Քծնանքին վերջ տուր, գործ արա. պահանջ՝ Փաշինյանից
Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն ամեն արտասահմանյան այցից հետո վերադառնում է բուռն ոգևորվածությամբ և հաղթական տրամադրվածությամբ:
Բարձր տրամադրությամբ վերադարձավ վարչապետը Պուտինի հետ հանդիպումից հետո, այդպիսին էր նաև նրա տրամադրությունը Ֆրանսիա կատարած այցից հետո:
Նիկոլ Փաշինյանը վերադարձել է՝ կրկին ստեղծելով պատկեր, թե արտաքին քաղաքականության մեջ հերթական ձեռքբերումն ենք արձանագրել՝ այս անգամ՝ Ֆրանսիայի հետ, նախկինում մեր հարաբերություններն էլ «փայլփլուն» որակեց Ռուսաստանի և Վրաստանի հետ:
Սակայն, փորձագիտական հանրությունն արդեն իսկ սկսել է լրջորեն անհանգստանալ իշխանությունների և, հատկապես՝ կառավարության ղեկավարի՝ այս ոչ ադեկվատ և ոչ պրոֆեսիանալ պահվածքից, քանի որ, ըստ հիմնավորվող կարծիքների, Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունը երբևէ այսքան խարխլված և փլուզված վիճակում չի եղել, որքան թավշյա հեղափոխությանը հաջորդող այս 4 ամիսների ընթացքում:
Գնալով ահագնանում է Ղարաբաղյան հարցում ձեռք բերածը կորցնելու վտանգը, քանի որ իշխանությունը չի կարողանում գիտակցել պարզ մի ճշմարտություն՝ ՀՀ և Արցախի անվտանգության ամենակարևոր երաշխիքը տարվող արտաքին քաղաքականությունն է, որը օր-օրի մեկ քայլ ետ է գնում, իսկ մեր ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները թևակոխել են պարզապես խրոնիկ ճգնաժամի փուլ:
Վարչապետ Փաշինյանը, նույն ինքը՝ մեր երկրի անվտանգության երաշխավորը, նեղացնում է մեր ռազմավարական դաշնակցի հետ ունեցած հարաբերությունների շղթան տարբեր ոլորտներում՝ փորձելով քծնանքով հասնել Պուտինի հետ անձնական հարաբերությունների ամրապնդմանը:
Սա ծիծաղելի է դառնում, երբ հիշում ենք և՛ Ազգային ժողովում Ռուսաստանի նույն ղեկավարին սուր քննադատող Նիկոլ Փաշինյանին, և՛ Մոսկվայում Պուտինին ՀՀ անունից եղբայրաբար խոսք հղող Փաշինյանին:
Իշխանափոխությունից հետո 4 ամիս անց Հանրապետության հրապարակում հավաքված քաղաքացիերի հաշվին իշխանություն դարձած պաշտոնյաները չեն կարողանում զարկ տալ իրենց ուղեղներին և սեղանին դնել Հայաստանի համար ռազմավարական անվտանգության նշանակություն ունեցող արտաքին քաղաքականության կոնցեպցիա:
Արտաքին քաղաքական կապիտալը մսխող ՀՀ վարչապետից հասարակությունը պահանջում է արտաքին քաղաքականության և Արցախի հարցում հստակ ռազմավարություն, հակառակ պարագայում՝ ուշացած և անօգուտ կարող են լինել և՛ փաշինյանական լոզունգները, և՛ ժողովրդի անունունով սեփական խայտառակ թերացումները «սղացնելը»:
Ժողովրդի համբերությունն արդեն իսկ հատնում է, իսկ որ ամենավտանգավորն է՝ այդ ժամանակ Փաշինյանին չի օգնի անգամ հրապարակը, իսկ եթե սրան էլ ավելանա եռացող տարածաշրջանը, ապա հետևանքները կարող են լինել անդառնալի: