հետընթացի ֆոնին սրա՞նք են լինելու մեր իշխանավորները, մի՞թե կրկին ստիպված ենք լինելու կանգնել վատի և վատագույնի ընտրության առաջ։