Կենցաղային վեճի «ձայները» Շողակաթ համայնքից հասել են ՄԻՊ գրասենյակ ու Բաղրամյան 26․ ի՞նչ վեճ է այնտեղ տեղի ունեցել
Կենցաղային վեճերը կարծես՝ անբաժանելի են հայ գյուղի առօրյայից: Ահա այդպիսի մի վեճի մասին NEWSPRESS.am-ն իմացավ օրերս, որը տարիներ առաջ ծագելով՝ ցայսօր շարունակում է մնալ բորբոքված. կենտրոնը Գեղարքունիքի մարզի Շողակաթ համայնքն է։
Կոնֆլիկտը, ինչպես մյուս բնակավայրերում, այստեղ էլ նույնն է՝ ջուր, հողատարածք և այլն:
NEWSPRESS.am-ի հետ զրույցում վիճող կողմերից մեկը՝ Էլմիրա Մելքումյանը, պատմեց, որ 1993 թ. իր համագյուղացիների հետ բռնի տեղահանվել է Արծվաշեն գյուղից և բնակություն հաստատել Շողակաթ համայնքում: Նա, մասնավորապես, նշեց․
«Իմ հարևանը նույնպես բռնագաղթված է, եկել է Բաքվից: Թվում է՝ նա, որպես գաղթական՝ ամենալավը պետք է հասկանար ինձ, բայց ամեն ինչ ճիշտ հակառակն է»։
Շարունակելով իր գանգատները, տիկին Էլմիրան պատմեց, որ տարիներ շարունակ իր հիշյալ հարևանը՝ Սերգեյ Խաչատրյանն, ուղղակի թունավորում է իրենց առօրյան և չի թողնում հանգիստ ապրել:
«Սերգեյը մեր տան կողքին գոմ է սարքել, որի կեղտաջրերի հոտին դիմանալ չի լինում: Էլ չեմ խոսում, որ գոմաղբը թափում է ուղիղ փողոց, որն էլ ավելի է խտացնում ստեղծված գարշահոտությունը»։
Կինն ընդգծեց, որ հարևան Սերգեյն անջատել է իրենց տան ջուրը, որի արդյունքում ինքն ու ծեր ամուսինը ձմռան սառնամանիքին խմելու ջուրը ստիպված բերում են մոտ 900 մետր հեռու գտնվող աղբյուրից: Էլմիրա Մելքումյանը բազմիցս դիմել է թե՛ նախկին իշխանություններին, թե՛ նորերին, ամենաթարմ դիմումը հունիսին ՄԻՊ գրասենյակին ու վարչապետ Ն. Փաշինյանին ուղղված նամակներն են: Վարչապետից դեռ պատասխան չկա, իսկ ՄԻՊ-ը պատասխանել է և ծանուցել, որ խնդրի լուծման նպատակով հանձնարարականներ են տրվել ՀՀ ՄԻՊ աշխատակազմի Գեղարքունիքի մարզային մասնագետ Տիգրանուհի Բադալյանին: Եզրափակելով զրույցը՝ Էլմիրա Մելքումյանն ասաց. «Գյուղապետն էլ, փոխանակ խնդրին լուծում տալու՝ հայտարարում է, որ ես հոգեկան շեղումներ ունեմ ու չարժե լսել ինձ»:
Մեզ հետ զրույցում համայնքապետ Սուլիկո Շուշանյանը նշեց․ «Նման բան չի եղել: Ես հոգեբույժ չեմ, հետևաբար, չեմ կարող ինձ թույլ տալ՝ որևէ մեկի հասցեին նման հայտարարություն անել»: Այնուհետև, անցնելով մյուս հարցերին, Սուլիկո Շուշանյանն ասաց. «Շատ երկար ժամանակ է, որ ես փորձում եմ հաշտեցնել երկու հարևաններին. չի ստացվում: Տիկին Էլմիրան բողոքում էր, որ Սերգեյը փայտամշակման հաստոցով ամբողջ օրն աղմկում է, վերջինիս խնդրեցի, որ ըմբռնումով մոտենա խնդրին, և հաստոցը գործի դնի միայն օրվա այն ժամերին, երբ հարևաններին չի խանգարի: Նա չմերժեց ինձ, և այդ հարցը կարգավորվեց: Հետո տիկինն սկսեց տարբեր մեղադրանք-բողոքներ առաջադրել: Տան հարևանությամբ գտնվող անասնագոմի ու ոչ սանիտարահիգենիկ վիճակը Սերգեյն արդեն վերացրել է: Իսկ ջրի մասով ոչինչ չստացվեց անել, քանի որ տիկինը կոմպրոմիսի չեկավ:
Ջուրը Սերգեյինն է եղել, նա էլ հայտարարեց, որ չի ուզում իր անհաշտ հարևանի հետ կիսել իր ծորակը: Ինձ էլ ճիշտ հասկացեք: Ես, ինչպես զրույցի սկզբում նշեցի, արդեն երկար ժամանակ է, որ աշխատում եմ համաձայնության եզրեր գտնել հարևանների համար: Չի ստացվում: Տիկին Էլմիրան արդեն դիմել է տարբեր ատյանների դատարանների, նույնիսկ ՄԻՊ գրասենյանին ու վարչապետին, այս դեպքում, ինչ-որ առումով, ես այլևս անելիք չունեմ, քանի որ կոնֆլիկտի լուծումն արդեն դուրս է եկել համայնքի սահմաններից»։
Սերգեյ Խաչատրյանի հետ այդպես էլ չհաջողվեց կապ հաստատել, բայց համայնքապետը նշեց, որ Սերգեյն էլ բողոքներ ունի, և նա էլ է ուզում դիմել դատարան. «Քանի որ տիկին Էլմիրան անընդհատ վեճի է բռնվում նրա հետ, քարեր շպրտում դրսում խաղացող թոռների հետևից: Ես ամեն անգամ համոզում եմ Սերգեյին, որ հանկարծ նման բան չանի»,- ասաց Սուլիկո Շուշանյանը:
Էլմիրա Մելքումյանը հերքում է համայնքապետի ասածները, և նշում, որ ինքն իր խնդրի լուծման համար այլևս ոչ մի դրական բան չի սպասում ՏԻՄ-ից, ասում է՝ «Իմ վերջին հույսը ՄԻՊ պաշտպանն ու վարչապետ Փաշինյանն են, եթե այդ հարթակում էլ չվերականգնեն իմ ոտնահարված իրավունքները, չգիտեմ՝ ինչ եմ անելու»։
Հիշեցնենք, որ Էլմիրա Մելքումյանի բողոքն այժմ ՄԻՊ աշխատակազմի Գեղարքունիքի մարզային մասնագետների կողմից ուսումնասիրվում է: