Մովսիսյանի արցունքները, Մխիթարյանի գլուխգործոցն ու Գևորգ Ղազարյանի գոլի տոնման «մութ կողմը»
Հայաստան Մակեդոնիա՝ 4:0։ Այս հաշվին չէր սպասում ոչ ոք։ Մակեդոնացիները եկել էին Երևան՝ հանգիստ ու հեշտ հաղթանակ ապահովելու համար, սակայն նրանք բախվեցին պայքարող տղաների։ Իրականում, երբ «Ատլետիկո Մադրիդ»-ի մարզիչ նշանակվեց Դիեգո Սիմեոնեն, թիմում չկար բարձրակարգ ֆուտբոլիստ։ Չկային տղաներ, ովքեր կարող էին դրիբլինգներ իրականացնել, միայնակ մրցավեճի ելք լուծել, սակայն Սիմեոնեն նրանց սովորեցրեց պայքարել։ Այն, որ Կամո Հովհաննիսյանը չունի տեխնիկա, չի կարողանում ճիշտ դիրք զբաղեցնել, սահընկումներ իրականացնելու բարդ ու կարևոր գործից հեռու է, դա գաղտնիք չէ, սակայն երեկ խաղադաշտում պայքարող Կամոն էր, ով լավագույններից մեկն էր հավաքականում։ Իրականում մեր հավաքականի գլխավոր մարզիչը կարողացել էր ընտրել պաշտպանական հրաշալի քառյակ ու նաև հիանալի մեկնարկային կազմ։ Մեր մարզիչը սովորեցրեց սխալներից օգտվել, շարժվել արագ, եզրերն օգտագործել, սակայն դեռ կար բաց։ Պաշտպանության ու հարձակվողական երկու գծերն իրար կապող չկար։ Այս ամենին պետք է գումարել ևս մեկ փաստ։ Հենրիխն ու Մովսիսյանը հաշտվեցին։
Հանդիպման ժամանակ նրանք սպասում էին այն պահին, երբ իրարից պետք է շնորհակալություն հայտնեին։ Վերջապես Մխիթարյանի գոլային փոխանցումը, Մովսիսյանի արցունքներն ու խաղի վերջում Մխիթարյանի հրաշալի տուգանայինը։ Երկրպագուները, մարզիչներն ու թիմի ֆուտբոլիստներն այսպիսի խաղ էին ցանկանում տեսնել։ Այս հանդիպմանը էապես նպաստեց նաև Մխիթարյան-Մովսիսյան զույգի լավ հարաբերությունները։ Իսկ երրորդ լուրջ գործոնը Ջիբրալթարից կրած խայտառակ պարտությունն էր, որից հետո տղաներն այլևս ընկնելու տեղ չունեին։ Կամ պիտի այլևս չլիներ հայկական ֆուտբոլ, կամ էլ պիտի ընկած տեղից վեր բարձրանային։ Ջիբրալթարի դեմ խաղում մարզադաշտից հնչած «ամոթ»-ները, «Ֆուտբոլ ենք ուզում» կոչերը, մրցակից թիմի բարձրացրած դրոշն ու հանդիպումից հետո հավաքականի ավտոբուսի պաշարումը լցրեցին համբերության բաժակները։ Պետք էր բաժակը մի կողմ նետել ու շարժվել առաջ։ Տղաներն արեցին դա։ Եթե անգամ մենք խմբում առաջին տեղ չզբաղեցնենք, որը կլինի միայն հրաշքից հետո, մեզ համար այս հաղթանակը նոր սկիզբ էր ու հոգեբանական մեծ առավելություն։
Հանդիպումը, սակայն, ունեցավ նաև իր մութ կողմը։ Հանդիպման սկսվելուց հետո Ֆեյսբուք սոցիալական ցանցում սկսեցին հայտնվել գրառումներ այն մասին, որ հանդիպումից առաջ ոմանք փորձել են մարզադաշտից հեռացնել Արայիկ Խանդոյանի պատկերով մեծ ցուցանակը։ Միգուցե դա ապատեղեկատվություն էր։ Սակայն այդ ապատեղեկատվությունը սկսեց ճիշտ երևալ Գևորգ Ղազարյանի գոլից հետո։
Գոլից հետո Գևորգ Ղազարյանը շտապեց Խանդոյանի նկարի մոտ, սակայն հենց այդ պահին Հայաստանում հանդիպումը հեռարձակող հեռուստաընկերությունը միանգամից փոխեց կադրը, ընթացքում ցույց չտրվեց այդ հրաշալի պահի կրկնապատկերը և որ ամենակարևորն է, ֆուտբոլային մեկնաբանը չխոսեց այդ ամենի մասին։ Միգուցե սա ուղղակի պատահականություն է, իսկ միգուցե նաև պատահականություն չէր։ Հատկապես այն դեպքում, երբ վերջին օրերին համացանցում քննարկվում է այն հարցը, թե ինչու Նիկոլ Փաշինյանը չգնաց Արայիկ Խանդոյանի հոգեհանգստին ու հուղարկավորությանը։ Եվ սա այն դեպքում, երբ վարչապետի չգնալը պաշտպանում էին այն մարդիկ, ովքեր նոր պաշտոն են ստացել պետական կառավարման համակարգում։ Սա այս հրաշալի հանդիպման մութ կողմն է։ Սակայն, անկախ ամեն ինչից, մեր տղաները, երկրպագուները հիշեցին հերոսին, իսկ երկրպագուներ-ֆուտբոլիստներ համերաշխությունը եղավ հանդիպման վերջում, երբ մեր տղաներն իրենց մարզաշապիկները նվիրեցին երկրպագուներին։